Από τις πλέον αγαπητές και μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, «χρεωμένη» στην κωμωδία αλλά και με σπουδαίους ρόλους δραματικού ρεπερτορίου στο θέατρο. Η Αννέτα στο «Είσαι το ταίρι μου», η Μαρίνα στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», η Δάφνη για τους φίλους της, ένα κορίτσι που λατρεύει τη δουλειά της και δεν της έχει χαριστεί τίποτε.
Συναντηθήκαμε Κυριακή απόγευμα, μόλις είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη για τα γυρίσματα της «Μουρμούρας», Δευτέρα και Τρίτη. Από Τετάρτη, πάλι Θεσσαλονίκη για τις πρόβες της με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Θα παίξει την Ελένη στον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αναστασάκη που θα κάνει πρεμιέρα στις 12 και 13 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους, ενώ θα ακολουθήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με ενδιάμεσο σταθμό στην Επίδαυρο, στις 3 και 4 Αυγούστου.
Τον Οκτώβριο θα υποδυθεί τη σύζυγο του εμβληματικού Μαυρογιαλούρου, δίπλα στον Γιάννη Μπέζο, στην παράσταση «Υπάρχει και φιλότιμο» στο θέατρο Προσκήνιο, ενώ η διαδρομή της ως Μαρίνας στη «Μουρμούρα» φθάνει στο τέλος της –η σειρά θα συνεχίσει την πορεία της και την επόμενη σεζόν, χωρίς την ίδια στο καστ: «Είχα αποφασίσει και το είχα ανακοινώσει στην παραγωγή πως αυτή για εμένα θα ήταν η τελευταία χρονιά, ανεξάρτητα από την απόφαση του καναλιού αν θα το συνεχίσει για έκτη σεζόν ή όχι. Πέρασα πολύ καλά, είμαι ενθουσιασμένη και από τη συνεργασία μου με τον Βλαδίμηρο (σ.σ.: Κυριακίδη), αλλά πρέπει να ξέρεις στη δουλειά μας μέχρι πότε μπορείς να υπερασπιστείς δημιουργικά αυτό που κάνεις και πότε όχι. Μέχρι πότε μπορείς να είσαι περήφανη, θεωρώντας πως έκανες το καλύτερο που μπορούσες. Επίσης, χρειάζομαι κι εγώ μια ανανέωση, γιατί αν συνέχιζα, θα έπαιζα όλους τους ρόλους σαν Μαρίνα…».
Ακριβοθώρητη στα μέσα ενημέρωσης, με ελάχιστες συνεντεύξεις, κάτι το οποίο δεν είναι μια στρατηγική χτισίματος κάποιας περσόνας αλλά ειλικρινής συστολή και πεποίθηση σχεδόν πως δεν έχει κάτι σημαντικό να πει. «Πάμε», της λέω, «και αν έχεις δίκιο εσύ και δεν βγει τίποτα, δεν τη δημοσιεύουμε».
Πώς θέλεις να ξεκινήσουμε; Με τη «Μουρμούρα»; «Οχι, λέω να ξεκινήσουμε εξηγώντας τους λόγους που δεν μου αρέσει και δεν θέλω να δίνω συνεντεύξεις».
Ωραία. «Κατ’ αρχάς, δεν είμαι φιλάρεσκη. Δεν μου αρέσει να με βλέπω στα περιοδικά. Οπότε, αν αφαιρέσεις αυτό, τι μένει; Να πω κάποιες μεγάλες αλήθειες; Δεν έχω. Αυτό που καλούμαι να κάνω σε μια συνέντευξη το θεωρώ πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά είμαι. Κάθε φορά –στις σπάνιες που έχω μιλήσει –αισθάνομαι αμηχανία. Ακόμη και η γνωστοποίηση κάποιων επαγγελματικών μου κινήσεων θα προτιμούσα να γίνεται μέσω ενός δελτίου Τύπου, τι περισσότερο να πω εγώ;
Οταν πάλι καλούμαι να απαντήσω σε ερωτήσεις που δεν έχουν σχέση με τη δουλειά μου, αισθάνομαι πως η γνώμη μου αποκτάει από τους άλλους μια μεγαλύτερη βαρύτητα από τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό. Θέλω τους ανθρώπους ίσους».
