Η υπεραισιοδοξία και το λειψό πλεόνασμα

Είναι εμφανές ότι η αύξηση των εσόδων, μετά τη λαίλαπα της υπερφορολόγησης έχει αρχίσει να φτάνει στα όρια της, αφού η παραγωγική βάση της οικονομίας δεν διευρύνθηκε ουσιαστικά. Τα καλύτερα του αναμενόμενου αποτελέσματα των ασφαλιστικών φορέων μπορεί μεν να διευρύνουν το πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης, αλλά δεν αποτελούν ασφαλή βάση για την εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνηση έχει ανοίξει εδώ και καιρό την ατζέντα για να ακυρωθούν οι ψηφισμένες μειώσεις των συντάξεων.

Η αισιοδοξία που εκπέμπει λοιπόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι από τον Αύγουστο και μετά τα κλειδιά της δημοσιονομικής πολιτικής επιστρέφουν χωρίς έλεγχο σε ελληνικά χέρια είναι φτηνή προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση. Το διαπιστώσαμε άλλωστε με το γερμανικό βέτο στο θέμα του ΦΠΑ στα νησιά.

Γιατί η δημοσιονομική προσαρμογή που επιτεύχθηκε τα χρόνια της κρίσης είναι μεν ιδιαίτερα σημαντική, αλλά δεν αρκεί για να δρομολογήσει μια βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας. Στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην υπερφορολόγηση, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και τη μείωση των συντάξεων, ενώ η πραγματική οικονομία δεν κατάφερε να ανασάνει ουσιαστικά.

Με τις τράπεζες να αδυνατούν, πνιγμένες από τα κόκκινα δάνεια, να χρηματοδοτήσουν ακόμα και υγιείς επιχειρήσεις, με τις δημόσιες επενδύσεις να συρρικνώνονται συνεχώς για να επιτευχθούν οι στόχοι των πλεονασμάτων και τις κρατικές δαπάνες μονίμως λειψές, η πολυπόθητη ανάπτυξη που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα, καρκινοβατεί.

Η χώρα χρειάζεται ένα αναπτυξιακό άλμα και μια κυβέρνηση που να μπορεί να το υπηρετήσει,χωρίς αγκυλώσεις και ιδεοληψίες. Με μια μακρά προεκλογική περίοδο μπροστά μας, με μια κυβέρνηση που επενδύσει στην πόλωση και τον διχασμό, με το βλέμμα στις κάλπες και στη στοχοποίηση των πολιτικών της αντιπάλων, το μέλλον κάθε άλλο παρά ευοίωνο προδιαγράφεται.

Θα αγκομαχούμε μονίμως για να πιάσουμε τα πλεονάσματα για τα οποία έχουμε δεσμευτεί ,αντί να τρέχουμε για να καλύψουμε τα χρόνια που χάσαμε..