Νάιτζελ Κένεντι: «Κάνω πρωταθλητισμό όπως οι αθλητές»

Eίτε διασκευάζει κομμάτια του Τζίμι Χέντριξ είτε εκφράζει την έντονη αποδοκιμασία του για θέματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας, ο Νάιτζελ Κένεντι μοιάζει να τονίζει με κάθε κίνησή του πως το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι να ευθυγραμμίζεται με τα ειωθότα και να κινείται εντός των καθορισμένων ορίων. Ο σουπερστάρ του βιολιού, ανακάλυψη και προστατευόμενος του σπουδαίου Γεχούντι Μενουχίν, εξελίχθηκε με μαεστρία από παιδί-θαύμα στον ενήλικο κάτοχο ενός αξιοζήλευτου ρεκόρ –η ηχογράφησή του στις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι (κυκλοφόρησε το 1989) κατατάσσεται στους δίσκους κλασικής μουσικής με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών (πάνω από 3 εκατομμύρια άλμπουμ). Οι συμβάσεις ποτέ δεν τον ενδιέφεραν και έχει κερδίσει εδώ και χρόνια με το σπαθί του, χάρη στην εκκεντρική εμφάνισή του αλλά και τις ατρόμητες ερμηνείες του, το προνόμιο να παίζει σχεδόν αποκλειστικά σε sold-out χώρους.

Γεννημένος στο παραθαλάσσιο Μπράιτον, ο 61χρονος σήμερα σολίστας ανέκαθεν αντιμετώπιζε τον εαυτό του ως έναν ροκ σταρ (και ένθερμο φαν της Αστον Βίλα) που έτυχε να παίζει βιολί, εξ ου και δεν εκπλήσσεται κανείς μαθαίνοντας ότι, πέραν των συμπράξεών του με τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου, έχει επίσης συνεργαστεί με τον σερ Πoλ Μακ Κάρτνεϊ, την Κέιτ Μπους, τον Ρόμπερτ Πλαντ και το συγκρότημα The Who.

Ο πολυβραβευμένος (και σταθερά «ευπώλητος») βιρτουόζος, ο οποίος ζει πλέον σχεδόν μόνιμα στην Πολωνία με τη δικηγόρο σύζυγό του Ανιέσκα, έρχεται στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και στις 17 Ιουλίου θα παρουσιάσει στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού την παράσταση«Bach meets Kennedy meets Gershwin»,έναν πρωτότυπο διάλογο ανάμεσα στον Μπαχ (με τα έργα του για βιολί που ο Κένεντι έχει ερμηνεύσει επανειλημμένα στο παρελθόν) και τις τζαζ συνθέσεις του Γκέρσουιν, ενός σύγχρονου κλασικού. Την αγάπη του για την τζαζ μουσική την έχει εξερευνήσει πολλάκις και στο παρελθόν.

«Θεωρώ ότι θα γινόμουν μουσικός ούτως ή άλλως, γιατί αισθάνομαι ότι η μουσική είναι η ψυχή μου, αλλά σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του ότι κατάγομαι από μουσική οικογένεια. Αλλωστε η μητέρα μου ήταν εκείνη που μου αγόρασε το πρώτο μου βιολί και έψαξε για τον καλύτερο δάσκαλο, ώστε να μου δώσει την καλύτερη δυνατή μουσική παιδεία, αλλά και να με συστήσει στον κόσμο της μουσικής μέσα από μια διαδικασία χαράς και όχι πίεσης, όπως συνηθίζεται παγκοσμίως. Ετσι τελικά κατέληξα ένας ευτυχής μουσικός».

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα μόνο πράγμα που έμαθα από τον Μενουχίν. Ηταν πάρα πολλά και όλα τους σημαντικά. Ωριμάζοντας έπρεπε να ξεχάσω τα περισσότερα. Χρειάστηκε να ξεφύγω από πολλές επιρροές πολλών ανθρώπων γύρω μου για να καταφέρω να γίνω ο εαυτός μου».

