Οι κορυφαίες θρησκευτικές επέτειοι ήταν ανέκαθεν μια ευκαιρία ειλικρινούς προσωρινής, έστω και 24ωρης, ανακωχής ακόμη και στις πιο ανυποχώρητες αιματηρές αναμετρήσεις, ανάμεσα σε αντίπαλα ξένα στρατόπεδα, αλλά δυστυχώς και σε αποτρόπαιες εμφύλιες αδελφοκτόνες αναμετρήσεις.
Η φετινή θρησκευτική πανελλήνια επέτειος της κοιμήσεως της Θεομήτορος Μαρίας, με τις αμέτρητες λαϊκές προσωνυμίες της, μας έδωσε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την επέτειο ως εφαλτήριο καταλλαγής στα πολεμικά και εμφυλιοπολεμικά πάθη, αλλά και ως αφετηρία για μια βαθμιαία μετατροπή του μίσους σε αμοιβαία και εκατέρωθεν εποικοδομητική και ευτυχή συνδιαλλαγή.
Παρόλα αυτά, η Τουρκία του αχαλίνωτου νέο-σουλτάνου Ερντογάν, με την ακραία και εναντίον παντός μη συμφωνούντος μαζί του συμπεριφορά, έχει μετατρέψει τις έστω και λίγες ειρηνιστικές σελίδες του Κορανίου σε ανελέητο τζιχάντ,(ιερό πόλεμο). Με εξαίρεση τη μειοψηφούσα μεσοαστική και κοσμοπολίτικη τάξη των παράκτιων τουρκικών περιοχών, η οποία θεωρεί τη χώρα μας, και πατρίδα, του Ξενίου Διός ως φιλόξενο καταφύγιο φυσιολατρικής γαλήνης και αναψυχής, ο υπόλοιπος πληθυσμιακός κορμός της σουνιτκής Ανατολίας, καθοδηγείται τυφλά, από τα επιθετικά, αλλά και αυτοκαταστροφικά μηνύματα των ζηλωτών μουλάδων.
Και όμως, ακόμη και σε περιπτώσεις αθεράπευτου φανατισμού, ο ιερός λόγος, όταν έχει ως πυξίδα τη συναδέλφωση, οδηγεί σε εκπληκτικά αποτελέσματα.Θα μου μείνει αξέχαστη η εμπειρία μου, από την παρακολούθηση της ισλαμικής προσευχής της Παρασκευής στην Τεχεράνη, όπου το 1987, περίοδο του περσοιρακινού πολέμου ήμουν απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας». Κορυφαίος ομιλητής ο ιμάμης και επικεφαλής της ισλαμικής ιρανικής επανάστασης ο Αγιατολλάχ Αλι Χοσεινί Χαμενεί. Υπολόγισα τουλάχιστον 200.000 πιστούς σ’αυτήν την προσευχή.
Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η συνύπαρξη ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες Πέρσες σιίτες και στους τουλάχιστον 3.000 αιχμαλώτους Ιρακινούς σουνίτες ομοιόμορφα ντυμένους στο χώρο της προσευχής. Και μάλιστα σε ειδικό αφύλαχτο καρέ της αχανούς πλατείας. Ένας από τους «φρουρούς της επανάστασης» του Ιράν όταν το ερώτησα, γι’ αυτήν την ανέλπιστη συνύπαρξη, μου απάντησε: «Και στη δική σας θρησκεία, ένας απόστολος μίλησε για ανεξιθρησκία ανάμεσα σε αλλόθρησκους και αλλόφυλους »….Προφανώς εννοούσε το «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ ημείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού, από την «εις Γαλάτας επιστολή» του Αποστόλου των Εθνών, Παύλου.
Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό το πνεύμα συνδιαλλαγής φαίνεται να λείπει κυρίως στη σημερινή ελληνική διπλωματία και σε ότι, ειδικότερα αφορά την επίμονη και προκλητική συμπεριφορά του δικού μας ΥΠΕΞ. Νίκου Κοτζιά, προς τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ.
Ο πολλαπλώς πληθωρικός, με τον πλατύγυρο παναμά, το διαχυτικό γέλιο, τους ελληνο-σκοπιανούς, (ο Θεός να βάλει το χέρι του), εναγκαλισμούς, Νίκος Κοτζιάς, ξεκίνησε με την προσβλητική ύβρι «κότες» και «κοτέτσια», χαρακτηρίζοντας έτσι το άνοιγμα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής προς την ελληνική χριστιανική ομοδοξία.
Δεν υπολόγισε όμως ότι «άλλα τα μάτια του λαού και άλλα της κουκουβάγιας».Δηλαδή άλλο Κοτζιάς και άλλο Λαβρόφ, για να μη χρησιμοποιήσουμε ως δεύτερο συγκριτικό όρο μια πλειάδα πανίσχυρων και ευφυέστατων ΥΠΕΞ της ΕΣΣΔ και της μετέπειτα Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως τους Γκρομίκο, Σεβαρνάτζε, Μολότοφ, Σεπίλοφ, Μικογιάν, κ.α. Γιατί όχι και τον Βισίνσκι, που παρά την συμπόρευσή του με τον Στάλιν, στα μαύρα χρόνια των εκκαθαρίσεων εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων αντιφρονούτων, συνηγόρησε στον Ο.Η.Ε. υπέρ των ηττημένων ομοιδεατών του Ν.Κοτζιά, στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο 1946-1949.
Η αμετροέπεια λοιπόν του Νίκου Κοτζιά μοιραία, τον τοποθετεί πλάι στον μαντιναδόρο των κρητικών Λευκών Ορέων Παύλο Πολάκη, ο οποίος, είχε επίσης αποκαλέσει κότες όσους κατεψήφισαν το Συριζαικό «όχι» στο δημοψήφισμα της ντροπής του 2015. Τότε ένας άλλος μαντιναδόρος του απάντησε. «Αλλά και εσύ σαν κόκορας δίκροκα ψέματα γεννάς »…
Μετά την εύθυμη παραπάνω παρένθεση, το σημείωμα αυτό κλείνει με μια σύγκριση ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες, υπόλογες στο ΔΝΤ, οι οποίες σε αντίθεση με την Ελλάδα και χάρις στην ομοψυχία των πολιτικών τους δυνάμεων κατόρθωσαν ν’αποτινάξουν έγκαιρα τον μνημονιακό ζυγό. Άξιες λοιπόν μνείας οι Ισπανία, Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Λετονία και Ουγγαρία, αν και κάποιες από αυτές τις χώρες παραμένουν σε καθεστώς υποχρεωτικής αυξημένης παρακολούθησης από τους πιστωτές.
