Κάθε εμπόδιο για καλό!

Το ραντεβού έχει δοθεί το Σάββατο 4 Αυγούστου έξω από το σιντριβάνι της πλατείας Κοραή. Ο 28χρονος Βασίλης Τσιράκης, προπονητής της Αthens Parkour Academy, περιμένει τους μαθητές του για την τελευταία υπαίθρια προπόνηση πριν από το κλείσιμο της σχολής για το καλοκαίρι. Η 28χρονη Ζωή Μπουλουγούρα και ο 9χρονος Οδυσσέας, μαθητής της Ε΄ Δημοτικού, θα δώσουν το «παρών». «Συνήθως είμαστε πολύ περισσότεροι, αλλά ελάχιστοι παραμένουν πλέον στην καλοκαιρινή Αθήνα» εξηγεί ο Βασίλης γελώντας.

Ξεχύνονται σε ένα αλσάκι λίγο παρακάτω. Μετά το απαραίτητο ζέσταμα, ισορροπούν επιδέξια στο κιγκλίδωμα ενός περβαζιού, λες και περπατούν πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Λίγο παρακάτω, στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, σκαρφαλώνουν τοιχάκια και πηδούν από πεζούλι σε πεζούλι.

Ποια είναι λοιπόν η φιλοσοφία του parkour ή της τέχνης της κίνησης, όπως ονομάζεται; «Στόχος του parkour είναι να πας γρήγορα και εύκολα εκεί που θέλεις, από ένα σημείο Α, δηλαδή, σε ένα σημείο Β, με την κατανάλωση της μικρότερης δυνατής ενέργειας» εξηγεί ο Βασίλης. «Μπορεί κάποιος να κάνει parkour τρέχοντας απλώς σε μια ευθεία. Στην προπόνησή μας όμως υπερπηδάμε εμπόδια και σκαρφαλώνουμε για να εξασκηθούμε».

Οπως αναφέρει, στην υπαίθρια προπόνηση δεν δοκιμάζουν παράτολμες αιωρήσεις. «Στο γυμναστήριό μας όμως, όπου υπάρχουν στρώματα και ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος κάποιας άσχημης πτώσης, γίνονται οι περισσότερες ακροβατικές κινήσεις» προσθέτει, κάνοντας ένα εντυπωσιακό back flip, τουτέστιν μια ανάποδη περιστροφή στον αέρα.

Οπως μαθαίνουμε, η ιστορία του parkour ξεκινά τη δεκαετία του 1980 στη Γαλλία, όπου και καθιερώθηκε από τον Νταβίντ Μπελ. Εμπνευστής του ωστόσο θεωρείται ο πατέρας του, Ρέιμοντ, ο όποιος ήταν πυροσβέστης. Ο όρος «parkour» τελικά προέκυψε από το parcours du combattant, ένα είδος στρατιωτικού αγωνίσματος δρόμου μετ’ εμποδίων. Πατέρας του όρου θεωρείται ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ιμπερ Κουντέ, ο οποίος γνώρισε τον Νταβίντ ως κασκαντέρ. Ετσι το «c» αντικαταστάθηκε από το πιο δυναμικό «k», ενώ αφαιρέθηκε και το άηχο «s». Τελικά σήμερα το parkour αποτελεί μόδα, καθώς πολλές ταινίες, βιντεοκλίπ και διαφημιστικά το χρησιμοποιούν ή βασίζονται πάνω του για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Ολο και περισσότεροι πιτσιρικάδες ασχολούνται με το άθλημα στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, ο 9χρονος Οδυσσέας θέλησε να ξεκινήσει μαθήματα parkour παρακολουθώντας αντίστοιχα βίντεο στο ΥouΤube μαζί με τον πατέρα του. Οπως θα μας πει η μητέρα του Δήμητρα, η οποία παρακολουθεί την προπόνηση, ο μικρός σήμερα μετακινεί τα έπιπλα του σαλονιού, καναπέδες και πολυθρόνες, προκειμένου να δημιουργεί εμπόδια και να τα υπερπηδά.

Το parkour αριθμεί στην Ελλάδα περίπου 10 χρόνια παρουσίας. «Οταν ξεκινήσαμε, ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Ηταν κάτι εντελώς άγνωστο εδώ. Κυρίως αντιγράφαμε κινήσεις από βιντεάκια που βλέπαμε στο Internet ή από ταινίες με κασκαντέρ» εξηγεί ο Βασίλης και προσθέτει: «Μάλιστα, τότε το parkour μάς είχε βάλει σε μπελάδες. Μας έβλεπαν να σκαρφαλώνουμε και μπορούσαν να μας περάσουν για κλέφτες».

