Ταξιδιωτικός μαραθώνιος στη Βοστώνη

Η πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) επίσκεψή μου στη Νέα Υόρκη ήταν εμπειρία δυσάρεστη. Αν και έφτασα με μεγάλες προσδοκίες, τη βρήκα γκρίζα, κλειστοφοβική, βρώμικη, γερασμένη αρχιτεκτονικά (σε σχέση με άλλες μεγαλουπόλεις), αγχωτική. Με τη γειτονική Βοστώνη συνέβη το αντίθετο: Εφτασα με λίγες προσδοκίες (μετά το σοκ της Νέας Υόρκης), αλλά τη συμπάθησα αμέσως. Περίπου τρεισήμισι ώρες με το τρένο μού πήρε το ταξίδι από το κέντρο του Μανχάταν έως το κέντρο της Βοστώνης, για να βρεθώ σε ένα περιβάλλον το οποίο μού έδωσε τον ανοιχτό ορίζοντα που είχα στερηθεί στο «Big Apple». Μου είχαν ήδη μιλήσει για την πρωτεύουσα της Μασαχουσέτης φίλοι που την είχαν επισκεφθεί πριν από εμένα αλλά και που είχαν ζήσει εδώ, χαρακτηρίζοντάς την «η πιο ευρωπαϊκή πόλη των ΗΠΑ». Δεν έχω ταξιδέψει παντού στην τεράστια αυτή χώρα, ώστε να μπορώ να το επιβεβαιώσω, αλλά από τις αμερικανικές πόλεις που έχω δει μέχρι σήμερα η Βοστώνη είναι εκείνη που έχει πράγματι αέρα ευρωπαϊκό. Περπατώντας στο ιστορικό κέντρο της, μπορεί και να ξεγελαστείς και να νομίσεις προς στιγμήν πως βρίσκεσαι στη Γηραιά Ηπειρο. Είναι εξάλλου μία από τις παλαιότερες πόλεις των ΗΠΑ.

Ισως αυτό να είναι το κλειδί της γοητείας της. Ο διάλογος του παλιού με το νέο σε μια μεγαλούπολη όπου οι ιστορικές γειτονιές με τα χαρακτηριστικά σπίτια από καφέ και κόκκινο τούβλο συνυπάρχουν με μια μεγαλοπρεπή συστάδα από ουρανοξύστες. Ο ποταμός Τσαρλς κόβει την πόλη στα δύο, ενώ το εντυπωσιακό οικιστικό σύνολο που εκτείνεται στις όχθες του συναντά τη θάλασσα καταλήγοντας σε μια σειρά από προβλήτες. Εκεί όπου οι κάτοικοι κάνουν βόλτα, γυμνάζονται ή απολαμβάνουν τα παχυντικά αμερικανικά εδέσματα που μοσχοβολάνε… αμαρτία και σε καλούν επίμονα να αφήσεις την υγιεινή διατροφή σου και να βουτήξεις στα κορεσμένα λίπη τους. Το έκανα κι εγώ, αποφασίζοντας πως την επομένη δεν θα έτρωγα σχεδόν τίποτα. Η αλήθεια είναι πως και την επομένη παρασύρθηκα, γιατί περπατώντας βρέθηκα μπροστά στο «Cheesecake Factory», το ιστορικό ζαχαροπλαστείο-εστιατόριο (πρωτοξεκίνησε στο Ντιτρόιτ τη δεκαετία του ’40) που ειδικεύεται στα τσίζκεϊκ. Από το μενού των δεκάδων διαφορετικών παραλλαγών του γλυκού επιλέξαμε μαζί με την παρέα μου τρεις, ανάμεσά τους και ένα low carb για να μην έχουμε πολλές τύψεις. Χορτάτοι (στα όρια του σκασμένοι) βάλαμε πλώρη προς το πάρκο στο κέντρο της πόλης, αποφεύγοντας τους ανηφορικούς δρόμους στις παλιές γειτονιές.

