Της Παναγίας σήμερα, μέρα καταλλαγής, συγχώρεσης, παρηγοριάς, αναστοχασμού και ελπίδας.
Για το λαό μας είναι μέρα εορτάσιμη και κατανυκτική μαζί, πανηγυριώτικη μα και ταπεινοφροσύνης συνάμα.
Δεν προσφέρεται μήτε για συγκρούσεις, μήτε για εντάσεις μεγάλες.
Στην πλειονότητά τους οι πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πίστης, εκ της παραδόσεως και μόνο, στρέφουν βλέμμα ταπεινό προς τη μητέρα – προστάτιδα των πάντων.
Ο φετινός Δεκαπενταύγουστος συνέπεσε δυστυχώς με τη μεγάλη συμφορά της Ανατολικής Αττικής, η οποία μόνο δυστυχείς εικόνες και δυσμενείς προοπτικές μετέφερε.
Το δυστύχημα είναι ότι το μέγα άγος της φονικής πυρκαγιάς δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας, που υπό κανονικές συνθήκες θα επέτρεπε το άλλο παρεμπίπτον γεγονός της περιόδου, αυτό της έστω ατελούς εξόδου από το πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας που τόσα και τόσα βάρη επισώρευσε στο σώμα της χώρας και της κοινωνίας μας επί οχτώ συναπτά έτη.
Ωστόσο υπό τις παρούσες συνθήκες η ξεχωριστή μέρα δίδει ευκαιρία τουλάχιστον εθνικού αναστοχασμού.
Κακά τα ψέματα, όλα τα δεινά πηγάζουν εκ της επελθούσης, αλλά μηδέποτε επισήμως αναγνωρισθείσης, χρεοκοπίας.
Η πικρή και μόνη αλήθεια είναι ότι αυτή δεν επήλθε ως κεραυνός εν αιθρία, προπαρασκευζόταν επί δεκαετίες κάτω από τα νωχελικά και αδρανή βλέμματα πολιτικών και πολιτών.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι περισσότεροι είχαν γοητευθεί από την προοπτική της δανεικής και επίπλαστης ευημερίας.
Τη θεωρούσαν αδιατάρακτη και φυσική συνέπεια της εξέλιξης των πραγμάτων.
Οι όποιες κατά καιρούς προειδοποιήσεις αγνοήθηκαν, θεωρήθηκαν υπερβολικές και αταίριαστες προς την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Πίστευαν ανοήτως οι περισσότεροι ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη αρκούσε για να ασφαλίσει την Ελλάδα από το πλήθος των οικονομικών κινδύνων που περικλείει ο σύγχρονος αλληλοεξαρτώμενος και διασυνδεδεμένος κόσμος.
Ετσι μέσα στην παραζάλη της ευφορίας των καρπών της γης χάθηκε το μέτρο, οι δαπάνες εκτοξεύθηκαν, η φοροδιαφυγή θέριεψε, δεν υπήρξαν πρόνοιες για τις συντάξεις, οι μισθοί αυξήθηκαν υπέρμετρα, η παραγωγή εγκαταλείφθηκε, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας χάθηκε, ουσιαστικά στρώθηκε ο δρόμος για την υπερδιόγκωση των λεγόμενων δίδυμων ελλειμμάτων, εκείνα των δημοσίων οικονομικών και εκείνο του ισοζυγίου πληρωμών.
Το διπλό κενό μέχρι και το φθινόπωρο του 2008 καλυπτόταν με δανεικά. Επελθούσα η χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ το πρόβλημα φανερώθηκε, η Ελλάδα δεν είχε τη δύναμη, ούτε την πολιτική βούληση να αντιδράσει και έτσι αποκλείστηκε από τις αγορές.
Από το φθινόπωρο του 2009 το φάντασμα της χρεοκοπίας κάλυπτε ήδη τον ελληνικό ουρανό.
Εν τω μεταξύ η Ευρώπη δεν είχε ανεπτυγμένους μηχανισμούς αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων.
Οι πρώτες λύσεις ήταν πυροσβεστικές και ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και χρειάστηκαν αλλεπάλληλες επεμβάσεις μέχρι να προσδιορισθεί το βάρος της χρεοκοπίας και οι υποχρεώσεις που πήγαζαν από μια ολοκληρωμένη διάσωση.
Χρειάστηκε να φθάσουμε στο 2012 μέχρι να προσεγγισθεί το πρόβλημα και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι διαδικασίες της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης, της μόνης που μπορούσε να καλύψει τα δίδυμα ελλείμματα από τη στιγμή που δεν ετίθετο ζήτημα αλλαγής νομίσματος και επικράτησε η βασική επιλογή παραμονής στο ευρώ.
Εκείνη η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης αμφισβητήθηκε το 2014 από τις τότε αντιπολιτευόμενες και νυν κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις.
Το 2015 κατερρίφθησαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις της σημερινής πολιτικής ηγεσίας και έτσι η χώρα έφθασε το καλοκαίρι του 2015 στο χείλος του γκρεμού.
Γεγονός που επέβαλε τη στροφή και την επανάκαμψη με χειρότερους όρους σε απαιτητικότερο πια πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης.
Ελλείμματα γνώσης και κατανόησης επιμήκυναν το χρόνο και το βάθος της εσωτερικής υποτίμησης.
Εξαιτίας της αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων να κατανοήσουν το βάρος, τις συνέπειες της χρεοκοπίας και τις υποχρεώσεις της διάσωσης, χρειάστηκαν οχτώ χρόνια να φθάσουμε στο σημερινό σημείο της ασθενούς και ανασφαλούς εξόδου.
Αν κάτι οφείλουμε άπαντες να αντιληφθούμε είναι ακριβώς αυτό το μέγα έλλειμμα κατανόησης και γνώσης που διαπερνά σχεδόν σύμπασα την πολιτική ηγεσία και μεταφέρεται μέσω αντίστοιχων ελλειμματικών πολιτικών μηνυμάτων στην κοινωνία.
Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή και μόνη αλήθεια για όσα δυστυχή μας καταδιώκουν χρόνια τώρα.
Η διάσωση και η προκοπή μας εξαρτάται από την έγκαιρη κατάκτηση εθνικής αυτογνωσίας.
Οσο αυτή δεν εξασφαλίζεται, τίποτε δεν μας σώζει.
ΤΟ ΒΗΜΑ
