Τόσο η αποχώρηση της υπό τον Σταύρο Θοεδωράκη ομάδας βουλευτών, από το ΚΙΝΑΛ (Κίνημα Αλλαγής), όσο και οι πληθυνόμενες ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών από κόμματα, που δεν εξασφαλίζουν την επάνοδό τους στο Κοινοβούλιο, όλο αυτό το φαινόμενο της περίεργης κινητικότητας και των μεταγραφών θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το φιλί της ζωής, που επιχειρούν οι ναυαγοσώστες προς τους ναυαγούς.
Όλοι οι άλλοι ισχυρισμοί, όπως οι περί αναζητήσεως του πανάκριβου «προοδευτισμού», (ένα ακόμη πολιτικό ελιξίριο των αθεράπευτων αρχομανών με εμφανώς μειωμένα ηγετικά προσόντα), ή οι απειλές για καταψήφιση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ για το Σκοπιανό, δεν παύουν να θυμίζουν την πρόχειρη δικαιολογία κάποιων χαρτοπαικτών, αλκοολικών, ή γενικότερα εθισμένων στα παραισθησιογόνα, ή και τους επιπόλαιους, κεραυνοβόλους έρωτες: «Δεν συμφωνώ, αλλά μου αρέσει»!…
Όμως, με φιλιά ζωής αδίκως ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν μισθοδοτικά οι χαμένοι, «από χέρι», αλλά και όσοι ανήλθαν στα ύπατα ηγετικά αξιώματα, διαφεντεύοντας τις τύχες, όχι μόνον των πολιτικών τους υφισταμένων, αλλά και κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων που παρασύρθηκαν από τις… Μαδουριανές υποσχέσεις, για επίγειους οικονομικούς παραδείσους με μηδενικά πρακτικά αντικρίσματα (σχίσιμο μνημονίων, μονομερείς καταγγελίες των υπεσχημένων) αλλά και στρατιές ανέργων, εργαζομένων υπό συνθήκες δουλεμπορίας ή και νεόπτωχων…
Χαρακτηριστικό, στην παραπάνω περίπτωση το παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα, που ενώ στην πρωθυπουργική του πρακτική κατεξευτέλισε τις αριστερές αρχές της ισονομίας και ισοπολιτείας, ερωτοτροπεί άλλοτε στους προθαλάμους του ΚΙΝΑΛ και άλλοτε στα πηγαδάκια της ομάδας των Ευρωσοσιαλιστών. Και το μόνο που πετυχαίνει δεν είναι παρά η μέσω μυρίων δολιχοδρομιών στήριξή του από τον διάτρητο πίθο των Δαναΐδων των ΑΝΕΛ.
Πιο συγκεκριμένα: Τα Τσιπραϊκά φιλιά ζωής προς τους ομαδικά αποχωρούντες εξαπατημένους ψηφοφόρους του είναι οι προεκλογικές παροχές. Μια επαναλαμβανόμενη παλιά αμαρτία των προκατόχων του, που όμως ο ίδιος την κορυφώνει κατά τον πιο άκομψο και αναποτελεσματικό τρόπο. Ο Αλέξιος λοιπόν ευελπιστεί, ότι προσφέροντας κάποια προεκλογικά φιλοδωρήματα-κεράσματα (πουρμπουάρ), θα τους ξαναμαντρώσει στην ψευδο-αριστερο-ακροδεξιά) στάνη…
Η σοφότερη ίσως απάντηση σ’ αυτό το πανάρχαιο φαυλοκρατικό δόλωμα θα ήταν: «Ευχαριστούμε για το πουρμπουάρ, Και ως αντίδωρο σας ρίχνουμε το ενδεδειγμένο μαύρο στην κάλπη»!
