Το αναμφισβήτητα θετικό γεγονός της απελευθέρωσης των δύο ελλήνων στρατιωτικών, μετά την πολύμηνη ομηρεία τους, δεν δικαιολογεί ούτε τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς, ούτε τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται από μέρος της αντιπολίτευσης. Δεν οφείλεται επίσης προφανώς ούτε στην εξ ύψους παρέμβαση της Παναγίας της Ελευθερώτριας, όπως έσπευσε να προβάλλει ο αμετροεπής και επιπόλαιος υπουργός Άμυνας.
Όπως η μακρά κράτηση τους οφειλόταν στις εσωτερικές και διεθνείς σκοπιμότητες του κ.Ερντογάν, έτσι και η απελευθέρωσή τους οφείλεται, σε σημαντικό βαθμό τουλάχιστον, στην αλλαγή τακτικής του τούρκου προέδρου, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει λόγω της οικονομικής κρίσης και της ασφυκτικής πίεσης που υφίσταται από τους αμερικανούς.
Ο κ.Ερντογάν που ανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλευόμενος της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ΄90, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με μια ανάλογη οικονομική κρίση που οφείλεται στην υπέρμετρη φιλοδοξία του να κυριαρχήσει, με ένα απόλυτα ελεγχόμενο από τον ίδιο και την οικογένεια του σύστημα εξουσίας, στην Τουρκία. Είναι επίσης αντιμέτωπος με τις συνέπειες του αυταρχισμού του και της μανίας καταδίωξης που έχει απέναντι σε όσους θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους του.
Η επιμονή του να κρατά όμηρο τον αμερικανό πάστορα Μπράνσον, τον έφερε αντιμέτωπο με τον άλλο απρόβλεπτο ηγέτη της υπερδύναμης, προκαλώντας έτσι αλυσιδωτές επιπτώσεις στις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Παγιδευμένος από τα λάθη του είναι αναγκασμένος για να διαχειριστεί την κρίση που αντιμετωπίζει, να αναζητήσει στήριξη στην Ευρώπη. Ξέχασε έτσι τις βαριές κατηγορίες που εκτόξευε μέχρι προχθές εναντίον του Βερολίνου και των Βρυξελλών και σπεύδει να εναγκαλιστεί τη Μέρκελ και τον Μακρόν.
Σε αυτό το νέο τοπίο η συνέχιση της κράτησης των δύο ελλήνων στρατιωτικών δεν διευκόλυνε τις νέες επιλογές του τούρκου προέδρου. Καθώς μάλιστα δεν βαρύνονταν από καμιά κατηγορία η απελευθέρωσή τους ήταν ένα βολικό άλλοθι απέναντι στις κατηγορίες για παραβίαση του κράτους δικαίου που μονίμως αντιμετωπίζει.
Είναι όμως και ένα βήμα που διευκολύνει την Ελλάδα να κλείσει, έστω και προσωρινά, ένα μέτωπο από τα πολλά που έχει μπροστά της. Η εκτόνωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο αστάθειας στη γειτονική χώρα, είναι μια θετική ένδειξη που πρέπει όμως να έχει και συνέχεια. Ιδιαίτερα αν εξισορροπηθούν επί της ουσίας οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΤΟ ΒΗΜΑ
