«Η Αθήνα είναι πλέον πολύ πιο ζωντανή με τόσους διαφορετικούς τρόπους, πολιτιστικά ενημερωμένη και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερε όλα αυτά μέσα στην καρδιά της χειρότερης οικονομικής καταστροφής στην Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης» έγραψε η δημοσιογράφος Τσάρλι Γουάιλντερ στους «New York Times». Πού να της έδειχνα και τη γειτονιά μου! Τότε θα άφηνε το Μανχάταν (ή το Βερολίνο, όπου διαβάζω πως ζει) για πάντα και θα την είχα στο απέναντι διαμέρισμα, μόνιμη κάτοικο σε αυτόν τον μεσογειακό παράδεισο. Μόνο τη γούνα της να μην ξεχνούσε, γιατί όπως και εμείς ούτε οι απέναντι ανάβουν τη θέρμανση τα τελευταία χρόνια.
Ποιος, όμως, ασχολείται με τη θέρμανση μέσα στο καλοκαίρι; Θα ζούσε λοιπόν και εκείνη αυτό που ζω εγώ τώρα που κοιμάμαι με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες –δεν μπορείς να έχεις το κλιματιστικό σε λειτουργία όλο το βράδυ και για λόγους οικονομίας και επειδή ξυπνάς με τον λαιμό σαν τσαρούχι. Τι ζω; Αυτό το «πολύ πιο ζωντανή» που λέει η Γουάιλντερ. Σε έναν δρόμο που ήταν πάντα ήσυχος δεν μπορείς πια να ηρεμήσεις. Οι ώρες κοινής ησυχίας έχουν καταργηθεί και καθένας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους. Αναρωτιέμαι πότε προφτάσαμε (με πρόφαση την κρίση;) να γίνουμε τόσο γαϊδούρια! Ζω, επιπλέον, και το «πολιτιστικά ενημερωμένη» της Γουάιλντερ: Δίπλα στο βαρύ λαϊκό και στο σκυλάδικο έχουν προστεθεί επιτυχίες τού Μπόλιγουντ και αμανέδες. Απόλαυση! Ζήτημα ημερών είναι η τοποθέτηση ανδριάντα της Ουμ Καλσούμ στην κοντινή πλατεία.
Παρεμπιπτόντως, τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε και εικαστικές παρεμβάσεις: Κάποιος παίρνει τα φυλλάδια που επιμένουν να ρίχνουν τα εστιατόρια κάτω από τις πόρτες μας παρά τις απαγορεύσεις, τα κάνει χαρτοπόλεμο και τα σκορπίζει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πού είσαι Τσάρλι Γουάιλντερ να σε ράνουμε με κομφετί, βασίλισσα του νεοελληνικού καρναβαλιού μας, και να σε περιφέρουμε στους δρόμους, στην καρότσα τού «Ολα τα παλιά αγοράζουουου» που περνάει συνήθως τα μεσημέρια! Να σε βολτάρουμε στο χάος μας, για να σε ευχαριστήσουμε για την ωραία εικόνα μας που μεταφέρεις στο εξωτερικό.
Επέστρεψε, λέει η αρθρογράφος, στην πόλη που είχε γνωρίσει στην αρχή της κρίσης και είδε με χαρά μια άλλη, καλύτερη πόλη. Βρε μπας και πράγματι την πήγαν σε άλλη, εκτός συνόρων, πόλη; Εκτός αν από το αεροδρόμιο τη διακτίνισαν στο Νιάρχος και από εκεί στην Κηφισιά. Πάντως, από τα μέρη μας δεν μπορεί να πέρασε. Εμείς έχουμε πολύ ναρκωτικό, θα το έβλεπε. Εχουμε πολύ σπασμένο παγκάκι, πολύ εξαθλιωμένο μετανάστη να κοιμάται πάνω στο σπασμένο παγκάκι, πολύ παραμελημένα πάρκα, πολύ λακκούβα στους δρόμους, πολλά κλειστά μαγαζιά. Εχουμε πολλούς ρακένδυτους με καροτσάκια από σουπερμάρκετ που ψάχνουν τα σκουπίδια και ό,τι δεν τους κάνει το αφήνουν πεταμένο έξω από τους δύο κάδους απορριμμάτων μας. Εχουμε και έναν κύριο που προχθές βγήκε με τη βερμουδίτσα και την παντοφλίτσα του, πήρε έναν από τους δύο κάδους, τον έσυρε με θόρυβο και εξαφανίστηκε μαζί του στρίβοντας στην επόμενη γωνία. Δεν τον ξαναείδαμε –τον κάδο. Μας λείπει πολύ, όμως, γιατί τώρα μαζεύονται ακόμη περισσότερα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο.
Αυτά και άλλα πολλά θα ήθελα να ζήσει όχι ως επισκέπτρια, αλλά ως μόνιμη κάτοικος μιας γειτονιάς στα πέριξ του Κέντρου η κυρία Γουάιλντερ. Και μετά ας ξαναχτενίσει το κείμενό της, κατά το οποίο η Αθήνα είναι «μία πόλη που έχω δει να αλλάζει και να εξελίσσεται, να υπομένει την κρίση και το χάος και την οικονομική κατάρρευση, κι όμως να καταφέρνει να αναδυθεί μέσα από τα συντρίμμια ως ένας από τους πιο ζωντανούς και σημαντικούς πολιτιστικούς προορισμούς της Ευρώπης».
Ναι, η Αθήνα είναι μια πόλη που γέμισε επισκέπτες. Μάθανε πως ξεπουλιόμαστε και ήρθαν. Ως και για να κάνουν γκραφίτι καταφθάνουν, γιατί εδώ δεν τους μπουζουριάζει κανένας, όπως θα γινόταν αν τολμούσαν να βγουν στους δρόμους της πατρίδας τους με σπρέι. Ετσι, «όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τουρίστες που σέρνουν τις βαλίτσες τους ή κρατούν τα κινητά τους ανοιχτά στο Google Maps». Ε, και; Και εγώ ως τουρίστας έχω σύρει τη βαλίτσα μου σε παραγκουπόλεις και σε φτωχογειτονιές του εξωτερικού, αυτό τις κάνει να ξαναβρίσκουν τη χαμένη αίγλη τους; Τι ρωτάω, όμως; Καθένας ό,τι θέλει βλέπει. Η Τσάρλι Γουάιλντερ είδε την ανάκαμψη, την πρόοδο και την πολιτιστική έκρηξη. Εύχομαι να έχει κληρονομικό χάρισμα.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Ιουλίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