Ούτως ή άλλως, ο δημοτικός κήπος της Βοστώνης, το Boston Common, είναι από τα μέρη που πρέπει να δεις. Το σημείο που βρίσκεται ήταν τον 17ο αιώνα βοσκοτόπι, ακολούθως έγινε πεδίο στρατιωτικών ασκήσεων και τόπος εκτέλεσης, ενώ στη συνέχεια στρατόπεδο των Αγγλων. Ως πάρκο ξεκίνησε να χρησιμοποιείται τον 19ο αιώνα και σήμερα αποτελεί μια όαση με πράσινο, αγάλματα, μια μεγάλη λίμνη με πάπιες και όμορφες γωνιές για να καθίσεις και να νιώσεις πως δεν βρίσκεσαι στο κέντρο μιας πολυπληθούς πόλης (αυτό σου το θυμίζουν οι ουρανοξύστες που περιστοιχίζουν τον χώρο) αλλά στην εξοχή. Δίπλα του ξεκινάει το Μπίκον Χιλ, μια χαρακτηριστική γειτονιά της Βοστώνης όπου αρκετά σπίτια έχουν σχεδιάσει ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Τσαρλς Μπούλφιντς (1796-1867) και οι μαθητές του. Η Βουλή της Μασαχουσέτης είναι ένα μεγαλοπρεπές κτίριο το οποίο ολοκληρώθηκε το 1798 και χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο για τη δημιουργία του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον. Πολύ κοντά βρίσκεται το Παλιό Δημαρχείο, λίγο πιο πέρα η παλιά (κουκλίστικη) Βουλή που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, και το Φάνελ Χολ, το οποίο αρχικά ήταν αγορά και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε στον αγώνα για την ανεξαρτησία από τους Βρετανούς.

Πλησιάζουμε προς τη θάλασσα περνώντας από το North End, την παλαιότερη γειτονιά της πόλης με τον ιταλικό αέρα και τα πολλά αξιοθέατα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το σπίτι από όπου ο ήρωας της Αμερικανικής Επανάστασης Πολ Ρεβέρ ξεκίνησε τη 18η Απριλίου 1775 την ιστορική μεταμεσονύχτια πορεία του προς το Λέξινγκτον προκειμένου να ενημερώσει τους Σάμιουελ Ανταμς και Τζον Χάνκοκ, οργανωτές του απελευθερωτικού αγώνα στον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Βόρειας Αμερικής, πως οι Βρετανοί επρόκειτο να κινηθούν εναντίον τους. Το Paul Revere House θεωρείται το παλαιότερο σπίτι της Βοστώνης.

Και έτσι, βλέποντας παλιά σπίτια (εξαιρετικά αναπαλαιωμένα) και περπατώντας σε γειτονιές που μας μεταφέρουν στον 18ο αιώνα, φθάνουμε στο λιμάνι. Η Μεγάλη Αποβάθρα (Long Wharf) θεωρείται η παλαιότερη εν λειτουργία αποβάθρα των ΗΠΑ, καθώς χρησιμοποιείται ασταμάτητα από το 1710. Απέναντι βρίσκεται το ενυδρείο. Λίγο πιο κάτω λειτουργεί το Boston Tea Party Museum, στο σημείο που τον Δεκέμβριο του 1773 μερικοί άνδρες μεταμφιεσμένοι σε Ινδιάνους ανέβηκαν στα πλοία της βρετανικών συμφερόντων εταιρείας Ανατολικών Ινδιών και πέταξαν όλο το τσάι που μετέφεραν στη θάλασσα για να διαμαρτυρηθούν για τις πολιτικές που εφάρμοζαν στο εμπόριο οι Βρετανοί. Προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για το ξέσπασμα της Αμερικανικής Επανάστασης, αλλά και δίνοντας το σήμα στους συμπατριώτες τους για το πέρασμα από το τσάι στην εθιστική συνήθεια του καφέ.

