Τα κακά νέα σε βρίσκουν παντού, δεν γλιτώνεις.
Τα καλά, τα φτιάχνεις μόνος σου, είναι ιδιοκαλλιέργεια.
Καλοκαίρια με ανείπωτες τραγωδίες που σε βρίσκουν να μαθαίνεις μπάνιο στα παιδιά σου. Σκέφτεσαι, άλλο ένα καλοκαίρι που είμαι μέρος της καλής στατιστικής. Το αεροπλάνο στο Γραμματικό, το «Σάμινα», ένας σεισμός, οι πυρκαγιές. Τίποτα το απόκοσμο, τίποτα το μεταφυσικό, τίποτα το ανεξήγητο, η ζωή μόνο που τρέχει και κόβεται απότομα δίπλα σου. Ξυστά στη στροφή, με προσωπικό απολογισμό, τρεις φίλους με καμένα σπίτια, μία φίλη που έχασε την παιδική της φίλη και βέβαια τη Χρύσα…
Την ώρα που μαθαίνεις ένα παιδί να επιπλέει στο νερό, κάπου κάποια χέρια απλώνονται να τα πιάσεις, αλλά δεν είσαι εκεί, δεν θα μπορούσες να είσαι εκεί. Υστερα μαθαίνεις τις ιστορίες, τα μικρά προσωπικά χρονικά του εφιάλτη και βαραίνεις τόσο που δεν μπορείς να επιπλεύσεις πουθενά.
Το πώς διαχειρίζεσαι –σχεδόν απάνθρωπη λέξη –το μετά έχει να κάνει με τη δομή σου, με τη φιλοσοφική σου αρματωσιά αλλά και με την ευθύνη σου ως πολίτη. Το πένθος, η καταγγελία, η μοιρολατρική αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστική διαπίστωση πως πάντα θα συμβαίνουν τραγωδίες, η προσπάθειά σου να ελαχιστοποιήσεις το ανθρώπινο λάθος και την ανεπάρκεια ενός μηχανισμού να λειτουργήσει σωστά, η ευκαιρία για άγονη αντιπαράθεση με ανθρώπους που απλώς δεν τους γουστάρεις, είναι ένα κράμα και ταυτόχρονα ένας πολύ βασικός δείκτης του προσωπικού σου πολιτισμού.
Ο έλεγχος της εξουσίας δεν εξαντλείται στην αναζήτηση και απόδοση ευθυνών, πόσω μάλλον στις προσωπικές κατάρες και στην εκδικητική μανία. Πρέπει να δεχτείς τον ρόλο του ελεγχομένου για να έχεις δικαίωμα να ελέγξεις. Εκεί είμαστε λειψοί. Δεν φταίμε γιατί ήμασταν μακριά, γιατί δεν πήραμε καμία απόφαση, γιατί δεν είναι αυτή η θέση μας, γιατί δεν καθόμαστε σε καρέκλες, γιατί δεν πληρωνόμαστε για αυτό. Πολύ βολικό. Σαν τους «ιδεολόγους» φίλους μου που δεν συμμετέχουν σε τίποτα γιατί μέχρι να έρθει η κοινωνία που οραματίζονται δεν πρόκειται να ρίξουν νερό στον μύλο των ιδεολογικών τους αντιπάλων.
Σαν σκαρφαλωμένοι σε μια μάντρα που από την άλλη πλευρά είναι η ζωή.
Στην ουσία, δεν ζητάμε από τους υπευθύνους μόνο να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά να παράγουν και θαύματα για πάρτη μας. Ομως τα θαύματα –όπως και τα καλά νέα που ανέφερα στην αρχή –είναι δική μας υπόθεση. Δεν τα χαρίζει κανένας, μόνο ο προσωπικός μόχθος στους μικρούς μας βιότοπους, με τους δικούς μας ανθρώπους.
Αναγνωρίζω επίσης πως όλα αυτά δεν βοηθάνε στο παραμικρό εκείνους που έμειναν πίσω και πρέπει να συνεχίσουν με μνήμες και απώλειες που δεν τις χωράει το μυαλό. Ο,τι λέμε και ό,τι γράφουμε είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση ανάμεσα σε εμάς τους «σωσμένους». Εκείνοι που θα μετρηθούν στο μπόι με τον άνθρωπο είναι εκείνοι που θα αναλάβουν να τους κρατήσουν όρθιους. Εκείνες οι ιστορίες που αρχίζουν από ‘δώ και πέρα, που δεν θα τις μάθουμε ποτέ και θα έχουν να κάνουν με όσους θα σταθούν δίπλα τους. Με την υπέρτατη ευθύνη της αλληλεγγύης. Μακάρι να τα καταφέρουν οι περισσότεροι.
Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
