Είναι άραγε συναίσθημα ή κάποιο παιχνίδι του εγκεφάλου; Ποιος ξέρει! Πάντως, αυτό που λέμε «καψούρα» είναι το «κάτι» στον έρωτα που σε κάνει να τρελαίνεσαι. Μια ενίοτε βασανιστική εμμονή, ένας εθισμός που σε γλυκαίνει και σε αγχώνει. Συνήθως όμως δεν κρατά πολύ. Φεύγει τόσο ξαφνικά όσο ήρθε…
Μόνο που σε όλους τους κανόνες υπάρχουν εξαιρέσεις, οπότε ερχόμαστε στην περίπτωση της ατέλειωτης αγάπης ενός πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού κοινού για τους Scorpions. Εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες αυτό το κοινό ακολουθεί πιστά το γερμανικό συγκρότημα στις συναυλίες του στην Ελλάδα, γεγονός που φάνηκε και με το παραπάνω τη Δευτέρα 16 Ιουλίου, όταν περισσότεροι από 50.000 θεατές βρέθηκαν στο Καλλιμάρμαρο για να αποθεώσουν τον Κλάους Μέιν και την παρέα του.
Από το πρώτο κιόλας riff της κιθάρας, ο κόσμος ήταν σίγουρος ότι θα περάσει τέλεια. Και πέρασε.
Ισως να το ήξεραν από πριν. Γι’ αυτό εξάλλου πλήρωσαν το ολίγον τι αλμυρό εισιτήριό τους. Γι’ αυτό στήθηκαν με τις ώρες στην ουρά για την είσοδό τους (έχουμε δει καλύτερες διοργανώσεις συναυλιών). Γι’ αυτό τσουρουφλίστηκαν από το καυτό μάρμαρο. Γι’ αυτό ταλαιπωρήθηκαν όταν έφευγαν.
Για να τους δουν ξανά. Να χορέψουν, να τραγουδήσουν μαζί τους, ν’ ανάψουν τους αναπτήρες τους –ή μήπως τα κινητά τους; Ολες οι «φυλές» ήταν παρούσες. Συνομήλικοι με τα μέλη του γκρουπ, παλαιοροκάδες και… παλιοροκάδες, νεοροκάδες, 20άρηδες· ακόμη και μικρότεροι τραγουδούσαν μαζί τους.
Η συναυλία του Καλλιμάρμαρου απέδειξε για ακόμη μία φορά αυτή τη λατρεία του ελληνικού κοινού προς τους Σκορπιούς. Ελληνικές σημαίες στη σκηνή, μπαγκέτες ο Κλάους, ελληνική σημαία με τον σκορπιό στη σκηνή, πάλι μπαγκέτες ο Κλάους, αποθέωση από τους όρθιους της βραδιάς, πάλι μπαγκέτες ο Μέιν (καμιά 50αριά θα πρέπει να τις μοίρασε).
Αυτή η «ερωτική» σχέση του ελληνικού κοινού με τους Scorpions είναι ο λόγος για τον οποίο το κοινό δεν βλέπει (ή δεν ενδιαφέρεται να δει) ότι το συγκρότημα παρουσιάζει ένα καλοστημένο πρόγραμμα που ενίοτε θυμίζει καρικατούρα ροκ συναυλίας. Το κοινό δεν νοιάζεται για το αν μετά τα πρώτα τρία τραγούδια οι κινήσεις των μελών επαναλαμβάνονται. Οι φαν δεν έχουν κανένα πρόβλημα που η μπάντα είναι συνομήλικη με τη μάνα και τον πατέρα τους. Ενδιαφέρονται να «αισθανθούν ροκ» και να φύγουν από τη συναυλία με χαμόγελο. Είναι ένας έρωτας «τυφλός».
Παλιές καραβάνες οι Scorpions στα live, παρουσίασαν αυτό που πλέον μπορούν και τηρουμένων των αναλογιών το σόου τους ήταν επαρκές. Ως εκεί. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αποκλείεται κάποιος να μη σιγοψιθύρισε έναν στίχο τους, να μην κινήθηκε σε κάποιο ρεφρέν.
Τις τελευταίες μέρες το Διαδίκτυο γλέντησε καλά με τους Scorpions. Τρολαρίσματα, ανέκδοτα, πειραγμένες αφίσες, σχόλια. Και κάπου όλα κατέληγαν ή υπονοούσαν ότι οι Scorpions είναι παρωχημένοι, γέροι και τέλος πάντων δεν μπορούν να παίξουν καλύτερα, ας δώσουν τη σκυτάλη στους νέους.
Ε και; Μόνο στην ξένη μουσική συμβαίνει αυτό; Στην ελληνική σκηνή δεν συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα; Πόσοι στέκονται στ’ αλήθεια δίπλα στα νέα παιδιά και στις νέες προσπάθειες «αφορίζοντας» καλλιτέχνες που κρατούν επί χρόνια μια ιδιαίτερη πορεία;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
