«Πλούτος»: «Ο Αριστοφάνης είναι γιορτή»

Ο «Πλούτος» είναι η έβδομη κωμωδία του Αριστοφάνη για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που πρωτόπαιξε το 2003 στους «Βατράχους». Και ακολούθησαν «Θεσμοφοριάζουσες», «Ορνιθες», «Λυσιστράτη», ξανά «Ορνιθες» και «Βάτραχοι», «Ειρήνη», «Αχαρνής». «Είμαι ικανοποιημένος. Είναι ένα όμορφο ταξίδι. Για εμένα ο Αριστοφάνης είναι ένας τραγικός ποιητής που έλεγε αυτά που ήθελε να πει με τη διάθεση να αφυπνίσει τον κόσμο αλλά με κωμικό τρόπο. Ηθελε να τους κάνει να σκεφτούν ή και να αλλάξουν γνώμη. Κρύβει πολλές ρωγμές στα έργα του».

Νιώθει αριστοφανικός ο ίδιος; «Δεν ξέρω τι σημαίνει. Αισθάνομαι οικεία, με την έννοια ότι αισθάνομαι λαϊκός και επικοινωνώ με τον κόσμο. Νιώθω ότι έχω αυτό το λαϊκό έρισμα. Το υπέροχο με τον Αριστοφάνη είναι ότι κάνοντας αυτές τις παραστάσεις, συνήθως καλοκαίρι και σε μεγάλα θέατρα, κάνεις μαζί και μια γιορτή. Κι αυτό δεν το προσφέρουν άλλα έργα. Εχει ένα γλέντι μέσα του ο Αριστοφάνης. Ο κόσμος στην Επίδαυρο δεν έρχεται να κρίνει, αλλά να περάσει όμορφα. Να ζήσει αυτή την ατμόσφαιρα, να πάρει μια μεγάλη χαρά.

Ολα αυτά τα χρόνια με έχει σώσει το γεγονός ότι δεν είχα την αγωνία ότι έρχονται για να με κρίνουν. Η αγωνία μου αφορά το αν έχω κάνει καλά τη δουλειά μου κι αν έχουν περάσει καλά τα μηνύματα της παράστασης. Σαν οικοδεσπότης νιώθω. Ζητούμενο είναι να μη φεύγουν δυσαρεστημένοι.

Την πρώτη μου φορά στην Επίδαυρο είχα την ατυχία, λόγω μιας γαστρεντερίτιδας, να χάσω τις πρόβες στο αρχαίο θέατρο. Οπότε στην πρεμιέρα, μέσα στο κατάμεστο θέατρο, έσβησαν τα φώτα και βρέθηκα να σκαρφαλώνω στον κορμό ενός δένδρου, αντικρίζοντας όλη αυτή την ανθρώπινη βεντάλια. Εκείνη τη στιγμή μου κόπηκε η ανάσα… Εκανα έναν ψυχικό αγώνα να ξαναβρώ την ανάσα μου. Νόμιζα ότι δεν θα μπορέσω να μιλήσω. Με έπιασε ένα απίστευτο δέος. Μόλις άναψαν οι προβολείς και γέλασε ο κόσμος, είπα μέσα μου «ας το χαρώ»».

Εχοντας την αγωνία «του καλού γέλιου», ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο στον αριστοφανικό «Πλούτο». «Ο Μιλιβόγεβιτς έχει μια δική του κοσμοθεωρία, αποδεικνύοντας ότι η διαχρονικότητα του Αριστοφάνη περιλαμβάνει και τα Βαλκάνια. Αναρωτιέται τι σημαίνει πλούτος για εμάς και τι σημαίνει ευτυχία μέσα από τον πλούτο. Ποιο είναι το μέτρο που δίνει η πενία κι αν ο πλούτος είναι πραγματικά τυφλός ή αν εθελοτυφλεί».

Ο ηθοποιός εξηγεί ότι το θέμα τον απασχολούσε ανέκαθεν: «Γεννήθηκα από μια σχετικά φτωχή οικογένεια, οπότε έπρεπε να μάθω να επιβιώνω οικονομικά. Βλέποντας γύρω μου όλα αυτά τα χρόνια τι σημαίνει πλούτος και αν φέρνει ευτυχία, συνειδητοποίησα πόσο σχετικά είναι όλα. Γιατί πραγματικά η ευτυχία δεν εξαρτάται από τον πλούτο –παρ’ όλο που τον θέλουμε γιατί φρενάρει τα προβλήματα και διευκολύνει τη ζωή. Το θέμα είναι πώς χειρίζεσαι τον κάθε πλούτο που διαθέτεις». Αλήθεια, παίζεται ο Πλούτος; «Δεν παίζεται μονόπλευρα. Δεν έχει ένα πρόσωπο. Μου θυμίζει τον Διόνυσο: Σαν να μην είναι αληθινός, σαν να παίζει θέατρο, σαν να νοιάζεται μόνο για το δικό του παιχνίδι. Αν αγαπούσε πραγματικά τους έντιμους, θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Αλλά ο Πλούτος είναι λίγο μαφιόζος» καταλήγει.