Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι προφήτες της καταστροφής

Ουδείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο σύγχρονος μερκαντιλισμός εκπροσωπείται από τις ΗΠΑ. Ή, ακόμα περισσότερο, ότι προσωποποιείται στην γκροτέσκα μορφή του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Τραμπ δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια λαογραφική καρικατούρα του οικονομικού προστατευτισμού.

Η Γερμανία είναι εκείνη που έχει θεοποιήσει την παραγωγή και δαιμονοποιήσει την κατανάλωση, σε σημείο που εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα στον κόσμο με το μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα έναντι όλων ανεξαιρέτως των εταίρων της. Ασφαλώς βοήθησε σ’ αυτή την εξέλιξη και η λουθηρανική παράδοση της χώρας. Και η σύμπτωση την τελευταία δεκαετία στην εξουσία δύο τόσο διαφορετικών πλην εξόχως συμπληρωματικών πολιτικών προσωπικοτήτων, της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε ενσαρκώνει τη σύγχρονη εκδοχή της προτεσταντικής ηθικής στην πολιτική και σ’ αυτό θα χρεωθεί η πτώση του ουρανού στα κεφάλια των Ευρωπαίων αν, ο μη γένοιτο, έρθει εν τέλει η καταστροφή της Ευρώπης. Κάτι που άλλωστε αρκετοί προβλέπουν, εκτιμώντας ότι το μείγμα του ευρωπαϊκού λαϊκισμού είναι εκρηκτικό και ότι η διεθνής συγκυρία, πολιτική και οικονομική, δεν βοηθά συνεκτικά.

Τον λαϊκισμό στην Ευρώπη τον χρεώνεται το Βερολίνο. Και δικαίως διότι αυτό τον εξέθρεψε με την πολιτική της λιτότητας, των πλεονασμάτων και της δημοσιονομικής ευταξίας που ακολουθεί και απαιτεί να ακολουθούν και οι εταίροι του. Πράγμα τελείως παράλογο, διότι δεν είναι δυνατόν όλοι να είναι πλεονασματικοί εξαγωγείς. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι τα ισοζύγια. Και οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι της Γερμανίας είναι οι άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ.

«Από πού να περιμένει, λοιπόν, κανείς σωτηρία;» αναρωτιέται ο ουγγρικής καταγωγής αμερικανός μεγαλοεπενδυτής (κατά πολλούς μεγαλοκερδοσκόπος) Τζορτζ Σόρος, που πρωτοστατεί εδώ και καιρό στην ομάδα των προφητών της ευρωπαϊκής καταστροφής. Από το μίζερο νέο ευρωπαϊκό ταμείο των ολίγων δισ. ευρώ (πιθανότατα μόλις 30, ενώ το ελληνικό «μαξιλάρι» για τις δανειακές υποχρεώσεις φθάνει τα 24,1 δισ.), στο οποίο συμφώνησαν οι Γερμανοί να δημιουργηθεί –υποπολλαπλάσιο των (δια)σωστικών δυνάμεων τύπου μπαζούκα που οραματιζόταν ο Μακρόν; Από την ΕΚΤ που θα πιέζει το Βερολίνο να αυξήσει κι άλλο τα επιτόκια, μια και ο γερμανικός πληθωρισμός άγγιξε το ανώτατο ανεκτό όριο 2%;

«Η ΕΕ ενδέχεται να καταρρεύσει τους επόμενους 12 μήνες» δήλωσε παραμονές της συνόδου κορυφής σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» ο επικεφαλής της ακροδεξιάς Λέγκας στην Ιταλία, Ματέο Σαλβίνι. Ο Σόρος δεν έχει καμία αμφιβολία: «Πάμε για φούντο» αποφαίνεται. Ολα θυμίζουν 1997-1998, ασιατική και ρωσική κρίση δηλαδή. Θυμίζουν 2000, σκάσιμο της φούσκας του Ιντερνετ. Θυμίζουν και 2009, νέα κρίση χρέους της ευρωζώνης. Βέβαια ο ουγγρικής καταγωγής «κροίσος» είχε προβλέψει παγκόσμια οικονομική κρίση και το 2011, εκτιμώντας ότι όλα θύμιζαν το καταστροφικό 2008.

Οσοι μετά τους συναγερμούς του Σόρος είχαν εμπιστευθεί ένα (υποθετικό) fund που επενδύει στον δείκτη S&P 500, τον Ιανουάριο του 2016 θα είχαν ήδη αυξήσει την επένδυσή τους κατά περίπου 35%, σημείωνε προ ολίγων ημερών το Bloomberg. Ισως ο Σόρος να ανησυχεί υπερβολικά επειδή, έχοντας καταφέρει το 1992 να «πετάξει» μόνος του τη στερλίνα έξω από τον τότε ΕΜΣΙ (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών), γνωρίζει πόσο εύκολα έρχεται μια καταστροφή.

Ανεξάρτητα με το αν ο Σόρος και οι άλλες Κασσάνδρες της καταστροφής θα επαληθευθούν ή όχι, το γεγονός είναι ότι λανθασμένοι χειρισμοί των ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ –και κυρίως της γερμανικής –έχουν προκαλέσει μια δυσανεξία των Ευρωπαίων για την Ευρώπη. «Με το να θέλεις να μετατρέψεις τους Ελληνες σε πρώσους προτεστάντες, με να τους δείχνεις με το δάχτυλο και να στέλνεις γραφειοκράτες από τη Βαυαρία για να αναμορφώσουν τη διοίκηση, δεν επιτυγχάνεις τίποτα. Είναι ένα τεράστιο λάθος και ισχύει για όλη την Ευρώπη» είχε δηλώσει τον Μάιο σε συνέδριο στο Βερολίνο ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ.

Στον γερμανικό παιδαριωδώς «αντιεκπαιδευτικό» διδακτισμό προστέθηκαν η προσφυγική κρίση και οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές των τελευταίων ετών, που ανέδειξαν τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των Ευρωπαίων και εξέθρεψαν την ξενοφοβία και τον λαϊκισμό ακόμα και σε κοινωνίες ανεκτικές. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη μπροστά σε πρωτόγνωρα υπαρξιακά ερωτήματα.