Κυνηγώντας ανεμόμυλους

«Κάθε έθνος έχει την κυβέρνηση που του αξίζει» υποστήριζε τον 18ο αιώνα ο γάλλος –συντηρητικός –διπλωμάτης και φιλόσοφος Joseph De Maistre και εμείς στην Ελλάδα το βιώνουμε καθημερινά ακούγοντας φληναφήματα από εκείνους που, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, πετούν εκ συστήματος την μπάλα στην εξέδρα. Δεν είμαστε όμως μόνο εμείς.

Οι Ιταλοί, για παράδειγμα, καλούνται τώρα να κατανοήσουν τις προτεραιότητες της νέας τους κυβέρνησης η οποία προσπερνώντας, μεταξύ άλλων, την εύθραυστη κατάσταση της οικονομίας και τη φθίνουσα πορεία της τοπικής αυτοκινητοβιομηχανίας αποφάσισε να καταστήσει την αγορά της γειτονικής χώρας από ουραγό σε ηγέτιδα δύναμη στον τομέα της ηλεκτροκίνησης στην Ευρώπη έως το 2022. Στόχος θεμιτός για μια χώρα με την παράδοση της Ιταλίας στο πεδίο της αυτοκίνησης αλλά για πολλούς ανέφικτος, και για ακόμη περισσότερους εντελώς άκαιρος. Οταν ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης ρωτήθηκε πώς θα επιτευχθεί το μέγεθος του ενός εκατομμυρίου ηλεκτρικών οχημάτων που ο ίδιος ανέφερε την επόμενη πενταετία στους ιταλικούς δρόμους απέφυγε να απαντήσει με σαφήνεια υπογραμμίζοντας ότι «…σκοπός μας είναι να ξεπεράσουμε τις επιδόσεις της πρωταθλήτριας Νορβηγίας». Αρνήθηκε επίσης να σχολιάσει το κόστος του εγχειρήματος το οποίο για εκείνους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα ίσως αγγίξει τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο, μιλώντας με αριθμητικούς όρους τα προβλήματα φαίνεται ότι είναι περισσότερα από τις λύσεις. Με δεδομένο ότι σήμερα στην Ιταλία υπολογίζεται πως κυκλοφορούν λιγότερα από 5.000 αμιγώς ηλεκτροκίνητα οχήματα αλλά και ότι το 2017 στο σύνολο των σχεδόν δύο εκατομμυρίων πωλήσεων αυτοκινήτων εκεί μόλις 2.600 οχήματα ήταν ηλεκτρικά ο δρόμος για την υλοποίηση της κυβερνητικής εξαγγελίας θα είναι μακρύς και ανηφορικός.

Τα δε «εργαλεία» τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι συγκεκριμένα και διόλου φθηνά. Στη Νορβηγία, για παράδειγμα, με το γνωστό βιοτικό επίπεδο και το υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, τα οικονομικά κίνητρα αφορούν από την παροχή φοροαπαλλαγών (ύψους 9.000 ευρώ για ένα VW e-Golf) έως την απαλλαγή από τα διόδια και τις δωρεάν διελεύσεις με πλοία. Στη Γαλλία πάλι το οικονομικό κίνητρο για την απόκτηση ηλεκτρικού οχήματος προσεγγίζει τα 10.000 ευρώ. Ακόμη και αν υπάρχουν τα χρήματα που μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια στρατηγική στην Ιταλία, είναι από αμφίβολο έως απίθανο αυτό να συμβεί εντός του προβλεπόμενου χρονικού διαστήματος, το οποίο παρεμπιπτόντως ταυτίζεται με τη θεωρητική, μιλώντας για την Ιταλία, ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας. Αφήστε δε που για να συμβούν αυτά θα πρέπει να υπάρξουν παράλληλες επενδύσεις στις υποδομές και την ανάπτυξη δημοσίων δικτύων φόρτισης. Και εδώ επιστρέφουμε στην Ελλάδα, στην οποία οι εξαγγελίες περισσεύουν –εσχάτως δε ακόμη και για την ηλεκτροκίνηση.