Ένας 15χρονος, απόφοιτος της πρώτης Λυκείου, αυτοκτόνησε την περασμένη Κυριακή, μην αντέχοντας, το μπούλινγκ, τις καθημερινές προσβολές, τη λεκτική, πιθανώς και τη σωματική, βία που υφίστατο από έξη συμμαθητές του στο σχολείο, όπως ο ίδιος έγραψε στο σημείωμα που άφησε πίσω του.
Η είδηση είναι συγκλονιστική, συντάραξε το πανελλήνιο και αποτελεί κύριο θέμα συζήτησης στα σπίτια όλης της χώρας.
Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τον καθημερινό Γολγοθά που βίωνε αυτό το παιδί στην αυγή ακόμη της νιότης του.
Και να κατανοήσει το μέγεθος της απόγνωσης που τον κατaδίωκε και εντέλει επέβαλε το απoνενοημένο διάβημα.
Η αυτοκτονία του 15χρονου μαθητή της Αργυρούπολης φέρνει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τις συνέπειες του μπούλινγκ, αυτής της απόλυτα ρατσιστικής πρακτικής και συμπεριφοράς που αναπτύσσεται δυστυχώς και στα σχολεία της χώρας μας.
Η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο δεν είναι σημερινό.
Η υποτίμηση, οι ρατσιστικές και άλλες προσβολές, συνοδευόμενες από συλλογική »καζούρα», υφίσταται σχεδόν από ιδρύσεως των κοινωνιών στις κοινότητες των παιδιών και των εφήβων ιδιαίτερα. Απλώς παλαιότερα περιοριζόταν σε μικρές κοινότητες, το θύμα μπορούσε ευκολότερα να αντιδράσει ή να χειριστεί την πίεση που αντιμετώπιζε στο σχολικό περιβάλλον ή στη γειτονιά.
Στις μέρες μας όμως, με τη διαμεσολάβηση των social media και των πάμπολλων μορφών κοινωνικής δικτύωσης, λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις καθώς η έκθεση πολλαπλασιάζεται, μεταφέροντας πρωτοφανή ψυχολογική πίεση σε όσους την υφίστανται.
Ο καθένας μπορεί να καταστεί θύμα σε ελάχιστο χρόνο από ασύλληπτο πλήθος.
Και βεβαίως γεννώνται άπειρα ερωτήματα για τις ευθύνες των μεγάλων, εκπαιδευτικών και γονιών, που είτε δεν αντιλαμβάνονται τα σημάδια της κακοποίησης, είτε δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν το φαινόμενο, είτε ακόμη χειρότερα αδιαφορούν.
Το σχολείο δεν είναι άμοιρο ευθυνών, ο διευθυντής του οφείλει εξηγήσεις, όπως οι εκπαιδευτικοί που παρέδιδαν μαθήματα στην τάξη του θύματος.
Το πρόβλημα δεν είναι απλό. Άπειρες πια οι αναφορές, που φανερώνουν ότι έχει λάβει διαστάσεις και στη χώρα μας και το χειρότερο είναι πως διαχέεται, κατά τρόπο απαράδεκτο, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Γεγονός που δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό.
Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να αντιδράσει και το υπουργείο Παιδείας επιβάλλεται να λάβει πρόνοιες συγκεκριμένες.
Δεν επιτρέπονται άλλες αναβολές στην αντιμετώπισή του. Διεθνώς υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία, ακόμη και ο κινηματογράφος το έχει αποδώσει κατά τρόπο ρεαλιστικό.
Χαρακτηριστική είναι η αυτοβιογραφική παραγωγή της Ολλανδέζας Μίκε Ντε Γιογκ του 2004, που φέρει τον τίτλο »Γαλάζιο πουλί».
Εκεί μια έφηβη, με καλές επιδόσεις, μαθήτρια υφίσταται προσβολές και βία από τους συμμαθητές της, χωρίς κανείς από το σχολείο ή το σπίτι της, απορροφημένοι άπαντες από την πολυπλοκότητα της καθημερινότητας, δεν αντιλαμβάνεται το καθημερινό μαρτύριο που βιώνει.
Ωστόσο καταφέρνει να αντιμετωπίσει με σθένος την πίεση που δέχεται, στηριζόμενη στα βιβλία και σε ένα απρόσμενο συμπαραστάτη. Και έτσι καταφέρνει να ελευθερωθεί..
Όσοι κινούνται στη ζώνη της εκπαίδευσης ας την αναζητήσουν κι ας τη δουν. Πολλά έχουν να διδαχτούν.
ΤΟ ΒΗΜΑ
