Κοινωνική πολιτική ενάντια στην κοινωνία

Δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι η πιο πρόσφατη, εξαγγελμένη στο άψε σβήσε, χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά πόσους αφορά. Είναι η «κοινωνική πολιτική» από σπόντα, ασκούμενη ουσιαστικά εις βάρος της κοινωνίας αλλά υπέρ της επικοινωνίας.

Ετσι λοιπόν στα μέτρα που έσπευσε η κυβέρνηση να ανακοινώσει, χουβαρντάδικα είναι, για τους συγγενείς πρώτου ή δεύτερου βαθμού των θυμάτων από την πυρκαγιά στο Μάτι, να πριμοδοτηθούν με 20% στη βαθμολογία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης να προσλαμβάνονται στο Δημόσιο.

Τι σημαίνει 20% παραπάνω στη βαθμολογία; Σημαίνει ότι θα μπει στις Ιατρικές Σχολές, στις Σχολές Μηχανικών κ.λπ. κάποιος/α που δεν έχει τα προσόντα (στον βαθμό που η βαθμολογία των εξετάσεων αντιστοιχεί σε ικανότητα). Τι σημαίνει διορισμός στο Δημόσιο; Σημαίνει ότι θα διοριστεί κάποιος/α δημόσιος/α υπάλληλος πιθανώς σε θέση που δεν σκόπευε και για την οποία πιθανώς δεν έχει τα προσόντα. Αλλωστε υπάρχει ήδη όχι αμελητέο ποσοστό τέτοιων περιπτώσεων στο Δημόσιο.

Κοινωνική πολιτική στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν ίσως η εφαρμογή φοροαπαλλαγών ή και αρνητικής φορολογίας, όπου θα κρινόταν σκόπιμο, θα ήταν η παροχή υποτροφιών σε αυτούς που θα μπουν στην τριτοβάθμια και είναι συγγενείς θυμάτων. Θα ήταν γενικότερα η σπουδή της πολιτείας να συνδράμει τους άμεσους συγγενείς των θυμάτων –και καλώς θα έκανε.

Τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν ουσιαστικά λένε ότι κάποιοι δεν θα μπούνε στις σχολές προτίμησής τους γιατί ο αριθμός εισακτέων είναι συγκεκριμένος –ορθώς –και άρα όσοι μπουν με το πριμ παίρνουν τις θέσεις άλλων χωρίς πριμ. Αυτοί που δεν θα εισαχθούν θυσιάζονται προσωπικά με το ζόρι. Το ίδιο και με τους δημόσιους υπαλλήλους. Κάποιος κατάλληλος για συγκεκριμένη θέση δεν θα την πάρει.

Τέτοιου είδους «κοινωνική πολιτική» εφαρμοζόταν από παλιά, και συνεχίζει. Π.χ. αν είσαι πολύτεκνος, παίρνεις πρόσθετα μόρια και μπορεί να ξεπερνάς κάποιον πιο έξυπνο, πιο προσοντούχο, πιο αποδοτικό. Το κριτήριο δηλαδή δεν είναι ποιος θα κάνει καλύτερα τη δουλειά, τη δουλειά για την οποία θα τον πληρώνουν οι πολίτες. Ετσι όμως το κράτος αδιαφορεί για την αποτελεσματικότητα του Δημοσίου, τζάμπα. Γιατί τον πολύτεκνο το κοινωνικό κράτος θα έπρεπε να τον ενισχύει απευθείας με μέτρα υπέρ του, όχι με μέτρα εις βάρος της κοινωνίας.

Κάποτε, στη δεκαετία του ’80, είχε εξαγγελθεί –και ευτυχώς, νομίζω, δεν υλοποιήθηκε –ο συντελεστής δόμησης να συναρτάται με την οικογενειακή κατάσταση του οικοπεδούχου! Δηλαδή θα προχωρούσες σε έναν δρόμο και όπου έβλεπες ψηλότερη οικοδομή θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για πολύτεκνο. Αντίστροφα το χαμηλότερο θα αντιστοιχούσε σε άτεκνο ή εργένη. Υπέρ των πολυάριθμων οικογενειών και κατά της πολεοδομίας.

Τα συγκεκριμένα μέτρα που εξαγγέλθηκαν για τους συγγενείς των θυμάτων βλάπτουν άλλους πολίτες, στερώντας τους αυτά που με τα προσόντα τους και τις επιδόσεις τους πετύχαιναν, και βλάπτουν και την κοινωνία στο σύνολό της γιατί η επιλογή δεν γίνεται βάσει της αξίας, άρα βάσει της αναμενόμενης απόδοσης. Εχουν όμως το σημαντικό πλεονέκτημα ότι (βραχυπρόθεσμα) είναι τζάμπα για το κράτος και παράλληλα «ακούγονται» ωραία.

Η παράδοση συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η έλλειψη συντονισμού με αυξανόμενη.