Τη Δευτέρα κλείνει ο οδυνηρός για τον ελληνικο λαό οκτάχρονος κύκλος των προγραμμάτων διάσωσης της οικονομίας.
Η Ελλάδα, όπως όλοι γνωρίζουμε, την άνοιξη του 2010 αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προκειμένου να αποφύγει το σοκ της επαπειλούμενης χρεοκοπίας και έναντι αυτής αποδέχθηκε πλήθος υποχρεώσεων, οι οποίες συγκρότησαν την επί μακρόν διατηρηθείσα διαδικασία της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης.
Αντί της άμεσης χρεοκοπίας και της εξόδου από την ευρωζώνη επελέγη η λύση της βαθιάς και επίπονης διαρθρωτικής προσαρμογής σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Είχε προηγηθεί η αδυναμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος να κατανοήσει αρχικά την ένταση, το βάθος και το βάρος της οικονομικής κρίσης και στη συνέχεια να δράσει αποφασιστικά για την αντιμετώπισή της.
Συνδυασμένα τα παραπάνω με την ανυπαρξία μηχανισμών διαχείρισης τέτοιων κρίσεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ακαμψία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα κατά καιρούς προγράμματα διάσωσης είτε ήσαν ανεπαρκή είτε δεν κατέστη δυνατόν να υπηρετηθούν από το αδύναμο και ελλειμματικό πολιτικό σύστημα.
Γι’ αυτό και η παραμονή στη μέγγενη των προγραμμάτων διάσωσης και της μακράς ύφεσης διήρκεσε τόσο πολύ και οδήγησε σε πολιτικές ισοδύναμες με υποτίμηση των αξιών κατά 30%, οι οποίες εν τέλει γονάτισαν την κοινωνία και επέβαλαν σε περίπου 400.000 καλά εκπαιδευμένους νέους ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών να εγκαταλείψουν τη χώρα και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, αφαιρώντας πολιτικές και αξιόμαχες δυνάμεις από την Ελλάδα.
Επιβάλλεται να αναφερθεί ότι υπεύθυνη για την παράταση της κρίσης κατά τουλάχιστον τρία χρόνια είναι η σημερινή κυβέρνηση, η οποία ήλθε στην εξουσία με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις – ομολογημένες από τον ηγήτορά της – και χρειάστηκε έξι μήνες άγονων διεκδικήσεων μέχρι να αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα. Χάθηκε το 2015 πολύτιμος χρόνος και κεφάλαιο αξιοπιστίας και θυσιών του ελληνικού λαού, η κάλυψη των οποίων επέβαλε την ανάληψη νέων, ακόμη σκληρότερων, υποχρεώσεων.
Το δυστύχημα είναι ότι έπειτα από οκτώ χρόνια, εξαιτίας της παρούσης κυβέρνησης όλα είναι δεσμευμένα και προβληματικά. Η υποτιθέμενη κυβέρνηση του «Οχι» έχει απόλυτα συμβιβαστεί, κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας έχει καταρρακωθεί, το εσωτερικό μέτωπο, ιδιαίτερα μετά τη φωτιά στο Μάτι όπου φανερώθηκε η ανυπαρξία του κράτους και η διαχειριστική ανεπάρκεια των κυβερνώντων, έχει κλονιστεί και τίποτε δεν εγγυάται ότι η μεταμνημονιακή πορεία θα είναι ομαλή και ελπιδοφόρα.
Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να σκαρφίζονται ιδέες πώς θα εξαπατήσουν για ακόμη μία φορά τον ελληνικό λαό. Αυτή την ώρα παλεύουν να μεταθέσουν έστω κατά ένα έτος την ψηφισθείσα από τους ίδιους μείωση των συντάξεων προκειμένου να εμφανιστούν φιλολαϊκοί και υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων. Αν αυτή είναι η μόνη τους έγνοια και δεν αντιλαμβάνονται ότι η χώρα βυθίζεται σε όλα τα επίπεδα, προφανώς δεν μπορούν ούτε να εγγυηθούν ούτε περισσότερο να διαχειριστούν με αξιοπιστία τη μεταμνημονιακή εποχή.
Η παράταση διαχείρισης των υποθέσεων της χώρας από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση μόνο ζημιές θα φέρει παρά θα τονώσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού.
ΤΟ ΒΗΜΑ
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
