Προτείνει να ξεκινήσουμε στις τρεις το πρωί από την Αθήνα (εκτός αν έχουμε ήδη πάει στην παράσταση της –μεγάλης –Επιδαύρου) για να φθάσουμε γύρω στις πέντε – πεντέμισι στο Αρχαίο Στάδιο της Επιδαύρου. Θα μας περιμένει καφές και κρουασάν. Η παράσταση θα αρχίσει στις έξι, λίγο πριν χαράξει, και θα έχει ολοκληρωθεί την ώρα που βγαίνει ο ήλιος, γύρω στις επτά και τέταρτο…
Με μοναδικό φωτισμό την ίδια τη φύση, η Στεφανία Γουλιώτη θα παρουσιάσει τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, σε μια παράσταση που όπως λέει η ίδια «είναι βασισμένη στη δύναμη που έχει η υποκριτική και όχι στη δύναμη της επίδειξης. Ονειρό μου είναι να πετύχω την αόρατη επικοινωνία της υποκριτικής μέσω αόρατων δυνάμεων. Το συγκεκριμένο τοπίο αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο. Αισθάνομαι μια άλλου είδους επικοινωνία, πέρα από τα λόγια, και αναζητώ ένα άλλο όργανο, τη φαντασία –που δεν τελειώνει. Στόχος είναι μια επικοινωνία που γίνεται ερήμην της δικής μου πρόθεσης αλλά και ερήμην αυτού που περιμένει ο θετής. Ερήμην και για τους δυο μας».
Τρία χρόνια μετά τις πρώτες «Ευμενίδες» σε κλειστό χώρο, η Στεφανία Γουλιώτη επιστρέφει: «Το πιθανότερο είναι να μην πετύχω αυτό που έχω ως όνειρο, αλλά όπως έλεγε και ο Λευτέρης (σ.σ. Βογιατζής) και μόνο να κοιτάζεις προς τα εκεί αλλάζει το πώς υπάρχεις». Παραδέχεται την ουτοπική διάσταση του εγχειρήματός της, «όπως προσπαθείς να εξηγήσεις τον θάνατο ή τον έρωτα, κάτι που υπάρχει στη ζωή αλλά δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σου. Αυτό με ενδιαφέρει τώρα στην υποκριτική».
Μήπως είναι απαιτητική; «Η πρώτη μεγάλη απαίτηση είναι να γεμίσει το τοπίο και να γίνω εγώ ο άνθρωπος μέσα από τον οποίο θα περνάει το τοπίο και θα φτάνει στο κοινό. Σαν φίλτρο. Η ιδέα είναι ότι ο μύθος έχει κατοικήσει εκεί και μέσα του κρύβεται κάτι που περιμένουμε να μας αποκαλυφθεί. Και είμαστε λοιπόν εδώ για να δούμε μαζί αν θα μας αποκαλυφθεί. Αλλά δεν υποχρεώνεται κανείς να έρθει. Είναι μια εμπειρία. Αισθητική δεν έχουμε μόνο οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, αλλά και το κοινό. Ας ξενυχτήσουν μια φορά και για το θέατρο –όχι για μένα, αλλά για τον Αισχύλο, την ιστορία, για τον χώρο το ξημέρωμα. Εγώ δεν έχω διάθεση να προκαλέσω. Είναι μια ανάγκη μου αυτό που κάνω. Και μια προσευχή στις αντιθετικές δυνάμεις που έχουμε μέσα μας και δεν τις καταλαβαίνουμε… Δεν θες να κάνεις πρωί την προσευχή σου, τη στιγμή που είσαι πιο ανοιχτός;» αναρωτιέται.
Με τον «συνδημιουργό», όπως αποκαλεί τον συνθέτη Δημήτρη Καμαρωτό, εμπνεύστηκαν από ένα στοιχείο αρχαίου πολιτισμού που έχει ως μονάδα μέτρησης του χώρου έναν θεμελιακό τόνο, έναν θεμελιακό ήχο. «Από εκεί εξελίξαμε τη νέα δραματουργία που χρειαζόταν η παράσταση. Ενα κορίτσι που προσπαθεί να ηχήσει στο τοπίο ώστε κάτι να της επιστρέψει το ίδιο το τοπίο. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ξαναγεννιέται το τοπίο, δηλαδή το χάραμα, τότε που και εμείς είμαστε διαφορετικοί. Για εμένα το σημαντικό είναι να ακούσεις αυτά τα λόγια μια στιγμή που δεν είναι η αναμενόμενη. Σαν αυτά τα λόγια να έρθουν και να σε αιφνιδιάσουν».
Πού και πότε
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σύλληψη – ερμηνεία: Στεφανία Γουλιώτη
Μουσική δραματουργία – εκτέλεση: Δημήτρης Καμαρωτός
Καλλιτεχνική συνεργασία: Σύλβια Λιούλιου – Γιώργος Κριθάρας.
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη.Κοστούμια: Αγγελος Μέντης.
Τεχνική Αλεξάντερ: Βίκυ Παναγιωτάκη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
