Η κυνική Γαλλία απέναντι στους μαχητές Κροάτες

Η Γαλλία ήταν μεταξύ των φαβορί για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου πριν αυτό αρχίσει –η Κροατία πάλι όχι. Οι δυο τους δεν έχουν ξανασυναντηθεί σε τελικό καμίας διοργάνωσης, έπαιξαν όμως αντιμέτωπες στον ημιτελικό του 1998 –τότε κέρδισε με 2-1 η Γαλλία, που μετά έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Η Γαλλία είναι και απόψε φαβορί, αλλά ο τελικός είναι ένα ιδιαίτερο ματς. Φαβορί, και ακόμα μεγαλύτερο, ήταν και δύο χρόνια πριν, στον τελικό του Euro στο Παρίσι. Αλλά τότε κέρδισαν οι Πορτογάλοι, που ήταν και λιγότερο δυνατοί από τους τωρινούς Κροάτες.

Φτάνοντας στη Ρωσία η Γαλλία κουβαλούσε στις αποσκευές της την ετικέτα του φαβορί για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αν όχι και του μεγαλύτερου. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου ένιωθε θαυμασμό για το ταλέντο των παιδιών που φοράνε τη φανέλα της: η Γαλλία είχε μία από τις πιο νεανικές ομάδες του τουρνουά –στην αποστολή της βρίσκονται μόνο δύο παίκτες που έχουν περάσει τα 30. Τα εγκωμιαστικά σχόλια όλων για τον Γκριεζμάν, τον Πογκμπά, τον Ζιρού, τον Ντεμπελέ, τον Καντέ και φυσικά τον 19χρονο Κίλιαν Εμπαπέ, το επόμενο best thing του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, έδιναν και έπαιρναν, αλλά ο προπονητής Ντιντιέ Ντεσάν (απόφοιτος της σχολής της Γιουβέντους, όπως άλλωστε και ο Ζινεντίν Ζιντάν) δεν ήθελε να ακούει τίποτα. Ο Ντεσάν είχε εξαρχής το σχέδιό του: η Γαλλία του θα επαναλάμβανε το τουρνουά που έκανε πριν από δύο χρόνια στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που φιλοξένησε, με μόνη διαφορά ότι στο παιχνίδι της θα υπήρχε λιγότερη δημιουργία και περισσότερος κυνισμός –το πάθημα της ήττας από την Πορτογαλία του Σάντος στο Παρίσι τού είχε αφήσει σημάδια.

Ο Ντεσάν είδε το σχέδιο να γίνεται πράξη: η Γαλλία επανέλαβε ό,τι προ διετίας είχε δείξει. Πέρασε τον όμιλο χωρίς να τρομάξει κανέναν –έφερε μάλιστα με τη Δανία στο τρίτο ματς και τη μοναδική λευκή ισοπαλία (0-0) στο τουρνουά και αποδοκιμάστηκε για αυτή όσο καμία άλλη ομάδα. Από τη φάση των «16» όμως άρχισε να ανεβάζει στροφές. Η Αργεντινή κατάλαβε την επιθετική της ικανότητα: οι Γάλλοι την κέρδισαν με 4-3 φορτώνοντάς τη με τρία γκολ σε ένα τέταρτο, σε ένα ματς που ο Εμπαπέ ισοφάρισε τα ρεκόρ του Πελέ.

Η Ουρουγουάη διαπίστωσε στο επόμενο ματς ότι η Γαλλία δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος: έχασε με 2-0 χωρίς να καταλάβει πώς.

Το υπερφιλόδοξο και ταλαντούχο Βέλγιο, που νόμιζε πως επειδή απέκλεισε τη Βραζιλία δεν θα βρει πιο δύσκολο αντίπαλο, έχασε από τους Γάλλους στον ημιτελικό, αδυνατώντας να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο, δηλαδή να παίξει επίθεση.

Οι Γάλλοι φτάνουν στον τελικό έχοντας ως απόλυτο όπλο μια άμυνα που παράγει και σκόρερ: ο δεξιός μπακ Παβάρ πέτυχε γκολ στην Αργεντινή, ο στόπερ Βαράν άνοιξε το σκορ με την Ουρουγουάη, ο Ουμτιτί «σκότωσε» με μια κεφαλιά τους Βέλγους.