Η αλήθεια είναι πως όποτε γράφεται το γνωστό «μα γιατί δεν μιλούν σε καιρούς κρίσης οι πνευματικοί άνθρωποι;», όλοι το παίρνουν προσωπικά… «Ακριβώς! Το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πνευματικός άνθρωπος άσε να το κρίνει η Ιστορία, μην τον παίρνεις τον ρόλο μόνος σου. Για αυτόν τον λόγο δεν μπορώ και να παριστάνω τη διασημότητα. Εγώ αυτή τη δουλειά την έκανα για να συναντηθώ και όταν πουλάς διασημότητα στην ουσία απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει που όσοι έχουν μια εικόνα για μένα –την οποία πρέπει να υπηρετώ συνέχεια για να τους την επιβεβαιώνω –
θυμώνουν μαζί μου όταν κάνω κάτι που δεν είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής την εικόνας».

Εσύ δεν διάβαζες συνεντεύξεις αγαπημένων σου καλλιτεχνών; «Ναι, το έκανα, και το σκέφτομαι πολλές φορές αυτό. Νομίζω ότι δεν μπορώ να επωμισθώ με ευκολία την ευθύνη του δημόσιου λόγου. Να μοιραστώ δηλαδή με κάποιους κάτι που να είναι –αν όχι σημαντικό –τουλάχιστον να έχει μια αξία και έναν λόγο να ειπωθεί. Πραγματικά, δεν ξέρω αν έχω κάτι τέτοιο. Και δεν θέλω να επηρεάζω».
Κάποιος σε ρωτάει την άποψή σου για ένα θέμα κοινωνικό ή πολιτικό και κάποιος άλλος που τη διαβάζει επηρεάζεται. Γιατί παίρνεις πάνω σου όλη την ευθύνη γι’ αυτό; Δεν έχει μερίδιο ευθύνης και εκείνος που επηρεάζεται; «Δεν είναι αυτό το θέμα. Είναι πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα μορφωμένο. Οποιος εκφέρει δημόσιο λόγο οφείλει να είναι σοβαρός και τεκμηριωμένος. Ακόμη και στην καλημέρα του. Και σε μια εποχή που μόνο αυτό δεν συμβαίνει, πρέπει να είμαστε ακόμη πιο σοβαροί. Η ευθύνη που αισθάνομαι λοιπόν δεν είναι απέναντι σε εκείνον που θα επηρεαστεί αλλά απέναντι στον εαυτό μου. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν δίνω αυτόγραφα και δεν μου αρέσει να φωτογραφίζομαι με όσους μου το ζητούν. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου και δεν θέλω και ένα μικρό παιδί να αποκτήσει μια τόσο στρεβλή σχέση με την τέχνη και τον καλλιτέχνη».
Δεν είναι λίγο υπερβολικό αυτό; Ενα μικρό παιδί σού ζητάει μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Είναι ικανό αυτό να διαταράξει διά παντός τη σχέση του με την τέχνη; «Ναι, είναι ικανό. Τη διαταράσσει τη σχέση ακριβώς επειδή είναι μικρό παιδί. Ξεκινάει με μια τεράστια παρεξήγηση όσον αφορά το πρόσωπο. Στην ουσία ο ηθοποιός είναι ένας αγωγός με ένα φίλτρο. Οσο δίνουμε σημασία μόνο στον αγωγό, τόσο ξεχνάμε το τι περνάει από μέσα. Ζούμε την εποχή του αγωγού και κοιτάμε μόνο αν είναι καλοφτιαγμένος, λίγοι ασχολούνται με το τι φέρει και με τι μοιράζει ο αγωγός».
Δεν ήσουν από εκείνους που πήραν δημόσια θέση για όλα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει η ευθύνη του καλλιτέχνη να μιλήσει για την εποχή του και τα θέματα του δημοσίου διαλόγου –πέρα από τον τρόπο που έχει επιλέξει να μιλήσει μέσω της τέχνης του; «Οχι, δεν αισθάνομαι κάποια τέτοια ευθύνη. Επειδή κάποιος έχει φτιάξει την εικόνα της Μαρίνας μέσα από τη «Μουρμούρα» ή με βλέπει στο «Είσαι το ταίρι μου», είναι έτοιμος να ακούσει την άποψή μου για οποιοδήποτε θέμα;».
