Ψάχνω τη λέξη…

«Οι στίχοι από το αίμα μου παιδιά» λέει ο Καρυωτάκης. Ετσι συμβαίνει με τα τραγούδια του Μάνου. Μπορεί να μη μοιάζουν το ένα με το άλλο αλλά, διαβάζοντάς τα, μυρίζοντας την ατμόσφαιρα που μεταφέρουν, την αισθητική που αποπνέουν, καταλαβαίνεις ότι είναι παιδιά του ίδιου «πατέρα».

Ο στίχος για το τραγούδι, καλώς ή κακώς, αντιμετωπίζεται σαν κάτι φευγαλέο. «Τρέχει», μαζί με τη μουσική, σε τρία λεπτά και κάτι. Ομως στα τραγούδια του Ελευθερίου οι στίχοι έχουν την ίδια σημαντικότητα είτε μαζί με τη μελωδία είτε χωρίς αυτήν. Ισως είναι η παρατηρητικότητά του, η άδολη αγάπη του για τους ανθρώπους που τον κάνει να παρατηρεί τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα των ηρώων του, ο αριστοτεχνικός τρόπος που μπλέκει το παρελθόν με το παρόν, μας κάνει να αναγνωρίζουμε μέσα σε αυτά τους εαυτούς μας. Το λέω γιατί πολλές φορές έχω ακούσει ότι αυτός ο στίχος του Μάνου ταιριάζει πολύ στον τάδε συνθέτη, σε εκείνη τη μουσική, σε εκείνον τον ερμηνευτή.

Ο ίδιος έχει γράψει κάπου «Οι λέξεις είναι σαν ορισμένους ανθρώπους. Αλλες υπάρχουν και άλλες χάνονται… Και κάποιες μας ακολουθούν μέρα-νύχτα και για όλη μας τη ζωή». Τώρα που έφυγε θα ψάχνουμε ακόμη πιο σχολαστικά τη μοιραία λέξη που έρχεται συχνότερα σε έναν ποιητή για να ανακαλύψουμε τον ψυχισμό του. Διαβάζω του στίχους του Μάνου και μπαίνω πάντα σε μια μαγική διαδικασία Από τους ολοκληρωμένους κύκλους των τραγουδιών του μέχρι τα σκόρπια στιχάκια του. Και ψάχνω τη λέξη. Και δεν τη βρίσκω. Ισως γιατί δεν είναι μία. Είναι όλοι οι χυμοί του μυαλού και της ψυχής του.