Ο ίδιος, απόφοιτος Γυμναστικής Ακαδημίας, γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Αλμανλή, γνωστό στις παρέες του parkour με το παρατσούκλι «Τοge», τον Αντρέα Μάσσιο, γνωστό ως «Anma», και τον φυσικοθεραπευτή Τάσο Γεόμελο κάνοντας parkour τυχαία στη Δάφνη. Πριν από τριάμισι χρόνια ο Παναγιώτης δημιούργησε τη σχολή Αthens Parkour Academy και πλέον δουλεύουν όλοι μαζί, δημιουργώντας την επόμενη γενιά traceurs, όπως ονομάζονται οι αθλητές parkour, όντας μάλιστα πιστοποιημένοι προπονητές από τον οργανισμό Parkour Generations στο Ηνωμένο Βασίλειο. «Φυσικά με το parkour δεν ασχολούνται μόνο οι πιτσιρικάδες» εξηγεί ο Βασίλης. «O οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει. O μεγαλύτερος μαθητής μας είναι 57 ετών. Πρόκειται για ένα απλό σπορ, με κάποιες όμως ιδιαιτερότητες. Χρειάζεται υπομονή και θέληση. Για εμένα είναι ταυτόχρονα και μια νοητική πρόκληση. Σου μαθαίνει όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση, μπροστά σε ένα εμπόδιο, να μένεις σταθερός και να το παλεύεις. Να μη βρίσκεις την εύκολη λύση».

Και με τους τραυματισμούς τι γίνεται; «Είναι στο πρόγραμμα, όπως και σε κάθε άθλημα» απαντά. «Και εκεί που περπατάς μπορείς να πέσεις και να στραμπουλίσεις το πόδι σου. Ωστόσο το πόσο σοβαρά θα τραυματιστεί κάποιος εξαρτάται και από τον ίδιο. Αν προχωρεί υπομονετικά, μεθοδικά, πειθαρχημένα, οι πιθανότητες μειώνονται. Πρέπει λοιπόν να μείνεις προσγειωμένος και να γνωρίζεις τις δυνατότητες του σώματός σου. Στο Internet υπάρχουν πολλά εντυπωσιακά βίντεο. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι πίσω από αυτά κρύβονται άπειρες ώρες προπόνησης και δοκιμών. Δεν μπορείς από τη μία στιγμή στην άλλη να πηδάς από ταράτσα σε ταράτσα».

Το υπαίθριο μάθημα τελειώνει. Και τώρα οδηγούμαστε στο γυμναστήριο της Αthens Parkour Academy, στην οδό Μίνωος 13, στον Νέο Κόσμο. Στρώματα, εμπόδια και λάστιχα βρίσκονται στη διάθεση των μαθητών. Εκεί συναντάμε τον 16χρονο Βαγγέλη και τον 15χρονο Αινεία. Οι ίδιοι έχουν έρθει στη σχολή από την Ελευσίνα, όπου μένουν, για να χρησιμοποιήσουν τον εσωτερικό χώρο για προπονήσεις. Το πιο περίεργο που έχει συμβεί στον Βαγγέλη; «Να περάσω μια μέρα στη ΓΑΔΑ, γιατί μας συνέλαβαν να κάνουμε προπόνηση σε μια περιοχή που απαγορευόταν. Δεν το γνωρίζαμε και είχαμε βγει από τα όρια. Ηταν μια παλιά, εγκαταλελειμμένη βάση» εξηγεί.

Το μάθημα είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Η Μαρία, η Αναστασία, η Ζωή και ο Ταξιάρχης βγάζουν τα παπούτσια τους και ξεκινούν προπόνηση με τον Βασίλη. Με τον ίδιο να τους κρατά ελαφρά από τη μέση πραγματοποιούν εντυπωσιακά wall flips, δίνοντας ώθηση στον τοίχο με τα πόδια και κάνοντας τελικά ανάποδη περιστροφή στον αέρα.

«Υπάρχουν συνήθως τόσο πολλές γυναίκες στο μάθημα;» ρωτώ τη Ζωή Μπουλουγούρα. «Συνήθως όχι. Αλλά όλο και αυξανόμαστε» απαντά. Η ίδια, μπαλαρίνα σε επαγγελματικό επίπεδο, ξεκίνησε το parkour τυχαία για να κάνει παρέα σε έναν φίλο της. Τελικά το αγάπησε, και μάλιστα σήμερα είναι πιστοποιημένη βοηθός προπονητή parkour. «Κατ’ αρχάς, με βοήθησε να ξεπεράσω την υψοφοβία που με διακατείχε. Και μου αρέσει επειδή ακριβώς δεν υπάρχει αυτή η νοοτροπία ανταγωνισμού που κυριαρχεί στα γυμναστήρια. Εδώ ο μόνος αντίπαλός σου είναι ο εαυτός σου. Και το parkour μπορεί να ταιριάξει στον καθένα».

Τη ρωτώ αν χρησιμοποιεί το parkour στην καθημερινότητά της. Γελάει. «Κοίτα, αν με κυνηγήσει κάποιο άγριο σκυλί και βρεθώ μπροστά σε ένα τοιχάκι, μάλλον θα μου είναι πιο εύκολο να το σκαρφαλώσω επειδή κάνω parkour. Ή αν κάποιος μού κλέψει την τσάντα, να τον κυνηγήσω. Αλλά δεν είναι κάτι που εύχομαι να μου συμβεί…».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 12 Αυγούστου 2018.