Οταν το έκανε ο Χατζιδάκις –για παράδειγμα –ήταν λάθος; «Οχι, δεν ήταν λάθος, αλλά ο Χατζιδάκις ήταν ένας. Οπως και ο Θεοδωράκης είναι άλλος ένας. Δεν θα βάλω τον εαυτό μου δίπλα σε τέτοια μεγέθη».

Δεν είσαι καθόλου ενεργή στα social media. Oύτε καν για να προωθήσεις τη δουλειά σου. «Οχι, δεν έχω καμία σχέση. Και δεν μπορώ να τα διαχειριστώ ούτε ως απλή αναγνώστρια. Ενας πολτός που δεν ξεχωρίζεις τίποτε. Τα διαβάζεις όλα μαζί σε έναν απίστευτο αχταρμά και στο τέλος έχεις την ψευδαίσθηση πως έχεις διαμορφώσει και άποψη. Λοιδορείς με ιδιαίτερη ευκολία ανθρώπους και τους κατατάσσεις με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη απλά επειδή εκείνη τη στιγμή έτσι σου φάνηκε. Τα πάντα έχουν γίνει σχετικά. Επίσης, θεωρώ πως αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους που υπάρχει τέτοια έξαρση στο έγκλημα. Η αλήθεια και η μυθοπλασία είναι δίπλα-δίπλα και μπλεγμένες μεταξύ τους. Αυτό, βέβαια, ξεκίνησε από την τηλεόραση. Εβλεπες κάποιον που έσφαξε κάποιον άλλον και το αμέσως επόμενο πλάνο ήταν ένα γνωστό μοντέλο να κάνει πασαρέλα και μετά πάλι κάποιος που έσφαζε. Μετά βγαίνεις στον δρόμο και είναι σχετικά εύκολο να κάνεις το κακό, είσαι θολωμένος. Ανοίγεις να διαβάσεις κάτι στο Ιnternet και χωρίς να το θέλεις διαβάζεις όλα τα άσχετα».
Μίλησες πριν για την εικόνα που έχει διαμορφώσει ο κόσμος για εσένα μέσα από τους ρόλους σου –κυρίως στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι με τους οποίους έχω μιλήσει για εσένα έχουν την άποψη πως είσαι ένας πολύ χαρούμενος και φωτεινός άνθρωπος που έχει λυμένα όλα του τα προσωπικά θέματα. Επειδή θεωρώ πως όλοι μας εκείνο που δείχνουμε είναι η κορυφή ενός παγόβουνου και το μέρος που δεν φαίνεται ίσως κρύβει απίστευτη σκοτεινιά, θα μου αποκαλύψεις κάποιο σκοτεινό κομμάτι; «Θα σου πω μόνο πως έχω ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι με το οποίο παλεύω συνέχεια. Είμαι σε μια αδιάκοπη, ατελείωτη, εικοσιτετράωρη μάχη με αυτό το σκοτεινό κομμάτι. Αν για κάτι είμαι περήφανη και θεωρώ πως έχει αξία στη ζωή, είναι πως δεν τα έχω παρατήσει ποτέ σε αυτή τη μάχη. Αλλά ποιος δεν έχει ένα σκοτεινό κομμάτι; Ας μην κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Υπάρχει παντού γύρω μας. Καμαρώνω τους γενναίους που δεν του παραδίνονται».
Θεωρείς ότι όλοι μας είμαστε ένα κλικ από το να κάνουμε κάτι για το οποίο θα ακουστεί μετά η φράση:«Φαινόταν μια χαρά, δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα»; «Ετσι ακριβώς!».
Είσαι κοντά σε αυτές τις κόκκινες γραμμές; «Πρέπει να μπορείς να κατανοείς τι είναι αυτό που σου συμβαίνει κάθε φορά. Τα αντιμετωπίζω κάπως πιο συνειδητά και ως εκ τούτου ίσως να μην είμαι ικανή να σας κάνω τόσο μεγάλες εκπλήξεις. Αλλά κρατάω και μικρό καλάθι…».
