Το πείσμα ημιόνου (μαλαριού), για την εξάντληση και των τελευταίων δευτερολέπτων της συνταγματικά καταληκτικής προθεσμίας της κυβερνητικής θητείας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτή λοιπόν η ξεροκέφαλη και πλήρης εξουσιομανίας επιμονή των ψευδο-αριστερο-ακροδεξιών κυβερνώντων ήδη έχει οδηγήσει στις ξέρες το χωρίς άξιους καπετάνιους σκάφος τους…
Στο θεατρικό λεξιλόγιο, αυτό το άδοξο και γεμάτο από λαϊκές αποδοκιμασίες (καζούρες) προβλεπόμενο τέλος της κυβερνητικής θητείας εξομοιώνεται με τη μαύρη αυλαία, που σαν καταθλιπτικό παραπέτασμα σβήνει από τα μάτια των θεατών το βασανιστικό θέαμα, πριν ακόμη τελειώσουν όλες οι πράξεις της ιλαροτραγικής κυβερνητικής παράστασης, ερήμην του «σκηνοθέτη» πρωθυπουργού και με πρωτοβουλία των τεχνικών των παρασκηνίων…
Για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι αυτονόητο αυτό το τέλος του θεάτρου του παραλόγου, όπως το εδίδαξαν οι Ευγένιος Ιονέσκο, Σάμιουελ Μπέκετ, Μάρτιν Έσλιν, Ζαν Ζενέ και άλλοι. Αλλά για την κυβερνώσα αναρχοαυτόνομη, και με ολιγαρχική ραχοκοκαλιά κλίκα, το επί θύραις αυτό
εξευτελιστικό τέλος, αντί να την εξαναγκάσει σε μερικές αντρίκειες συγνώμες, αλλά και παραιτήσεις, απεναντίας την εξωθεί σε περιφρόνηση και χυδαία καθύβριση του ίδιου του ελληνικού λαού. Προφανώς από ρεβανσιστική διάθεση μετά τις αντικυβερνητικές, αυθόρμητες και ακομμάτιστες λαοσυνάξεις και τη δημοσκοπική κατρακύλα του απατηλού ψευδο-αριστερο-ακροδεξιού κυβερνώντος μορφώματος.
Εάν υπήρχαν έστω κάποια σταγονίδια σύνεσης στο μυαλό και στην ψυχή της τυχοδιωκτικής κυβερνώσας κλίκας, οι πρωτεργάτες της σημερινής φαυλοκρατίας θα είχαν προ πολλού παραιτηθεί. Ίσως για το λόγο αυτό, η τραγωδία της πύρινης Δαντικής Κόλασης στην ανατολική Αττική και την Κινέτα, λειτουργεί αυτές τις ώρες ως κάθαρση στη κυβερνητική βαρβαρότητα.
Ο πρωθυπουργός ήδη από τις πλημμύρες της Μάνδρας τον περσινό Ιούνιο, αντί να σπεύσει πρώτος στον τόπο των καταστροφών επισκέφθηκε από…σπόντα την περιοχή, από περιφερειακό δρόμο της περιοχής, για ν’ αποφύγει τη λαϊκή κατακραυγή. Το ίδιο και η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου. Και οι δύο τους επανέλαβαν και φέτος την ίδια φυγόδικη αγοραφοβική συμπεριφορά στα πεδία των φονικών πυρκαγιών (εμπρησμών;)
Αυτή λοιπόν η αγοραφοβία είναι ίδιον όλων των λαοπλάνων ηγετών. Ενώ δοξάζονται κρυπτόμενοι, αποδοκιμάζονται εμφανιζόμενοι.
Ειλικρινά, θρηνώ μαζί τους, συμμεριζόμενος την αυτοαπομόνωσή τους, (προφανώς λόγω απύθμενης αλαζονείας). Και χωρίς χαιρέκακες διαθέσεις, όχι οραματίζομαι, αλλά βλέπω κατά πρόσωπο την ανελέητη πραγματικότητα: Οι άνθρωποι κυριολεκτικά ξεσάλωσαν. Έχασαν και την ελάχιστη αντίληψη του μέτρου και του σεβασμού προς τον άλλοτε εξαπατημένο «σύμμαχο» και προς τον σήμερα ανυπότακτο «εχθρό» λαό.
Δέσμιοι ενός ολοκληρωτισμού, που αυτοανατράπηκε το 1990, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αντί να εναρμονισθούν προς τη Δημοκρατία, που ποικιλοτρόπως λοιδόρησαν και εμίσησαν, κυριολεκτικά τυράννησαν αυτή την ταλαίπωρη κοινωνία, αποπειρόμενοι να αναστήσουν τον χαμένο γι’ αυτούς «τρίτο γύρο» του 1946-1949. Παλαιοημερολογήτικο γινάτι, μικρόψυχη μνησικακία, ή εγκληματικός και αυτοκαστροφικός γι’ αυτούς ρεβανσισμός;
Φημολογείται ότι η σκανδαλώδης ατιμωρησία που ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε προς τα προσφιλή σ’ αυτόν γκρουπόσκουλα των μασκοφόρων, θρασύδειλων των Εξαρχείων κ.α., αποσκοπεί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ την υστεραία των εκλογών γίνει πάλι αξιωματική αντιπολίτευση, να δεχτεί τη συνδρομή αυτού του τρομοκρατικού περιθωρίου στις αντιπαραθέσεις με τη νέα κυβέρνηση. Γιατί άραγε; Ίσως γιατί το αντιπολιτευτικό παρελθόν 2011-2015 του ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται το μέλλον του…
Φυσικά, έως τότε πολλά αλλάζουν… Και θα είχαν εντυπωσιακά αλλάξει, εάν ο σοσιαλδημοκρατικός πολιτικός χώρος της Ελλάδας πραγματοποιούσε την ανασυγκρότησή του χωρίς σκαμπανεβάσματα, μικρόψυχες αντιπαλότητες, πολιτικά πλέγματα και …χούγια του παρελθόντος.
Η τριετία 2015-2018 ήταν χρονικά αρκετή για ένα παρόμοιο επίτευγμα. Παρ’ όλα αυτά, το διάστημα αυτό καταγράφεται ως το χρονικό των χαμένων ευκαιριών. Έτσι, ο ελληνικός κεντροσοσιαλιστικός χώρος με ένα ανόητο αυτογκόλ εκχωρεί την αξιωματική αντιπολίτευση (εκτός απροόπτου) στον ΣΥΡΙΖΑ…