Οι Γάλλοι θυμούνται το 1998 –ψάχνουν ομοιότητες με τη χρονιά που η ομάδα τους έγινε πρωταθλήτρια κόσμου. Ανακάλυψαν ότι και τότε η Ρεάλ είχε κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ και το Ισραήλ τη Eurovision. Κυρίως θυμήθηκαν τον αμυντικό ογκόλιθο Λιλιάμ Τουράν που, όπως τώρα ο Ουμτιτί, έτσι και τότε είχε δώσει τη νίκη στη Γαλλία στον ημιτελικό –τότε θύματα δεν ήταν οι Βέλγοι αλλά οι Κροάτες, αποψινοί αντίπαλοι. Ο Τουράν, που ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να γίνει πρόεδρος της γαλλικής Ομοσπονδίας σήμερα είναι συγγραφέας, μίλησε για τον Ντεσάν πριν από τον τελικό κάνοντας ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα του ομοσπονδιακού προπονητή των Γάλλων. «Είχε λόγο για την ενδεκάδα και την τακτική της ομάδας από τότε που ήταν 18 χρονών. Ηταν το είδος του παίκτη που ήθελε το περιβραχιόνιο του αρχηγού για να μιλάει με τον προπονητή. Είναι ξεροκέφαλος και δίκαιος και πήγε στη Ρωσία για να αποδείξει ότι πριν από δύο χρόνια δεν έκανε κανένα λάθος. Είναι ένας σκακιστής που βλέπει τουλάχιστον πέντε κινήσεις μπροστά» είπε ο Τουράν. Δεν ξέρω αν η αναφορά στο σκάκι σχετίζεται με τη «φανέλα-σκάκι» που φοράνε οι Κροάτες.

Οι Γάλλοι βασίζονται στη δύναμη της τακτικής μολονότι είναι η πιο προικισμένη ποιοτικά ομάδα του τουρνουά. Ο Εμπαπέ, ο Ζιρού, ο Γκριεζμάν, σύμφωνα με τον Ντεσάν, για να κάνουν τη διαφορά πρέπει να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους. Η δύναμη της Γαλλίας είναι η μεσαία της γραμμή που κόβει και ράβει –δηλαδή και προστατεύει την άμυνα, και δουλεύει για τους τρεις μπροστά υποδειγματικά. Ο Ενκολό Καντέ δείχνει στο τουρνουά γιατί έχει ψηφιστεί δύο φορές καλύτερος παίκτης της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Ματουιντί ή ο Τολισό (που έχει παίξει κι αυτός αρκετά) προσθέτουν δύναμη.

Ο Πογκμπά, που δεν έχει εντυπωσιάσει όσους από αυτόν περιμένουν πάντα πολλά, είναι για τον Ντεσάν ο αφανής MVP της Γαλλίας: μετά το ματς με το Βέλγιο μίλησε μόνο για αυτόν χαρακτηρίζοντας την εμφάνισή του «τακτικά άψογη». «Η ιδέα του Ντεσάν είναι απλή: αν η ομάδα του δεν δεχθεί γκολ, σίγουρα θα κερδίσει αφού καμία άμυνα δεν μπορεί να κρατήσει τους κυνηγούς του» λέει ο Τουράμ. Ή τους αμυντικούς του στις στημένες φάσεις, θα πρόσθετα.

Στον τελικό θα είναι στο γήπεδο ο πρόεδρος Μακρόν, που ανέκαθεν θεωρούσε την Εθνική Γαλλίας ως μία από τις ωραιότερες εικόνες της χώρας του. Σε αυτή αγωνίζονται ο τερματοφύλακας Λορίς, που μοιάζει σαν στέλεχος μεγάλης επιχείρησης, ο Εμπαπέ, που μεγάλωσε στα δύσκολα περίχωρα της γαλλικής πρωτεύουσας και έχει μάνα Αλγερινή και μπαμπά από το Καμερούν, ο βασκικής καταγωγής Λούκας Χερνάντεζ, που γεννήθηκε στη Μασσαλία γιατί εκεί έπαιζε ποδόσφαιρο ο πατέρας του, και ο Γκριεζμάν, ο οποίος δεν έχει αγωνιστεί ούτε μία ημέρα στο γαλλικό πρωτάθλημα, αφού ποδόσφαιρο ξεκίνησε να παίζει στην Ισπανία. Ολοι είναι Γάλλοι δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο Μακρόν, πολίτες του μοντέρνου μας κόσμου.

