Η αστάθεια περισσεύει στον κόσμο τούτο τον καιρό. Από το κλίμα μέχρι τη γεωπολιτική, όλα μεταφέρουν ανασφάλεια και αβεβαιότητα, σαν κάτι μεταφυσικό να τα συνδέει.
Επειδή όμως δεν πιστεύουμε στη μεταφυσική, αλλά στις πράξεις και στις επιλογές των ανθρώπων, και δη των ηγετών, οφείλουμε να εντοπίσουμε τις πηγές της ανισορροπίας και της αστάθειας.
Για το κλίμα η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλες, πολυπληθείς, όπως και οι ισχυρές βιομηχανικές χώρες δεν κάνουν όσα πρέπει.
Τελευταίως μάλιστα υπήρξαν και αναθεωρήσεις σοβαρές, ιδιαιτέρως από τις ΗΠΑ, οι οποίες υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ έθεσαν υπό αμφισβήτηση όχι μόνο την προηγηθείσα νομοθεσία του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και αυτήν ακόμη την έννοια της κλιματικής αλλαγής.
Για τον νέο αμερικανό πρόεδρο δεν υπάρχει, είναι ένας μύθος της προοδευτικής ελίτ των αμερικανικών πανεπιστημίων.
Αλλά δεν είναι ο μόνος παραλογισμός και συνωμοσιολογία που τον συνοδεύουν.
Κατά τον Τραμπ η Κίνα και η Γερμανία υπονομεύουν την αμερικανική ευημερία και γι’ αυτό θα πρέπει να πληρώσουν. Ετσι εξήγησε τον εμπορικό πόλεμο που πρόσφατα κήρυξε με την επιβολή δασμών και με γνώμονα αυτή την αρχή επιτέθηκε στην Ανγκελα Μέρκελ, την οποία κατηγόρησε ότι ενισχύει τον Πούτιν προμηθευόμενη αποκλειστικά αέριο από τη Ρωσία.
Με τη διαφορά ότι την επομένη έσπευσε ο ίδιος να συναντήσει τον ρώσο πρόεδρο στο Ελσίνκι, προκειμένου να συζητήσουν ως άλλοι συνεταίροι τα προβλήματα όλου του κόσμου.
Στο ίδιο διάστημα περιδιάβαινε την Ευρώπη ο άλλοτε πρωτοσύμβουλος και μέντοράς του, ο περιβόητος Στιβ Μπάνον, στις ιδέες και τις τεχνικές του οποίου στηρίχθηκε η προεκλογική καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ.
Η αμφιλεγόμενη αυτή έκφραση της αμερικανικής λαϊκιστικής αντισυστημικής Ακροδεξιάς είχε συναντήσεις με τη Λεπέν, τον Φάρατζ του Brexit και άλλους ευρωπαίους ομοϊδεάτες διακηρύσσοντας ότι σκοπεύει να συγκροτήσει ένα ίδρυμα στην Ευρώπη προκειμένου να προωθήσει μια λαϊκιστική επανάσταση στη Γηραιά Ηπειρο.
Ο ίδιος δεν έκρυψε ότι στόχος του είναι ο περιορισμός της Γερμανίας και η ενίσχυση των εθνικών κρατών.
Προφανώς απεχθάνεται την ιδέα μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, δεν θέλει να ακούει για εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μάχεται υπέρ ενός σκληρού Brexit, όπως βεβαίως και ο αμερικανός πρόεδρος, από τον οποίο υποτίθεται πως έχει απομακρυνθεί.
Η σύμπτωση ωστόσο των απόψεών τους άλλα δηλώνει και άλλα μαρτυρά. Είχε άλλωστε προηγηθεί και η πρωτοφανής, κατά την εγκατάστασή του, δήλωση του νέου αμερικανού πρέσβη στο Βερολίνο ότι τάσσεται «υπέρ των παραδοσιακών δεξιών κομμάτων στη Γερμανία», με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σάλος γιατί όλοι κατάλαβαν ότι εννοούσε το ξενοφοβικό AfD.
Πρόσφατα επίσης η αλεπού της αμερικανικής διπλωματίας, ο 95χρονος πλέον Χένρι Κίσινγκερ, ερωτηθείς για τον Τραμπ απάντησε ότι «η Ευρώπη δεν έχει ηγεσία» για να προσθέσει ότι του αρέσει το στυλ του Μακρόν, αλλά δεν έχει ακόμη κάνει κάτι, ενώ χαρακτήρισε τη Μέρκελ ηγέτιδα τοπικής εμβέλειας, δεν έχει οικουμενικότητα, είπε.
Οπως και να έχει, ο Τραμπ εμφανώς θέλει να κοντύνει τη Γερμανία και δι’ αυτής όλη την Ευρώπη, να περιορίσει την Κίνα και να ξαναμοιράσει ζώνες επιρροής με τον Πούτιν.
Η Ελλάδα βρίσκεται κάπου στη μέση. Ελέγχεται οικονομικά από τη Γερμανία, παραμένει στο άρμα των ΗΠΑ και ταυτόχρονα διεκδικείται από την έχουσα εντελώς διαφορετικά συμφέροντα Ρωσία.
Για να ανταποκριθεί υποτυπωδώς σε τούτους τους καιρούς της γενικευμένης αστάθειας χρειάζεται νέα φωτισμένη και τολμηρή ηγεσία, ικανή να χαράξει ξεκάθαρους δρόμους με διορατικότητα και αίσθηση των εθνικών συμφερόντων. Οι καιροί ου μενετοί…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
