Κάλπες και αποκαΐδια

Τα επικοινωνιακά shows της κυβέρνησης συνεχίζονται καθημερινώς και σε απευθείας συνδέσεις με την κρατική τηλεόραση. Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (φωτογραφία) από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (με υπουργό τον Πάνο Σκουρλέτη, τον οποίο πριν από λίγες ημέρες τοποθέτησε) ζήτησε να μη στηθούν κάλπες πάνω στα αποκαΐδια. Συγγνώμη βεβαίως δεν ζήτησε, αλλά χαρακτήρισε ανείπωτη την καταστροφή με τους 93 νεκρούς στο Μάτι. Δεσμεύτηκε ωστόσο ώστε να «διασαφηνιστούν τα λάθη του κρατικού μηχανισμού για τη διερεύνηση των αιτιών της μεγάλης καταστροφής, ζητώντας παράλληλα να προστατευθούν όλοι αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή, που έζησαν τον ανθρώπινο πόνο, τον βίωσαν οι ίδιοι», για να συμπληρώσει: «Ούτε οι πυροσβέστες ούτε οι αστυνομικοί θα έπρεπε να μπαίνουν στο στόχαστρο μιας φτηνής και μακάβριας πολιτικής αντιπαράθεσης για λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση με την επιχειρησιακή αλήθεια».

Τι εννοούσε άραγε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός όταν έλεγε σε αυτή την επικοινωνιακή σύσκεψη στο Λαύριο ότι «θα πρέπει να χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι»; Μόνος του σκέφτεται αυτές τις ατάκες και τις λέει (σε απευθείας μάλιστα τηλεοπτική σύνδεση) ή του τις γράφουν οι λεγόμενοι λογογράφοι του, οι οποίοι τώρα τελευταίως, τη στιγμή που το κυβερνητικό σύστημα πήρε την κάτω βόλτα, τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα; Εκτός κι αν πριν του γράψουν την ομιλία περί γροθιάς και μαχαιριού άκουγαν… Πάνο Κιάμο και το τραγούδι του «να χτυπήσω τη γροθιά στο μαχαίρι». Δεν εξηγείται διαφορετικά, διότι, πώς να το κάνουμε, εάν χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι για να ξηλώσουμε τις παθογένειες, όπως μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας, δύο τινά θα συμβούν: Ή θα ματώσει η γροθιά μας και έτσι δεν μπορέσουμε να ξηλώσουμε τις παθογένειες του παρελθόντος ή θα σπάσει το μαχαίρι. Μήπως, κύριε Τσίπρα, θέλατε να πείτε (και σας το έγραψαν σωστά οι λογογράφοι σας) «να χτυπήσουμε τη γροθιά στο τραπέζι» ή (άντε να βάλουμε και λίγο… μαχαίρι) «να φτάσει το μαχαίρι έως το κόκαλο» και εσείς δεν το καταλάβατε καλά; Τότε όντως θα είχε κάποιο νόημα η φράση σας και μάλιστα σε μια τέτοια σύσκεψη αμέσως μετά την τραγωδία στην Ανατολική Αττική.

Αμ ο άλλος; Ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας Φώτης Κουβέλης που επιχείρησε να συμψηφίσει τους νεκρούς της τραγωδίας με την έξοδο από τα μνημόνια; Και μετά τον σάλο που προκάλεσε άρχισε να κατηγορεί τα «διαπλεκόμενα ΜΜΕ» ότι δήθεν παραποίησαν τα λόγια του; Τα έχουν χαμένα, όπως φαίνεται, με την επικοινωνιακή πολιτική. Κάνουν δηλώσεις και λένε ό,τι τους κατέβει. Και μάλιστα με σηκωμένο το… δάκτυλο είτε προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους είτε προς τους πολίτες. Ο συγκυβερνήτης, για παράδειγμα, Πάνος Καμμένος κάθε φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη «απειλεί» πως θα τη ρίξει. Μήπως έχει μετρήσει κανείς στα τριάμισι χρόνια που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πόσες φορές ο κ. Καμμένος (με αφορμή είτε την Εκκλησία ή το Μακεδονικό) έχει απειλήσει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση; Και να σκεφτείτε ότι ο κ. Τσίπρας προτίμησε (δύο φορές) τον κ. Καμμένο ως συγκυβερνήτη από τον Σταύρο Θεοδωράκη επειδή τον θεωρούσε ως τον πιο… σταθερό.

Είναι και η Ρένα Δούρου, η περιφερειάρχης, η οποία τελευταίως έχει επιδοθεί σε ένα μπαράζ δηλώσεων… παρουσίας (για να μην την κατηγορούν συνεχώς ότι είναι εξαφανισμένη), ωσάν να νομίζει ότι με δηλώσεις του τύπου «στραβή στη βάρδια μου» ή ότι είναι «λεκτική άσκηση» η συγγνώμη θα αποποιηθεί την όποια πολιτική ευθύνη. Πάλι καλά, θα πείτε, που δεν κατέθεσε και μηνύσεις για την τραγωδία στο Μάτι όπως έκανε στις πλημμύρες της Μάνδρας. Τότε, εάν θυμάστε, κατέθεσε μήνυση κατά παντός υπεθύνου. Αρα, όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε τότε, κατέθεσε μήνυση και εναντίον του εαυτού της. Εκείνο που έμεινε πάντως είναι ότι τόσο η κυρία Δούρου όσο και ο Παύλος Πολάκης (με το αμίμητο που είπε ότι «θολώνουν το τοπίο») είναι ωσάν να περιέγραφαν τα θύματα στο Μάτι ως κάτι το δευτερεύον, μια «στραβή» δηλαδή που χαλάει τον όποιον… διάκοσμό (τους).

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης, που συνηθίζει να αντιπολιτεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση μέσω Διαδικτύου, θέλησε να υπενθυμίσει ένα παλαιό σλόγκαν του Ανδρέα Παπανδρέου ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Το άκουσε η ΝΔ και έτριβε το χέρια της. Και ξέρετε γιατί; Επειδή τέτοιου είδους λεκτικές ευκαιρίες των συριζαίων δεν τις αφήνει να πάνε χαμένες, λέγοντας στον κ. Παπαδημούλη «να μην αρχίσουμε τώρα να θυμόμαστε και εμείς τι σημαίνει τελικά Αριστερά».

***

Αφησα τελευταία τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ελένη Αυλωνίτου και τις εκφράσεις πεζοδρομίου που χρησιμοποίησε εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή η εν λόγω βουλευτής πολλές φορές μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους λεκτικά παραπτώματα (προφανώς για να κερδίσει μερικά δευτερόλεπτα δημοσιότητας που νομίζει ότι της αναλογούν) και επιπλέον επειδή καταδίκασε τις εκφράσεις της και το κόμμα της. Το «τιτίβισμα» της εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνιας Σβίγκου καταδικάζει τις εκφράσεις αυτές. Μόνο που σταματούν την όλη υπόθεση εδώ (στη φραστική καταδίκη, δηλαδή). Ούτε διαγραφές, ούτε καν επιπλήξεις.

***