Ο συνθέτης Μιχάλης Λουκοβίκας, γεννημένος σε μουσική οικογένεια της Θράκης, ασχολήθηκε με διάφορα είδη μουσικής από τα 15 του χρόνια: ποικίλη μουσική, rock, μελοποίηση ποίησης, τραγουδοποιία, μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, ρεμπέτικο, τροπική μουσική. Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, εργάστηκε ως καθηγητής αγγλικών, μεταφραστής, επιμελητής εκδόσεων και δημοσιογράφος.
Κάπου εκεί όμως, λίγο εξαιτίας της καταγωγής του, λίγο λόγω της δημοσιογραφικής ενασχόλησής του με τη μουσική, συνειδητοποιεί τις διαφορές μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αρχίζει μια σειρά άρθρων και ερευνών, προκύπτει η γνωριμία του με τον Ρος Ντέιλι, η έρευνα για την παραδοσιακή μουσική. Και το 2008 έρχεται το άλμπουμ «Το χρυσάφι τ’ ουρανού». Καλές οι κριτικές, αλλά μετά σιωπή. Κάθε εμπόδιο για καλό. Γνωρίζεται μέσω Διαδικτύου με την Πορτογαλίδα Αμέλια Μουζ και από τότε είναι γνωστότερος στην Πορτογαλία απ’ ό,τι στη χώρα του. Μάλιστα η τελευταία τους δουλειά «Archipelagos» εισάγεται στην ελληνική αγορά.
Ο ίδιος όμως φαίνεται ότι αυτή τη σουρεαλιστική κατάσταση την έχει αποδεχθεί, όπως σημειώνει στο «Βήμα της Κυριακής». «Μπορώ να διαβεβαιώσω πως… δεν ευθύνομαι γι’ αυτό» λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Το 2008 έκανα την «κατάθεσή» μου στην Ελλάδα, όπως όφειλα, με το «Χρυσάφι τ’ ουρανού». Χρηματοδότησα την έκδοση αφού προσπάθησα μάταια, για… τριάντα χρόνια, να βρω εταιρεία. Το «Χρυσάφι» εγκωμιάστηκε –και ξεχάστηκε. Ούτε και οικονομικά μου απέδωσε κάτι. Εγινε όμως το «διαβατήριό» μου και επανεκδόθηκε στην Πορτογαλία, ως δίγλωσσο (ελληνοπορτογαλικό) βιβλίο-CD, αφιερωμένο στον Αρη Αλεξάνδρου: «O Ouro do Céu / Ares Alexandrou por Michales Loukovikas». Ακολούθησαν τα «Περίπλους», «Amélia com versos de Amelia», σε στίχους της υπέροχης Amalia Rodrigues, και τέλος το «Αρχιπέλαγος». Επόμενο είναι να είμαι πιο γνωστός στην Πορτογαλία».
Το διαβατήριό του για την είσοδό του στην Πορτογαλία δεν ήταν άλλο από την Αμέλια Μουζ: «Συναντηθήκαμε στη… διαδικτυακή θάλασσα: η Αμέλια ενθουσιάστηκε από τη μουσική μου στο «Χρυσάφι τ’ ουρανού», αλλά και από την ποίηση του Αρη Αλεξάνδρου που μελοποίησα. Εγώ γοητεύτηκα από τη δική της δουλειά «Nao sou daqui» («Δεν είμαι από εδώ»): δεν βρήκα ψεγάδι! Η συνεργασία προέκυψε εκ των πραγμάτων. Η αρχική γνωριμία του καθενός με την κουλτούρα του άλλου συνδυάστηκε με ανταλλαγές νεότερων και πρωτότυπων δημιουργιών, μουσικών ή ποιητικών. Δεν πέρασε πολύς καιρός και αρχίσαμε να συνθέτουμε… online! Η Αμέλια, που γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη, πέρα από την υπέροχη φωνή της έχει ένα εξαιρετικό ταλέντο ν’ αναπροσαρμόζει πρωτότυπα την παράδοση και να μελοποιεί σε αρχαίο ύφος, ανοίγοντάς μου νέες προοπτικές στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση. Πολύ σύντομα έπρεπε να επιλέξουμε ποια κομμάτια θα περιλαμβάναμε στην πρώτη κοινή μας απόπειρα, τον «Περίπλου»».
Η Αμέλια Μουζ έχει ασχοληθεί με τη μουσική, την ποίηση, τον χορό, το θέατρο, τα κινούμενα σχέδια, τα πολυμέσα, τα εικαστικά, την τοπική ανάπτυξη, ενώ έγραψε και ζωγράφισε παιδικά βιβλία. Το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ «Mugica» κυκλοφόρησε το 1992. Ακολούθησε ύστερα από δύο χρόνια ο δίσκος «Todos os Dias», που περιλήφθηκε από την εφημερίδα «Publico» στα «100 κορυφαία άλμπουμ πορτογαλικής μουσικής του αιώνα», ενώ η ίδια προτάθηκε για τα βραβεία της επιθεώρησης Blitz ως καλύτερη ερμηνεύτρια.
Τελευταία τους εργασία το άλμπουμ «Archipelagos», μια ζεστή δουλειά που ενώνει λαούς και πολιτισμούς και κυρίως μουσικές. Από την αρχαία Ελλάδα στον Μπετόβεν, κάνει μια στάση στο ευριπίδειο χορικό από τον «Ορέστη», στις Αζόρες, στα Κανάρια Νησιά, στο Πράσινο Ακρωτήρι. Ταξιδιάρικη δουλειά, με τις δέκα ενότητές του να το καθιστούν άλμπουμ-«concept». Ο συνθέτης θεωρεί ότι ο κόσμος είναι όντως «ένα «Αρχιπέλαγος». Τα «νησιά» (οι άνθρωποι, ως άτομα ή ως λαοί) επιδιώκουν την επικοινωνία για να ικανοποιήσουν υλικές ανάγκες. Παράλληλα, όμως, ανταλλάσσουν και ιδέες. Ετσι γεννιούνται και καλλιεργούνται οι πολιτισμοί. Ολα τα εγχειρήματά μας είναι «concept». Αφηγούνται ιστορίες. Και προϋποθέτουν μεγάλη προεργασία και έρευνα. Το «Αρχιπέλαγος» έχει στον πυρήνα του ένα σπουδαίο ποίημα μιας κορυφαίας λογοτέχνιδας και φίλης μας, της Ηλιας (Hélia) Correia, «A Terceira miséria» («Η τρίτη αθλιότητα»), που ως φιλέλληνας το έγραψε για την Ελλάδα. Η Αμέλια πήρε το ρίσκο να τραγουδήσει αρχαία ελληνικά (Σαπφώ, Ευριπίδη), εγώ να εντάξω τον Μπετόβεν στην κύρια ενότητα ή να συνδυάσω τον Τσιτσάνη με τραγούδια της ξενιτιάς από Γαλικία, Πορτογαλία, Πράσινο Ακρωτήρι, Χιλή».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
