Καθώς ο κ. Τσίπρας διαπίστωσε ότι μπορεί με τη λαϊκή ανοχή να μετατρέπει το Οχι του δημοψηφίσματος σε Ναι, επέλεξε έκτοτε αυτή την ακροβασία υποδυόμενος δύο ρόλους ταυτόχρονα: Υποχωρητικός και πειθήνιος έναντι της τρόικας, αποδεχόμενος όλες τις απαιτήσεις της, και ταυτόχρονα επαγγελλόμενος τον σκληρό διαπραγματευτή που αποκομίζει οφέλη για τον λαό. Οι δανειστές δέχθηκαν με ανακούφιση να συμπράξουν πλέκοντας το εγκώμιό του, ενώ ταυτόχρονα υπαγόρευσαν μέτρα και δεσμεύσεις που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα έως το 2060. Η δήθεν καθαρή έξοδος είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οι νέες δεσμεύσεις κατοχυρώνουν κυρίως τα συμφέροντα των δανειστών. Αποτρέπουν όμως και την ανεύθυνη παροχολογία.
Ετσι, χάρη στην αγελαία συμπεριφορά των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, μένει απληροφόρητη η κοινή γνώμη για την ουσιαστική αποδοχή ενός τέταρτου μνημονίου, με υπαγωγή στον έλεγχο των δανειστών μας όλης της δημόσιας περιουσίας, αποδοχή εξοντωτικών πρωτογενών πλεονασμάτων που θα αφαιρούν κάθε αναπτυξιακή δυνατότητα στις φορολογικά καταληστευόμενες επιχειρήσεις και γενικά με ποικίλες δεσμεύσεις, η τήρηση των οποίων διασφαλίζεται με τριμηνιαίους επί τόπου ελέγχους των δανειστών μας.
Πώς να μην εκτιμήσουν οι τελευταίοι την ενδοτικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα, όταν μάλιστα δέχτηκε αμαχητί να παραιτηθεί από την προηγηθείσα δέσμευση των δανειστών μας για ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Το Ναι σε όλα της ελληνικής πλευράς επέτρεψε στην τρόικα να αποδεχθεί την ολοκλήρωση της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, αλλά με συνέχιση των αυστηρών ελέγχων. Ετσι δεν κινδυνεύουν πια να χάσουν ούτε ένα ευρώ απ’ όσα μας δάνεισαν και χωρίς μάλιστα κόστος γι’ αυτούς. Μνημόνιο χωρίς λεφτά αποκλήθηκε εύστοχα η επιμήκυνση της λιτότητας που εισηγήθηκε ο κ. Τσίπρας και ψήφισαν πειθήνια οι βουλευτές της συγκυβέρνησης. Και δυστυχώς, καμία πρόνοια για την κορυφαία προτεραιότητα που θα έπρεπε να κυριαρχεί στην οικονομική πολιτική της χώρας μας. Δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη με αθρόες επενδύσεις από την οποία και μόνο μπορεί να προκύψει ένα καλύτερο αύριο για την Ελλάδα.
ο ιλαροτραγικό είναι ότι η ανακούφιση έως ενθουσιασμός των δανειστών μας και οι έπαινοι προς τον κ. Τσίπρα από πολιτικούς ηγέτες και τον ευρωπαϊκό Τύπο αξιοποιούνται υπέρ αυτού και στο εσωτερικό μέτωπο. Με εκχυλίζοντα λαϊκισμό και εξόφθαλμα ψέματα προσπαθεί να πείσει τους σαστισμένους έλληνες πολίτες ότι είναι άξιος ηγέτης, που τον θαυμάζει τελικά η διεθνής κοινότητα. Ετσι ελπίζει ότι θα υποβαθμιστεί ή και λησμονηθεί το πλέγμα νέων επιβαρύνσεων που έχουν ήδη νομοθετηθεί και θα επιβληθούν από 1/1/2019, παρατείνοντας επ’ αόριστον την λιτότητα. Αριστος τακτικιστής, ο κ. Τσίπρας δεν αρκείται στο χαλκείο των υπογείων του Μαξίμου που εκθειάζει τα «επιτεύγματα» και συκοφαντεί όσους επικαλούνται αντίθετα στοιχεία και γεγονότα. Ηδη ενεργοποιεί και νέες εφεδρείες από τις χρόνιες επαγγελίες του παράλληλα με λαϊκίστικες κινήσεις όπως το θέατρο με τη γραβάτα. Ετσι επιδιώχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και η δήθεν επίλυση του Μακεδονικού, η συνταγματική αναθεώρηση και ο χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας. Η απώλεια ελέγχου στο Μακεδονικό, οι διαρροές από τους ΑΝΕΛ και οι οξύτατες έως διχαστικές αντεγκλήσεις προκαλούν σοβαρές ανησυχίες και προβληματίζουν τις ανελέητες αγορές από τις οποίες εφεξής θα εξαρτώμεθα και πάλι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