«Αν σταματήσεις να εξελίσσεσαι, δεν είσαι ώριμος. Είσαι νεκρός! Ναι, πρέπει να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι με κάθε κόστος. Εγώ προσωπικά συνεχίζω να μελετώ συνεχώς. Προσπαθώ να είμαι σε συνεχή κίνηση. Μουσικά ως καλλιτέχνης και πνευματικά ως άνθρωπος. Κάνω πρωταθλητισμό όπως οι αθλητές. Οσο ψηλά κι αν φτάσουν, πασχίζουν να γίνουν ακόμη καλύτεροι».

«Ναι! Γιατί κάποιος να μου πει τι να κάνω; Μιλάμε για τη ζωή μου. Για τη δουλειά μου. Την αγάπη μου και τους στόχους μου. Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους. Μου αρέσουν η ενέργειά τους και ο τρόπος που εξελίσσει ο ένας τον άλλο, αλλά σίγουρα δεν μου αρέσει η συναναστροφή με ανθρώπους που σου λένε τι να κάνεις. Είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να σε κρατήσει κάποιος πίσω».

«Μέxρι πολύ πρόσφατα μισούσα τον Γκέρσουιν! Πιστεύω ότι η μουσική παραγωγή έκανε τεράστια εγκλήματα εις βάρος αυτού του εκπληκτικού καλλιτέχνη. Οι χαμηλού επιπέδου διασκευές που έχει υποστεί είναι αναρίθμητες. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι όταν άκουγα τα τραγούδια του στο σχολείο, κάτι διαφορετικό μιλούσε μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι είχαν τόσο πάθος, τόση γοητεία και τόσο έντονη προσωπικότητα. Τόσο πολύ που δεν μπορούσα να ξεφύγω από την επιθυμία μου να ασχοληθώ με τη μουσική του και να προσπαθήσω να καταθέσω τη δική μου θεώρηση για αυτόν τον ιδιοφυή μουσικό».

«Είμαι αυτός που είμαι! Δεν θέλω να ισοπεδώνομαι από την κοινή γνώμη. Θέλω πάντα να διατηρώ την προσωπική μου άποψη για τα πράγματα. Αν αυτό κάποιος το ονομάζει αντισυμβατικότητα, αυτό είναι δικό του πρόβλημα».

«Θυμάμαι το ούζο! ΟΚ, και τον ήλιο, την Ακρόπολη, την απαρχή του θεάτρου και των τεχνών και οπωσδήποτε τη φιλοσοφία, αυτή που κάνει τους ανθρώπους αντισυμβατικούς, για να επανέλθω στην προηγούμενη ερώτησή σας».

«Απαράδεκτο! Είναι αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής απομόνωσης. Είναι απαράδεκτο, ως εξελιγμένη κοινωνία, να αρνείσαι να δεχτείς, να συμπλεύσεις και να βοηθήσεις τους ανθρώπους και τις κοινωνίες γύρω σου. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι αποστροφή και μοναξιά αντί για πρόοδο και κοινωνική εξέλιξη».

«Eτυχε να τον γνωρίσω λίγο. Και την Νταϊάνα επίσης. Πιστεύω ότι θα είχε να προσφέρει πολλά περισσότερα στη χώρα από ό,τι οι πολιτικοί. Η βασιλική οικογένεια έχει ήδη πολλά χρήματα. Ποτέ δεν θα χρειαζόταν να διαπραγματευτεί κάτω από το τραπέζι. Και σίγουρα είναι πολύ πατριώτες».

«Ο μόνος τρόπος να ευχαριστηθώ τη μουσική είναι χωρίς να σκέφτομαι πολύ. Oπως και με όλα τα πράγματα στη ζωή μου. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς και να αναλύσεις για να ευχαριστηθείς κάτι. Απλά βούτα μέσα σε αυτό και η ευχαρίστηση θα έρθει μόνη της!».

«Τα μισώ! Δεν μπορώ ούτε να καταλάβω γιατί τα αποκαλούν μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να αλληλεπιδρούν! Δεν έχουν τίποτε το κοινωνικό. Οι άνθρωποι συνδιαλέγονται με το κινητό τους και όχι μεταξύ τους».

«Nigel Kennedy: Bach meets Kennedy meets Gershwin»: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 17/7.