Πάνω από 200.000 πολίτες προσπάθησαν να ξυπνήσουν τις ηγεσίες της Κεντροαριστεράς, αλλά φαίνεται ότι τζάμπα χαράμισαν τον κόπο τους. Μια ατελείωτη μιζέρια κυριαρχεί στα επιτελεία της, μια σχιζοφρενική επιμονή σε ίντριγκες, παζάρια, προσωπικές επιδιώξεις. Η πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα πολιτική δύναμη της χώρας, αντί να κοιτάξει το μέλλον, αντί να αφήσει στην άκρη τις πληγές του παρελθόντος, αναμοχλεύει παλιές παθογένειες και κατατρύχεται από αδιέξοδους ανταγωνισμούς.
Η περιβόητη ανανέωση προσώπων και προγραμματικών λόγων εξελίσσεται σε κανονική αναπαλαίωση φθαρμένων υλικών. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα με το φορτίο που κουβαλούν διαγκωνίζονται για να μοιράσουν κάποιες καρέκλες, για να παραμείνουν στο πολιτικό προσκήνιο, αδιαφορώντας για τα μηνύματα των ψηφοφόρων. Ηγεσία και προβεβλημένα στελέχη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αδυνατούν να τοποθετήσουν το ευρύτερο συμφέρον της παράταξης –και της χώρας –πάνω από το στενό προσωπικό τους συμφέρον.
Καμία αίσθηση συλλογικότητας, μόνο υπερτροφικά «εγώ» εγκλωβισμένα σε μια τροχιά παρακμής. Ενώ η προσπάθεια ενοποίησης της δημοκρατικής παράταξης απέδειξε ότι υπάρχουν δυνάμεις στην κοινωνία που έχουν συνείδηση και της ιστορίας της και της αναγκαιότητας ύπαρξής της, τα στελέχη που κλήθηκαν να διαχειριστούν αυτή την πραγματικότητα αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων.
Απόδειξη ότι η δυναμική που καταγράφηκε μετά την εκλογική διαδικασία εξαερώθηκε μόλις βγήκαν στην επιφάνεια οι προσωπικές στρατηγικές, οι ηγεμονισμοί και οι μάχες για μοίρασμα των οφικίων. Προφανώς η αναγέννηση της παράταξης δεν μπορούσε να προέλθει από παρθενογένεση. Μόνο που αντί για ανάδειξη νέων προσώπων, αντί για ώθηση σε δυνάμεις που εμπιστεύεται η κοινωνία, αντί για συνύπαρξη με τα πιο εμπνευσμένα και δημιουργικά στελέχη, παρακολουθούμε μια ατέρμονη και αδιέξοδη μάχη μηχανισμών.
Οι προσωπικές ατζέντες και οι αγωνίες πολιτικής επιβίωσης διαφόρων περιφερόμενων υποψήφιων σωτήρων δεν ενδιαφέρουν όμως κανέναν, πλην των ίδιων των ενδιαφερομένων. Οι πολίτες που ασφυκτιούν για το μέλλον, εγκλωβισμένοι μεταξύ ενός τυχοδιωκτικού ΣΥΡΙΖΑ και μιας αναπαλαιωμένης ΝΔ, που θέλουν ρήξη με το χρεοκοπημένο ιδεολογικό και πολιτικό μοντέλο που μας οδήγησε στην καταστροφή, δεν ανέχονται, δεν εμπιστεύονται και μια ανερμάτιστη και παραπαίουσα Κεντροαριστερά.
Οσο στις ηγεσίες και στα στελέχη της κυριαρχούν εγωπαθείς επιλογές, όσο θα ανακυκλώνουν πάθη και αμαρτίες του παρελθόντος, τόσο θα της γυρίζουν την πλάτη οι πιο ανήσυχες, οι πιο δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Μόνο που το κόστος αυτών των επιλογών δεν θα το πληρώσει μόνο η παράταξη, αλλά και η χώρα συνολικά…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