Η Κροατία φτάνει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου έχοντας κάνει ένα εξαιρετικό τουρνουά. Ενα; Λάθος. Δύο. Και ολότελα διαφορετικά.

Το πρώτο τελείωσε όταν ολοκληρώθηκε η φάση των ομίλων. Σε αυτή είχαμε δει μια Κροατία που έκανε τρεις νίκες παίζοντας το καλύτερο, ίσως, ποδόσφαιρο στη διοργάνωση: κέρδισε εύκολα τη Νιγηρία στην πρεμιέρα, διέλυσε την Αργεντινή παίρνοντας την πρωτιά στον όμιλο, κέρδισε χωρίς λόγο, παίζοντας με τους αναπληρωματικούς της, την Ισλανδία –αρκούσε η κεκτημένη ταχύτητά της. Ηταν η τυπική Κροατία: ωραία να τη βλέπεις, γεμάτη θέληση και ιδέες και την ίδια στιγμή σούπερ φορμαρισμένη, όπως σε όλες τις τελευταίες διοργανώσεις.

Δύο χρόνια πριν, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γαλλίας, είχε κάνει το ίδιο εντυπωσιακό ξεκίνημα και αποκλείστηκε από την Πορτογαλία αμέσως μετά τη φάση των ομίλων, σε ένα παιχνίδι όπου ήταν εντυπωσιακά ανώτερη αλλά και εντελώς άμυαλη. Οταν ο προπονητής της Ζλάτκο Ντάλιτς έδιωξε από την αποστολή τον φορ της Μίλαν Νίκολας Κάλινιτς, γιατί αυτός του αντιμίλησε σε μια αλλαγή, όλοι πιστέψαμε πως θα δούμε άλλο ένα κροατικό θρίλερ με το ίδιο αυτοκαταστροφικό τέλος. Σε τελική ανάλυση, ποιος είναι αυτός ο Ντάλιτς;

Τον Ντάλιτς είχε φέρει ο πρόεδρος της κροατικής Ομοσπονδίας Νταβόρ Σούκερ ως προσωρινή λύση γιατί, όπως λένε οι Κροάτες, «δεν μπορούσε την ομάδα να την προπονήσει αυτός». Ο Ντάλιτς που στην καριέρα του είχε κερδίσει το αλβανικό (!) Σούπερ Καπ, το Σούπερ Καπ του Κόλπου της Σαουδικής Αραβίας και το Κύπελλο της Βασιλικής Κορόνας, ανέλαβε την Εθνική επιστρέφοντας από τα Αραβικά Εμιράτα λίγο πριν αυτή αγωνιστεί εναντίον της Ελλάδας στα μπαράζ για τα τελικά του Μουντιάλ.

Οταν καβγάδισε με τον Κάλινιτς, έμοιαζε αρκετά πιθανό να παίξει τον ρόλο του μεγάλου φταίχτη όταν η ομάδα της Κροατίας (ή, καλύτερα, η παρέα) θα αποκλειόταν στα νοκ άουτ ματς. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο γιατί μετά τη φάση των «16» η Κροατία μεταμορφώθηκε: στα ματς με τη Δανία, τη Ρωσία και την Αγγλία είδαμε μια ομάδα γεμάτη από μαχητές και όχι μόνο από αρτίστες. Οι Κροάτες βρέθηκαν και στα τρία πίσω στο σκορ, απέκλεισαν τους Δανούς και τους Ρώσους στα πέναλτι και γύρισαν το ματς με τους Αγγλους –έπαιξαν στο καθένα από αυτά τα ματς 120 λεπτά, και όμως στον ημιτελικό με τους Αγγλους είχαν δυνάμεις να βγάλουν αντεπιθέσεις ακόμα και στα πέντε τελευταία λεπτά της παράτασης! Μολονότι οι δέκα από τους έντεκα ήταν βασικοί στα πέντε από τα έξι ματς που έχουν δώσει ως τώρα στο Μουντιάλ.

