Είμαι επιφυλακτικός με τα εστιατόρια που ενώ δημοσιεύουν στο Internet το μενού τους δεν αναρτούν και τις τιμές τους. Εχω την αίσθηση πως είναι παγίδες. Και πως θα με βάλουν σε περιπέτεια: Δεν θα μου φτάσουν τα χρήματα που θα έχω μαζί μου ή που θα μπορώ να διαθέσω. Μπορεί να μη δέχονται πιστωτική κάρτα (και αυτό μου έχει τύχει). Θα μου κοστίσει ο κούκος αηδόνι –ή μάλλον, το κολοκύθι σφυρίδα –και θα φύγω νηστικός, καθώς ενίοτε οι μερίδες τους είναι της διαίτης. Θα φέρω σε δύσκολη θέση εκείνους που έχω προσκαλέσει σε τραπέζι, όταν μπροστά στον κατάλογο με τις φουσκωμένες τιμές θα παραγγείλουν ό,τι πιο φθηνό, για να μη με επιβαρύνουν.
Σκέφτομαι και ότι όπως μου κρύβουν τις τιμές, έτσι μπορεί να κρύβουν και άλλα πράγματα. Π.χ. το ότι στην πραγματικότητα είναι ερασιτέχνες, γιατί ένας επαγγελματίας είναι καθαρός στις εξηγήσεις του. Επειδή την τελευταία εβδομάδα, συμπτωματικά, βρέθηκα σε δύο τέτοια εστιατόρια, για άλλη μία φορά επιβεβαίωσα πως δικαίως τα αντιμετωπίζω με επιφύλαξη. Στο πρώτο με άφησαν δέκα λεπτά να μελετώ τον κατάλογο (που ναι, είχε τσιμπημένες τιμές) για να με πληροφορήσουν, την ώρα της παραγγελίας, ότι δεν είχαν σχεδόν κανένα από τα φαγητά που περιλάμβανε: Θα ήθελα το κατσικάκι. «Δεν το έχω το κατσικάκι». Τότε το γεμιστό κοτόπουλο. «Ούτε αυτό το έχω». Την κρεατόπιτα; «Δεν βγάζει πια ο μάγειρας κρεατόπιτα, έχει όμως ωραία τυρόπιτα». Μήπως τα γεμιστά βερίκοκα; «Μας τελείωσαν. Να σας φέρω ντολμαδάκια που είναι φρέσκα;». Αλλα ήθελα, άλλα έφαγα. Οι ερασιτέχνες που λέγαμε… Χρυσοπληρώσαμε και δεν θα μας ξαναδούν.
Δύο ημέρες μετά, βρέθηκα σε άλλο εστιατόριο της (διαδικτυακής) κατηγορίας «και η τιμή, έκπληξη!». Ηταν και εδώ δυσάρεστη η έκπληξη. Μεταξύ άλλων, η φάβα των 5 ευρώ ήρθε σε μία τόσο λεπτή στρώση στο κέντρο του πιάτου που αρχικά νόμιζα πως επρόκειτο για κίτρινη, ζωγραφιστή, διακοσμητική ροζέτα και πως το πιάτο το είχαν φέρει από λάθος άδειο –η αλήθεια είναι πως έχω και πρεσβυωπία. Ούτε αυτοί θα μας ξαναδούν, αν και δεν θα τους λείψουμε, το μαγαζί ήταν φίσκα. Δεν είμαι άνθρωπος που κοιτάζει τον άλλον στο στόμα όταν τρώει ή στην τσέπη όταν πληρώνει, οπότε δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ακόμη και αν πρόκειται περί δείγματος κολοκυθόπιτας.
Ομως άλλο τέτοιο πείραμα δεν σκοπεύω να κάνω. Από εδώ και πέρα, μενού χωρίς τιμές δεν θα με ενδιαφέρει ούτε εγκυκλοπαιδικά, έτσι για να δω τι τρώνε οι υπεράνω χρημάτων. Εκτός αν κερδίσω το λαχείο (που δεν αγοράζω), οπότε θα αρχίσω να συχνάζω αποκλειστικά σε ρεστοράν (έτσι, όπως με προφορά τα έλεγαν στις παλιές ελληνικές ταινίες) με δεκατρία και βάλε αστέρια Michelin: Από εκείνα όπου ούτε βλέπεις ούτε ρωτάς τιμές, μόνο παραγγέλνεις και τρως –οτιδήποτε άλλο θεωρείται μεγάλη απρέπεια!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
