Ο Τύπος και οι δημοσιογράφοι είναι διαχρονικά ο μόνιμος εχθρός κάθε εξουσίας. Ο διακαής πόθος της πλειονότητας των κυβερνώντων, απανταχού της γης, είναι να φιμώσουν, να ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης ή να περιορίσουν τουλάχιστον τις φωνές που ασκούν κριτική, που αποκαλύπτουν τις σκοτεινές διασυνδέσεις και φιλοδοξίες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Οι κατηγορίες και οι διαρκείς απειλές κατά του Τύπου έχουν όμως σήμερα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Αιχμή του δόρατος οι νεόκοποι λαϊκιστές ηγέτες, που ανήλθαν στην εξουσία πλασάροντας ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και θεωρίες συνωμοσίας, που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη στοχοποίηση όσων δεν υποτάσσονται στα κελεύσματά τους. Για αυτό και ο πρωτοφανής, για τα αμερικανικά δεδομένα, συνασπισμός περισσοτέρων από 300 εφημερίδων σε μια μαζική αντίδραση απέναντι στις απειλές που εκτοξεύει καθημερινά ο Ντόναλντ Τραμπ.
Οταν σε μια χώρα όπου η ελευθερία της έκφρασης και της κριτικής είναι απόλυτα κατοχυρωμένη από το Σύνταγμά της εδώ και αιώνες, Τύπος και δημοσιογράφοι αναγκάζονται να την υπερασπιστούν με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να αντιληφθεί κανείς τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η ενημέρωση. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πάμε μακριά, το ζούμε καθημερινά με τις διαρκείς ανοίκειες επιθέσεις και απειλές από τα υπόγεια του Μαξίμου σε όσους επιμένουν να κάνουν το καθήκον τους: να ασκούν δηλαδή κριτική για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ίντριγκες της κυβέρνησης.
Οι δημοσιογράφοι, όπως διατράνωσαν στη συντονισμένη αντίδρασή τους εκατοντάδες αμερικανικές εφημερίδες, δεν είναι εχθρός του λαού, όπως θέλει ο κάθε Τραμπ. Είναι εχθρός κάθε ανεξέλεγκτης εξουσίας, εχθρός της αλαζονείας, της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών. Προφανώς ούτε τα μέσα ενημέρωσης είναι τέλεια, ούτε οι δημοσιογράφοι αλάνθαστοι και ανεπηρέαστοι. Η πολυφωνία και ο πλουραλισμός των απόψεων και της κριτικής είναι όμως τα θεμέλια της δημοκρατίας, όσο και να μη βολεύει τους εκάστοτε εξουσιαστές.
Από την εποχή που ο Τόμας Τζέφερσον έγραφε, το 1787, «ότι αν έπρεπε να αποφασίσω αν θα υπάρχει μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση θα διάλεγα χωρίς δισταγμό το δεύτερο» έχουν αλλάξει πολλά, αλλά η αξία της ελεύθερης ενημέρωσης παραμένει βασική προϋπόθεση της δημοκρατίας.
Με υπερβολές πολλές φορές, με λάθη, με σκοπιμότητες και εξαρτήσεις, αν θέλετε, ο Τύπος στις φιλελεύθερες δημοκρατίες συμβάλλει στην ενημέρωση των πολιτών και διασφαλίζει ότι καμία εξουσία δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη. Αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωσή του, αυτό επιτάσσει η ιστορία αιώνων και οι αγώνες που έχουν δοθεί διαχρονικά απέναντι σε αυταρχικές και αντιδημοκρατικές εξουσίες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