Ο Ντάλιτς στηρίχτηκε σε τέσσερις μεγάλες βεντέτες. Ο Μάριο Μάντζουκιτς, σκόρερ του γκολ της νίκης με την Αγγλία στην παράταση (και όχι μόνο), έχει βάλει δύο γκολ σε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ –ένα με την Μπάγερν κι ένα με τη Γιούβεντους, και μάλιστα με «ψαλίδι». Πέτυχε το γκολ της νίκης της Κροατίας στον ημιτελικό την ημέρα που η «Κυρία» ανακοίνωσε τη μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο, τον οποίο μάλλον έχει σκοπό να γνωρίσει ως παγκόσμιος πρωταθλητής. «Είμαστε μεγάλοι παίκτες, απλά μεγάλοι και τίποτα άλλο» είπε στο τέλος του ματς –η μετριοφροσύνη δεν είναι το φόρτε του.

Ο Ιβάν Πέρισιτς λένε όλοι ότι ξόδεψε το ταλέντο του σε λάθος ομάδες. Εφυγε από τις ακαδημίες της Χάιντουκ για να πάει στη γαλλική Σοσό, όπου αγωνίστηκε μόνο στην ομάδα Νέων, πέρασε από τη βελγική Μπριζ, όπου έγινε πρώτος σκόρερ και ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος για το 2011, κατέκτησε ένα πρωτάθλημα με την Μπορούσια Ντόρτμουντ και τον Ιανουάριο του 2013 πήρε μεταγραφή για τη Βόλφσμπουργκ πριν βρει, δύο χρόνια αργότερα, καταφύγιο στην Ιντερ. Σε όλες αυτές τις ομάδες είχε τον άτυπο τίτλο του καλύτερου παίκτη, γεγονός που δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι ήταν για πολλά περισσότερα. Το γκολ του α λα Ιμπραΐμοβιτς κόντρα στους Αγγλους ήταν το χάιλαϊτ της καριέρας του.

Ο Ιβάν Ράκιτιτς, ο τρίτος της παρέας, πήγε στην Μπαρτσελόνα για να φορέσει τα παπούτσια του Τσάβι. Δεν έχει την τακτική του σοφία, ούτε τη φοβερή του ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, αλλά είναι ένας ακούραστος εργάτης πολυτελείας που τρέχει για όλους: στο Μουντιάλ έδειξε και όλη του την ψυχραιμία στη διαδικασία των πέναλτι.

Ομως, αν η Κροατία κερδίσει το τρόπαιο, αυτό θα το χρωστάει κατά πολύ στον Λούκα Μόντριτς, τον τελευταίο μεγάλο οργανωτή που κυκλοφορεί στην Ευρώπη, παίκτη-κλειδί στον πανίσχυρο μηχανισμό της Ρεάλ Μαδρίτης που κέρδισε τρία Τσάμπιονς Λιγκ στη σειρά. Λίγες ημέρες πριν, μετά τη μεγαλειώδη εμφάνιση του Μόντριτς στο ματς κόντρα στους Ρώσους, ο Χόρχε Βαλντάνο, που ως τεχνικός διευθυντής της Ρεάλ από μεγάλους παίκτες ξέρει, έγραψε για αυτόν: «Εκπροσωπεί ένα καλαίσθητο ποδόσφαιρο που τείνει προς εξαφάνιση. Κάθε φορά που πασάρει κάνει το ποδόσφαιρο να μοιάζει με ό,τι πιο εύκολο στον κόσμο, ενώ κανείς δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο όπως αυτός. Ο Μόντριτς κάνει την ομάδα του να αναπνέει, την κατευθύνει επιτρέποντάς της να σκέφτεται» τόνισε ο Αργεντινός, προσθέτοντας πως αν η Κροατία πάρει το τρόπαιο, η επόμενη Χρυσή Μπάλα είναι δική του.