Θα συνεχίσουν να κυβερνούν;

Ακόμη και αυτή η μισοκακόμοιρη κουτοπόνηρη παράκληση του εξ απορρήτων Χριστόφορου Βερναρδάκη, «μην τον χτυπάτε, είναι μόνο 44 ετών», που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη άλλες εποχές, γύρισε μπούμερανγκ και έπληξε με σφοδρότητα το κύρος της κυβέρνησης και του κ. Τσίπρα προσωπικά. Ηταν τόσα τα σχόλια και ο χλευασμός από κάθε πλευρά, που ακόμη και κυβερνητικά στελέχη υποχρεώθηκαν να ψελλίσουν εξηγήσεις, να ερμηνεύσουν, να ανασκευάσουν εν μέρει.

Η φονική φωτιά στο Μάτι Αττικής έχει αφήσει άναυδους τους Ελληνες, έχει μουδιάσει το κόμμα που κυβερνά και έχει σημάνει τίτλους τέλους για την κυβέρνηση στη συνείδηση των περισσότερων παραγόντων του εξωτερικού. Τα μηνύματα από παντού επιβεβαιώνουν ότι όλοι περιμένουν την επόμενη μέρα. Ακόμη και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά αμφισβητείται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.

Τυφλωμένοι από την εξουσία και έχοντας απολέσει υπό το σοκ των καταιγιστικών εξελίξεων όση συναισθηματική νοημοσύνη διέθεταν, ο Πρωθυπουργός και τα σαΐνια που τον πλαισιώνουν προσπάθησαν να ξεγλιστρήσουν με τα ίδια ψέματα και τα φθηνά επικοινωνιακά κόλπα που χρησιμοποιούσαν μέχρι τώρα με αρκετή επιτυχία. Τους διέφυγε μια… λεπτομέρεια. Η εκατόμβη των νεκρών. Δεν παίζεις με τον θάνατο. Και μια δεύτερη λεπτομέρεια αγνόησαν. Χάρη στα ελεύθερα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, όλοι οι πολίτες είδαν και άκουσαν, έμαθαν τι είχε συμβεί. Δέκα εκατομμύρια αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες δεν εξαπατώνται από κανένα τζιμάνι.

Η θλιβερή παράσταση της αποφράδας Δευτέρας όπου, ενώ όλοι ήξεραν ότι οι πρώτοι νεκροί έφτασαν στα νοσοκομεία, ο Πρωθυπουργός ρωτούσε στη δήθεν σύσκεψη πότε θα πετάξουν τα αεροπλάνα για μια φωτιά που είχε ήδη τελειώσει το φονικό της έργο, από επικοινωνιακό σόου εξελίχθηκε σε πολιτική και ηθική πανωλεθρία. Εδώ δεν υπήρχε λάθος να συγχωρήσεις. Η κορυφαία προσβολή, η ακραία ύβρις πάντα ακολουθείται από τη νέμεση.

Υπό το κράτος των συνεχών αποκαλύψεων για τις επιχειρησιακές και διοικητικές ανεπάρκειες, με τους νεκρούς καθημερινά να αυξάνονται, κάθε προσπάθεια φυγής προς τα εμπρός που επιχειρήθηκε απλώς έπεφτε στο κενό και επιβάρυνε πολιτικά και ηθικά τη θέση της κυβέρνησης. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης λοιδωρήθηκε ως κενή περιεχομένου, το ίδιο και ο πόλεμος κατά των αυθαιρέτων ως κυρίως υπευθύνων για τους νεκρούς. Ποιος να πιστέψει αυτούς που μέχρι πριν από λίγο προχωρούσαν στην πιο γενναιόδωρη ρύθμιση παρανόμων κτισμάτων σε όλη τη Ελλάδα…

Η, με μισή καρδιά, αποδοχή της παραίτησης Τόσκα δεν άλλαξε το κλίμα. Οσο για τη θλιβερή συνέντευξη Τύπου, όπου κρατική και κομματική νομενκλατούρα διακήρυξε ότι όλα έγιναν καλά, απλώς μεγάλωσε την αγανάκτηση.

Αλαζόνες, ασεβείς απέναντι σε αυτούς που έφυγαν αβοήθητοι, αναίσθητοι απέναντι στον θρήνο των επιζώντων, συνετρίβησαν γιατί υπήρξαν ανίκανοι να εκτιμήσουν το μέγεθος της καταστροφής. Πώς άραγε, με τι κουράγιο και σθένος, με ποιο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο θα συνεχίσουν να κυβερνούν;