Ετσι που σε ακούω, σκέφτομαι πως συνεχίζεις μια πλούσια παράδοση στο ελληνικό θέατρο, όπου άνθρωποι οι οποίοι χάρισαν απλόχερα το κέφι και το γέλιο δεν ήταν ακριβώς έτσι στη ζωή τους. «Αυτό είναι πολύ σύνηθες στους ανθρώπους της κωμωδίας. Είναι η ισορροπία σου».
Τι από τα δύο θρέφει το άλλο; Επέλεξες κωμωδία γιατί ήσουν έτσι ή είσαι έτσι για να «ξορκίσεις» την κωμωδία; «Νομίζω το πρώτο. Είσαι ήδη κάπως και βρίσκεις έναν τρόπο να τα βγάλεις πέρα».
Περνάς καλύτερα στην κωμωδία ή αναλαμβάνοντας έναν σπουδαίο ρόλο μη κωμικό; «Περνάς καλύτερα και είναι και λυτρωτικό. Επίσης στην κωμωδία πληρώνεσαι αμέσως, το γέλιο είναι άμεσο, δεν το περιμένεις αργότερα».
Είσαι σε μια καλή φάση της ζωής σου αυτόν τον καιρό; «Κοροϊδεύω συνέχεια τον εαυτό μου με αυτό. Ρωτάω μόνη μου: «Συγγνώμη, ρε κοπελιά, και πότε ήσουν καλά δηλαδή;». Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια εποχή που δεν ζοριζόμουν, απλά υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι πως υπάρχει κάποια σχετική αρμονία με τη σκοτεινιά που σου έλεγα. Κάτι λίγο δύσκολο όταν αυτό το σκοτεινό κομμάτι είναι πολύ δυνατό και είναι αυτό που σε καθορίζει τελικά. Ας το πούμε με το όνομά του, κατάθλιψη λέγεται και είναι μια συγκεκριμένη ασθένεια. Οταν αυτό σε καθορίζει, τότε καλά-καλά δεν είσαι ποτέ. Το μόνο που ελπίζεις μεγαλώνοντας είναι να χαίρεσαι κάποια πράγματα για τα οποία έχεις παλέψει σκληρά όλα αυτά τα χρόνια. Και αν δεν κάνεις και τρελά όνειρα και εναρμονίζεσαι όσο μπορείς με τα πράγματα, τότε μπορεί να υπάρχουν και στιγμές που περνάς πραγματικά καλά».
Είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους ανάλογης δημοτικότητας που δεν είναι σχεδόν τίποτε γνωστό για την προσωπική τους ζωή. Αν είσαι παντρεμένη, αν έχεις παιδιά… «Ναι, γιατί ποτέ δεν έχω απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Δεν μιλούσα σε αδιάκριτους».
Είναι σίγουρα αδιακρισία να ρωτήσεις μια γυναίκα γιατί δεν έχει παιδιά ή γιατί δεν παντρεύτηκε, αλλά αν έχει παιδιά ή όχι είναι αδιακρισία; «Οχι, δεν είναι, αλλά συνήθως όποιος κάνει μια τέτοια ερώτηση έχει έτοιμες κι άλλες δυο-τρεις ερωτήσεις που το πάνε αλλού. Οπότε συνήθως το κόβω εκεί. Θέλω να κρατήσω πράγματα για εμένα. Με φοβίζει να βγει σε γενικές επικεφαλίδες η προσωπική μου ζωή. Οσο περισσότερες πληροφορίες έχεις για εμένα τόσο περισσότερο νομίζεις πως με ξέρεις, και αυτό με πνίγει. Δεν θέλω να με καταναλώσεις, το φοβάμαι. Τα σημαντικά μου θα τα μοιράσω εκεί που θέλω εγώ». l
«Ορέστης» του Ευριπίδη: Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη) στις 12/7, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 3 και 4 Αυγούστου και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα έως τις 16 Σεπτεμβρίου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Ιουλίου 2018.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