Ηρώ Σαΐα

«Δεν μπορώ να θυμηθώ. Προφανώς θα ήταν κάποια στιγμή στο νηπιαγωγείο. Σε εκείνη την ηλικία μάλλον κανέναν λόγο δεν θα είχα να είμαι λυπημένη».

«Μεγάλωσα στην επαρχία, οπότε η παράδοση, το βυζαντινό μέλος, οι μουσικές στο πανηγύρι του χωριού μου, κυλούν μέσα μου».

«Βεβαίως».

«Δεν θα το έλεγα. Ισως είχα χορέψει κάποια στιγμή μικρούλα. Αν και τότε πιο πολύ νομίζω με ενδιέφεραν οι βαρκούλες και τα τρενάκια».

«Ναι, κατά τον Οκτώβριο-Νοέμβριο. Τη μουσική υπογράφει οΝεοκλής Νεοφυτίδης. Οφείλαμε στους εαυτούς μας αυτόν τον δίσκο. Είμαστε χρόνια συνεργάτες, αλλά δεν είχαμε κάνει μαζί κάτι ολοκληρωμένο, τα δικά μας τραγούδια. Ολο το άλμπουμ κινείται πάνω σε παραδοσιακούς ήχους. Με στίχους από τη δημοτική ποίηση ή στίχους δικούς μας, οι οποίοι φέρουν κάτι το παραδοσιακό. Και αρχές Νοεμβρίου θα είμαστε στο Μικρό Γκλόρια με τη μουσική παράσταση «Παραδώσου», η οποία θα κινείται πάλι στους ίδιους ρυθμούς».

«Μα, η παράδοση είναι ιδωμένη με ματιά σημερινή. Αυτό είναι το θέμα. Δεν πάμε να αναπαραγάγουμε κάτι παλιό».

Αν σας ζητούσαν να κατατάξετε τον εαυτό σας στο ελληνικό μουσικό τοπίο, πού θα τον τοποθετούσατε;

«Στους Δον Κιχώτες που ονειρεύονται και κυνηγούν τα όνειρά τους».

«Πολύ κόσμο. Στην αρχή με πείραζε. Τώρα δεν με ενδιαφέρει. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του, ας τα λύσει. Υπήρχα στο τραγούδι πολύ πριν από τον γάμο μου».

«Κάθε άλλο. Η πρώτη μας συνάντηση πέρασε αδιάφορη για εκείνον και εγώ μάλλον δυσάρεστη θα τη χαρακτήριζα».

«Γιατί με είχε αποπάρει. Hταν σε μια πρόβα του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ηταν πολύ αυστηρός, με έναν κοφτό τρόπο. Πραγματικά «κλείδωσα» και είχα πει: «Δεν χρειάζεται να τον ξαναδώ αυτόν τον άνθρωπο». Kαι πώς τα έφερε τελικά η ζωή…».

«Είναι 20 μηνών. Τώρα αρθρώνουν τις πρώτες λεξούλες. Με εκπλήσσει όμως καθημερινά η εξέλιξη της ζωής. Πώς αναπτύσσεται ένα παιδί, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες παρέες που κάνει. Με εκπλήσσει ακόμη ότι τρώνε πλέον το ίδιο φαγητό που τρώω και εγώ. Μια καθημερινή ανατροπή είναι».

«Ειδικά ο πατέρας μου καθόλου καλά. «Ντιζέζ θα γίνεις δηλαδή, παιδί μου;» είπε».

«Βελούδινη επανάσταση, θα έλεγα. Είχα και τη βοήθεια της μητέρας μου. Και κάπως φυσικά ήρθαν τελικώς τα πράγματα».

«Δεν ξέρω. Ισως γιατί ήμουν η μικρότερη τότε, το 1998-1999. Και ήμουν εντελώς στον κόσμο μου. Ηταν σαν να είχα προσγειωθεί από άλλον πλανήτη. Ενα κορίτσι από την επαρχία που είχε να κάνει με ανθρώπους πιο ψαγμένους και υποψιασμένους με τη μουσική. Και έπιανα τον εαυτό μου αδιάβαστο. Αλλά το έψαχνα, ήθελα να μάθω, να γίνω καλύτερη».

«Οχι. Με δύο μωρά στο σπίτι είναι λίγο δύσκολο, καταλαβαίνετε. Πλέον δεν κοιμάμαι καλά. Μπορεί να τρέχω όλη μέρα πίσω από τα παιδιά και το βράδυ να τραγουδάω. Αλλά δεν πειράζει. Αλλωστε, πρέπει να τραγουδάμε και λίγο με την ψυχή μας».

«Η πρώτη φορά που στάθηκα δίπλα στον Σταμάτη Κραουνάκη. Με τον Λουκιανό στο Ηρώδειο. Με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Σταμάτη Κόκοτα στο Carnegie Hall, γιατί ένιωθες ότι η καρδιά της Ελλάδας χτυπά και στο εξωτερικό. Aλλά και πριν από λίγες ήμερες, στη συναυλία στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, με τα παιδιά της ορχήστρας «Εν Χορδαίς & Οργάνοις» από τη Σύρο. Γιατί έβλεπα τη νέα γενιά που έρχεται, που είναι πάντα καλύτερη από τη δική μας. Ομως δεν είναι μόνο οι στιγμές στα «Μέγαρα» και στα «Ηρώδεια» σημαντικές. Μπορεί να είναι και ένα βράδυ που τραγουδάς σε μια ταβέρνα, με μια παρέα…».

«Τον αναζητώ κάθε ημέρα. Και μας εμφανίζεται με χίλιους δυο τρόπους, νομίζω, αρκεί να μπορούμε να Τον δούμε».

«Για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Για εμένα αυτή τη στιγμή είναι το γέλιο των παιδιών μου. Για άλλους ο ήχος της σιωπής. Για κάποιον το κελάηδισμα των πουλιών».