«Να γυρίζεις – αυτό είναι το θαύμα»

Κάθε χρόνο τα τελευταία κείμενα πριν τις διακοπές μιλάνε για το φευγιό. Επιστρατεύοντας ωραίες φράσεις, μεγαλόθυμες, αγαπησιάρικες, φτιάχνουμε έναν άλλον εαυτό, πολύ διαφορετικό από εκείνον που έβγαζε νύχια έναν ολόκληρο χειμώνα εναντίον των πάντων. Οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε από παραλίες και τόπους που χάνεις το μυαλό σου, με φίλους, με παιδιά, με γέλια, δεν έχουν μεγάλη σχέση με εκείνον το θυμωμένο, τον μισαλλόδοξο με τις οργισμένες αναρτήσεις.

Κανένας εαυτός δεν είναι ψέμα, και οι δύο είναι αληθινοί. Ετσι κι αλλιώς δεν κομίζω κάτι καινούργιο λέγοντας πως ο άνθρωπος επηρεάζεται απόλυτα από το περιβάλλον στο οποίο ζει και συμπεριφέρεται ανάλογα με τις συνθήκες που ορίζει αυτό το περιβάλλον.

Είμαστε ικανοί για όλα ανάλογα με τις συνθήκες. Μακάρι να μη μάθουμε ποτέ το πόσο κακό μπορούμε να κάνουμε, να μη βρεθούμε σε εκείνο το σημείο από το οποίο δεν επιστρέφεις.

Εξαιρώντας εκείνα τα θεοσκότεινα σημεία, εκείνες τις άκρες που νιώθεις εντελώς χαμένος και αδύναμος, όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευές. Τα φευγιά και οι επιστροφές. Χαριτωμένες, αδέξιες προσπάθειες ενηλικίωσης. Οι άνθρωποί μας είναι όλοι οι τόποι. Οταν είσαι μαζί τους δεν φεύγεις από πουθενά, δεν επιστρέφεις πουθενά.

Aν υπάρχει ένας προορισμός και μια επιστροφή είναι προς την καλύτερη, την πιο αθώα πλευρά σου.

Τις ώρες που προσέχεις ένα κουβαράκι δύο ετών, που προσπαθεί να σταθεί όρθιο στην άμμο και κουτρουβαλάει συνέχεια σαν βαρελάκι, είσαι η καλή εκδοχή εκείνου που διαφωνεί με όλον τον κόσμο για να περάσει το δικό του.

Τις ώρες του Ιουλίου που αρχίζει να πέφτει ο ήλιος και καταλαβαίνεις πως είσαι ευλογημένος που είσαι εκεί, που είσαι τώρα, είσαι η αθώα πλευρά εκείνου που λερώνει τον σκοπό του με βρώμικα μέσα.

Ισως γι’ αυτό λυσσάμε να φύγουμε. Δεν είναι η ξεκούραση, είναι η ελπίδα πως θα πάμε κάπου που το περιβάλλον θα μας βοηθήσει να γίνουμε για λίγο αυτό που θέλαμε πάντα να είμαστε. Αυτό που ξεκινήσαμε αλλά δεν γίνεται.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό σε εκείνους που καταφέρνουν να παραμένουν ίδιοι παντού. Που το παλεύουν μέρα με τη μέρα, που πληρώνουν το κόστος μιας ζωής που βασίζεται στο μότο πως είμαστε τα μέσα μας και όχι ο σκοπός μας.

Μπαίνει ο Αύγουστος. Φαντάζομαι τα κορμιά μας να λιώνουν σαν μέταλλα, να μπερδεύονται μεταξύ τους και να φτιάχνουν καινούργια από την αρχή. Ο ένας θα έχει υλικά του άλλου.

Δεν θα υπάρχουν πια ξένα κομμάτια και δεν θα ονειρεύεσαι συνέχεια να φεύγεις από κάπου, από κάτι.

Η αλήθεια είναι πως στη φιλολογία περί «ηρωισμού» το να φεύγεις έχει ταυτιστεί με τη δύναμη και το να επιστρέφεις με την αδυναμία και την ήττα. Δεν είναι η πρώτη παρεξήγηση που συντηρούμε.

Φεύγω, με τα λόγια του Νίκου Καρούζου στο μυαλό:

Να γυρίζεις

αυτό είναι το θαύμα

Με κουρελιασμένα μάτια

με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση

Να γυρίζεις

στην καλή πλευρά σου.