Υψηλές τάσεις

Ας μη γελιόμαστε: ακόμη και σήμερα, εν έτει 2018, γύρω μας επικρατεί –ορατώς ή αοράτως –ένας διαχωρισμός μεταξύ «ημών» και «υμών», όπου ημείς, η «νορμάλ» ευνομούμενη στρέιτ κοινωνία, με το «νορμάλ» οικογενειακό πλαίσιό της (μπαμπάς, μαμά, παιδάκια), και υμείς οι άλλοι, οι «μη νορμάλ» γκέι, με την «περιθωριακή» ζωή που δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει σε μια οικογενειακή φωτογραφία σε κορνίζα (του στυλ μπαμπάς, μπαμπάς, παιδάκια ή μαμά, μαμά, παιδάκια). Τα τείχη φαίνεται βέβαια να πέφτουν σε ολοένα και περισσότερες χώρες –μεταξύ των οποίων και η δική μας, η οποία τον περασμένο Μάιο πέρασε νόμο που επιτρέπει την αναδοχή και την υιοθεσία και από ομόφυλα ζευγάρια -, ωστόσο οι ενστάσεις σε ουκ ολίγες περιπτώσεις μένουν. Και σε αυτό το σημείο έρχεται η επιστήμη να «σκαλίσει» και να φέρει στο φως τα πώς και τα γιατί, να αναζητήσει αν όντως η κοινωνία… ημών φτιάχνει πιο ευτυχισμένες οικογένειες, όπως πολλοί ευαγγελίζονται.

Τα επιστημονικά στοιχεία λοιπόν, τα τελευταία χρόνια, μαρτυρούν ολοένα και πιο συχνά ότι «ημείς» δεν έχουμε τόσο καλύτερες και αρμονικότερες οικογένειες σε σύγκριση με τους… άλλους. Μαρτυρούν ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών δεν προσανατολίζονται και τα ίδια απαραιτήτως προς την ομοφυλοφιλία, ότι δεν έχουν περισσότερα προβλήματα, ψυχολογικά και συμπεριφορικά. Οι πρόσφατες μελέτες δείχνουν το λογικό και αναμενόμενο: ότι δηλαδή τα παιδιά, όποιο φύλο και αν έχουν οι γονείς τους, εμφανίζουν περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα όταν ζουν σε ένα ψυχολογικώς πιεστικό περιβάλλον, με ανθρώπους που και οι ίδιοι δεν είναι καλά ψυχολογικά, δεν αισθάνονται καλά με τον γονεϊκό ρόλο τους. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να υποστηρίξει ότι κάτι τέτοιο είναι πιο εύκολο να συμβαίνει σε μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες ή με δύο μαμάδες, αλλά, αφού είπαμε να μη γελιόμαστε, ας μην κρυβόμαστε επίσης: και στα σπίτια με ετερόφυλους γονείς οι ψυχολογικές πιέσεις μεταξύ των μεγάλων που τελικώς πέφτουν στις «πλάτες» των μικρών δεν λείπουν.

Αυτό καταδεικνύει και η πιο πρόσφατη σχετική μελέτη του συγκεκριμένου «καυτού» κοινωνικώς πεδίου που δημοσιεύθηκε στα τέλη Ιουνίου στην επιθεώρηση «Journal of Developmental & Behavioral Pediatrics» και η οποία διεξήχθη στη γειτονική μας Ιταλία. Οι ερευνητές λοιπόν του Πανεπιστημίου Sapienza στη Ρώμη διερεύνησαν τρεις ομάδες γονιών: εβδομήντα ομοφυλόφιλους μπαμπάδες που είχαν αποκτήσει παιδιά μέσω παρένθετης μητέρας, 125 ομοφυλόφιλες μητέρες που είχαν αποκτήσει παιδιά μέσω χρήσης δωρητή σπέρματος, καθώς και 195 ετερόφυλα ζευγάρια που απέκτησαν παιδιά μέσω φυσικής σύλληψης. Τα παιδιά των ζευγαριών που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν 3 ως 11 ετών.

Σύμφωνα με τα ευρήματα, δεν εμφανίστηκαν μεγάλες διαφορές στην ψυχολογική προσαρμογή των παιδιών στα τρία οικογενειακά «μοντέλα». Αυτή κατά κύριο λόγο εξαρτιόταν από το πόσο ευχαριστημένος ήταν ο κάθε γονέας μέσα στη σχέση του –όποια μορφή και αν αυτή είχε –και από το πόσο ασχολιόταν με τον γονεϊκό ρόλο του. Μάλιστα, ορισμένοι δείκτες της λειτουργικότητας της οικογένειας φάνηκε να είναι καλύτεροι στις οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου –ιδίως στις οικογένειες με δύο πατεράδες. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό ίσως αντανακλά το υψηλό επίπεδο αφοσίωσης και δέσμευσης που έχουν οι γκέι άνδρες όταν παίρνουν τη μεγάλη συνειδητή απόφαση να γίνουν γονείς.

Kάτι που, αφού δεν θέλουμε να γελιόμαστε, λείπει κάποιες φορές από την «παραδοσιακή» στρέιτ οικογένεια, όπως αποδεικνύουν οι όλο και πιο συχνά τραγικές οικογενειακές ιστορίες που έρχονται στο φως παγκοσμίως και οι οποίες αφορούν στη συντριπτική πλειονότητα το κοινωνικώς αποδεκτό «ημείς». Διότι η κακοποίηση, η βία –ψυχολογική και σωματική -, οι βιασμοί παιδιών που έχουν φθάσει να αποτελούν καθημερινό τίτλο στις ειδήσεις αφορούν στην πλειονότητα των περιπτώσεων τους γονείς τους «σωστούς», τους «κοινωνικώς αποδεκτούς», εκείνους με τις ετερόφυλες σχέσεις (και πόσες άραγε άλλες περιπτώσεις μένουν μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών και δεν γίνονται ποτέ είδηση…).

Επειδή γονιός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι, το βασικότερο όλων είναι να είσαι ένας συνειδητοποιημένος γονιός που αποφάσισε συνειδητά να αναλάβει την πιο γλυκιά αλλά και τη μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής του, η οποία δεν είναι άλλη από το μεγάλωμα παιδιών. Ενας άνθρωπος που επιθυμεί να βγει από το «εγώ» του για να δώσει την αγάπη και τη φροντίδα του στο μικρούλι εκείνο ανθρωπάκι που προσφέρει στον κάθε γονιό (είτε αποτελεί φυσικό τέκνο του είτε όχι) τη μεγαλύτερη εμπειρία και το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής του –είτε ανήκει στο «ημείς» είτε στο «υμείς». Διότι, τελικώς, όλοι «ημείς» είμαστε στα μάτια των παιδιών.