Είναι ντροπή και για τη χώρα και για την, υπεύθυνη υποτίθεται, κυβέρνηση έξι μήνες μετά την τραγωδία της Μάνδρας, η περιοχή να ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός.Τα όποια ακραία καιρικά φαινόμενο δεν μπορεί να αποτελούν μονίμως δικαιολογία, για να προσπερνούμε αδιάφοροι αυτό το σκηνικό ανευθυνότητας.
Ευτυχώς αυτή τη φορά υπήρχαν μόνο υλικές ζημιές. Αλλά είναι τραγικό μια πόλη να πνίγεται, να κλείνει η εθνική οδός και να μην υπάρχουν ευθύνες για κανένα. Ακόμα χειρότερα να εμφανίζεται η περιφερειάρχης κυρία Δούρου για να υποστηρίξει ότι τα έργα που δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα… προχωρούν «με ρυθμούς –ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα και βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την σύμβαση με τον εργολάβο»…
Αντί να ζητήσει συγγνώμη από τους κατοίκους που πριν συνέλθουν από τις πληγές από την προηγούμενη καταστροφή, μετρούν τις νέες η περιφερειάρχης να παίζει, κυριολεκτικά, με τον πόνο τους. Αντί να τρέχει και να μη φτάνει η κυρία Δούρου για να μπαλώσει την ολιγωρία όλου του κρατικού μηχανισμού, δίνει μαθήματα εκ του μακρόθεν.
Σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος, μετά από τέτοια καταστροφή, θα είχαν κινητοποιηθεί οι πάντες για να προλάβουν μια νέα τραγωδία, οι δικοί μας ανεύθυνο-υπεύθυνοι, επικαλούνται ως άλλοθι τη γραφειοκρατία. Όταν όλοι γνωρίζουν ότι η κατάσταση στην περιοχή με τις αυθαιρεσίες και τα μπαζώματα είναι μια διαρκής απειλή, πηγαίνουν με τον αραμπά .
Πράγματι ζούμε σε μια εποχή απρόβλεπτων καιρικών φαινομένων. Αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι, αλλά αντιθέτως θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε γενικό συναγερμό. Σε έκτακτες συνθήκες επιβάλλονται και έκτακτα μέτρα. Αν ο κυκεώνας της νομοθεσίας ήταν πρόβλημα, όφειλαν εγκαίρως να είχαν αναζητήσει διεξόδους. Γιατί ακόμα και σήμερα να άρχιζαν τα έργα στην περιοχή, είναι σίγουρο ότι το χειμώνα, ελάχιστα θα είχαν γίνει.
Δυστυχώς όμως για την κυβέρνηση η προτεραιότητα δεν είναι η προστασία των πολιτών και δη των υποβαθμισμένων περιοχών, για τους οποίους υποτίθεται ότι αγωνίζονται, αλλά τα καιροσκοπικά πολιτικά παιγνίδια μήπως και διατηρήσουν για λίγο καιρό ακόμα τις καρέκλες τους…
ΤΟ ΒΗΜΑ
