Κατά την τρέχουσα υπεραπλουστευτική αντιπολιτευτική προσέγγιση »ο Τσίπρας μετράει μέρες», κοινώς δεν έχει τύχη και οδεύει στο βάραθρο της Ιστορίας, στην απόλυτη φθορά και απαξίωση.
Ορισμένοι μάλιστα προφητεύουν ότι το κόμμα του θα επανέλθει στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, απ’ όπου ξεπήδησε εκμεταλλευόμενος τις ευκαιρίες που του προσέφερε ο άκρατος και αστόχαστος »αντιμνημονιακός αγώνας»
Ωστόσο, η παραπάνω εκτίμηση μάλλον εκφράζει πόθους και επιθυμίες των αντιπολιτευομένων, παρά τις πραγματικές συνθήκες.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ.Τσίπρας και η ομάδα που τον συνοδεύει επέδειξε όλα τα προηγούμενα χρόνια αντοχές και πολιτεύθηκε οργανωμένα, παρά τις εντάσεις, τα πολλά λάθη και τις κατά καιρούς μεταμορφώσεις του.
Και σε τούτη, επίσης, την ύστερη φάση της φθοράς και της υποχώρησης επιδεικνύει επινοητικότητα και αναπτύσσει πρωτοβουλίες, ικανές να συγκροτήσουν βάσεις πολιτικής επιβίωσης.
Ιδιαιτέρως το τελευταίο διάστημα κινείται δυναμικά, ανεξαρτήτως των ποικίλων αντιδράσεων που προκαλεί.
Έχοντας προεξοφλήσει την ανυπέρβλητη φθορά του εξουθενωμένου συνεταίρου του, αλλά και εκτιμώντας ότι διαλυτικές θα είναι οι τάσεις στο Κίνημα Αλλαγής, προσπαθεί με συγκεκριμένες επιλογές να επιτύχει την επικράτηση εκ νέου του παραδοσιακού ελληνικού πολιτικού δίπολου Κεντροαριστεράς – Κεντροδεξιάς, διεκδικώντας προφανώς ηγεμονικό ρόλο για τον ίδιο.
Γι’ αυτό και επέλεξε σχεδόν απνευστί να προωθήσει τη συμφωνία με τον Ζόραν Ζάεφ για το »μακεδονικό», γι’ αυτό επιμένει στην όποια συνταγματική αναθεώρηση προβάλλοντας τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας, γι’ αυτό εμφανίζεται συστηματικά πρώτος πολέμιος του νεοφιλελευθερισμού και για τον ίδιο λόγο διεκδικεί ρόλο αυθεντικού εκπροσώπου των φτωχών και ανήμπορων πολιτών, προβάλλοντας πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας, ενίσχυσης του κατώτατου μισθού και άλλων που τονώνουν τη λαϊκότητα του κόμματός του.
Ταυτόχρονα προβάλλει συστηματικά την ευθύνη των άλλων στην κρίση, επιμένει στα θέματα διαφθοράς και βεβαίως κάνει ότι περνά από το χέρι του προκειμένου να ξεπεράσει το στερεότυπο της διαχειριστικής ανεπάρκειας του κόμματός του και της Αριστεράς γενικότερα.
Η προσήλωσή του, ιδιαιτέρως το τελευταίο διάστημα, στην έξοδο από τα μνημόνια και σε κάποια, έστω και υποτυπώδη, ρύθμιση του χρέους, φανερώνει ακριβώς αυτή την επιδίωξη, να καταρρίψει δηλαδή τον αστικό μύθο, που θέλει την Αριστερά δύναμη διεκδικητική και μόνο, ανίκανη να ασκήσει αποτελεσματική διακυβέρνηση.
Η αλήθεια είναι ότι οι μονομέρειες και οι εκλεκτικές συγγένειες περισσεύουν στην διακυβέρνηση Τσίπρα, ωστόσο δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος κύκλος επέδειξε μοναδική ευελιξία στη διαχείριση διακριτών συμφερόντων και μακροχρόνιων εκκρεμοτήτων, σε σημείο που εκθειάζεται ακόμη κι από ιδεολογικό – πολιτικά αντίθετους επιχειρηματίες.
Όπως και να έχει η στρατηγική του κ.Τσίπρα είναι να ηγηθεί του άλλου πόλου απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του κ.Μητσοτάκη και έτσι να συγκρατήσει αξιοπρεπή ποσοστά για το κόμμα του.
Και όσοι παρακολουθούν από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις εκτιμούν ότι ο στόχος αυτός έχει ήδη επιτευχθεί.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στις επόμενες εκλογές ο κ.Τσίπρας θα χάσει, αλλά όπως όλα δείχνουν και δεδομένων των πολιτικών συνθηκών που επικρατούν στους άλλους συγγενείς σχηματισμούς, θα είναι αυτός που θα ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κακά τα ψέματα, ο κ.Τσίπρας ήρθε για να μείνει…