Οσο ευχάριστο είναι να περπατάς δίπλα στη θάλασσα, άλλο τόσο ευχάριστο είναι και να ξαναμπείς βαθιά μέσα στον αστικό ιστό για να εξερευνήσεις και άλλες γειτονιές και δρόμους, όπως την εκτεταμένη Chinatown, την Washington Street με τα πολλά μαγαζιά και την περιοχή με τα θέατρα. Η πόλη έχει σημαντική θεατρική παράδοση, μεταξύ άλλων εδώ (θέατρο Wilbur) δόθηκε η αμερικανική πρεμιέρα του έργου του Ευγένιου Ο’ Νιλ «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα». Ομορφα σπίτια, μαγαζιά και εστιατόρια έχει και η Back Bay: περπατήστε στις παράλληλες Boylston Street, Newbury Street και Commonwealth Avenue, καθώς και στις όχθες του ποταμού Τσαρλς. Ο ναός της Αγίας Τριάδας, έργο του Χένρι Χόμπσον Ρίτσαρντσον, θεωρείται μία από τις ομορφότερες εκκλησίες των ΗΠΑ. Οχι πολύ μακριά από το κέντρο, οι εγκαταστάσεις του MIT (Massachusetts Institute of Technology) είναι τόσο εντυπωσιακές που αξίζουν μια επίσκεψη. Το ίδιο και η (πιο απομακρυσμένη) γειτονιά του Κέιμπριτζ όπου βρίσκεται το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Για τον επισκέπτη που δεν έχει πολύ χρόνο, το «Freedom Τrail», μια διαδρομή περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων στο κέντρο της πόλης, η οποία σηματοδοτείται από μια γραμμή από κόκκινα τούβλα στα πεζοδρόμια, θα τον οδηγήσει στα σημαντικότερα αξιοθέατα που αφορούν (κυρίως) την Αμερικανική Επανάσταση.

Η Βοστώνη πάντως, είτε ακολουθείς τουριστικές διαδρομές είτε ξεφεύγεις από αυτές, είναι μια πόλη που έχει να σου δώσει πολλά: όμορφη, πράσινη, ευχάριστη, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον αποκάλυψε μια καλόγουστη και εκλεπτυσμένη Αμερική που (αν και την περίμενα) δεν τη βρήκα στην πολυπαινεμένη Νέα Υόρκη. Οι φίλοι που γνωρίζουν καλύτερα από εμένα τις ΗΠΑ επιμένουν πως πρέπει να δώσω στο Μανχάταν μια δεύτερη ευκαιρία. Θα το κάνω, επειδή έχω την ιδανική καβάτζα: αν και αυτή τη φορά η μητρόπολη με απογοητεύσει, η Βοστώνη, δύο βήματα βορειότερα, θα με παρηγορήσει ξανά. Είναι πόλη για να επιστρέφεις!

* Το 1716 χτίστηκε στο λιμάνι της Βοστώνης ο πρώτος αμερικανικός φάρος.

* Το Boston Common είναι το παλαιότερο δημόσιο πάρκο των ΗΠΑ.

* Η Λατινική Σχολή της Βοστώνης που ιδρύθηκε στις 23 Απριλίου 1635 είναι το πρώτο δημόσιο σχολείο της Αμερικής.

* H Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης που ιδρύθηκε το 1848 είναι η πρώτη δωρεάν δημοτική βιβλιοθήκη στον κόσμο.

* Η πρώτη δημόσια παραλία των ΗΠΑ είναι η Revere Βeach της Βοστώνης.

* To Tremont Street Subway που κατασκευάστηκε το 1897 στη Βοστώνη είναι το παλαιότερο υπόγειο αμερικανικό μετρό και το τρίτο στον κόσμο μετά από εκείνα του Λονδίνου και της Βουδαπέστης.

* Το 1876 ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ παρουσίασε στη Βοστώνη το πρώτο τηλέφωνο.

* Ο Μαραθώνιος της Βοστώνης, που ξεκίνησε το 1897, θεωρείται ο παλαιότερος ετήσιος μαραθώνιος πόλης στον κόσμο –μελανή σελίδα του η 15η Απριλίου 2013, όταν από την έκρηξη δύο βομβών σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 183.