Μέχρι τώρα η ελληνική διπλωματία είχε αποφύγει να ακολουθήσει το δρόμο άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και δεν είχε πάρει μέρος στην αλυσίδα απελάσεων και άλλων διπλωματικών αντιμέτρων στα οποία κατέφυγαν, ιδίως μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης Σκριπάλ.
Μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι ο επίσημος τόνος της ελληνικής διπλωματίας παρέμεινε σταθερά σε διαφορετικό τόνο από αυτό που έχει περιγραφεί από αρκετούς αναλυτές ως ο νέος Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση.
Αντίθετα, οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις πάντοτε επιμένουν στο δημόσιο λόγο τους να τοποθετούνται υπέρ της αναβάθμισης των ελληνορωσικών σχέσεων. Σε επίπεδο ρητορικής αυτό ισχύει ιδιαίτερα και για την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία μάλιστα καλλιέργησε και την εντύπωση, ιδίως το 2015, ότι θα μπορούσε να βρει στη Ρωσία το εναλλακτικό χρηματοδοτικό στήριγμα που αναζητούσε.
Βεβαίως, ήρθε νωρίς η διάψευση των προσδοκιών ακόμη και αυτών που περίμεναν τα δισεκατομμύρια ρούβλια να έρθουν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» με αποστολέα το… ξανθό γένος.
Όμως, πίσω από την ρητορική η πραγματικότητα είναι ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις βρίσκονται σε ένα από τα χειρότερα σημεία τους. Μπορεί να μην υπάρχει κάποιο σημείο αντιπαράθεσης ή τριβής, δεν υπάρχει όμως και κάποιο πεδίο μείζονος συνεργασίας.
Διαβάστε περισσότερα στο in.gr
