Η επιθυμία του Ταγίπ Ερντογάν να γίνει ο απόλυτος άρχων στην Τουρκία επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό, για τον ίδιο, τρόπο. Όχι μόνο εκλέχτηκε πρόεδρος – μονάρχης, αλλά με τους συνεργάτες του ακροδεξιούς εθνικιστές θα ελέγχει και τη Βουλή, με τις όποιες αρμοδιότητες της έχουν απομείνει. Ο τούρκος πρόεδρος θα έχει πλέον τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, χωρίς κανένα θεσμικό αντίβαρο.
Με τη νέα πενταετή θητεία του ο Ερντογάν θα γίνει ο μακροβιότερος ηγέτης της γειτονικής χώρας, ξεπερνώντας και τον ιδρυτή της τουρκικής δημοκρατίας Κεμάλ Ατατούρκ .Θα μπορεί πλέον να διορίζει και να καθαιρεί υπουργούς και κρατικούς λειτουργούς, να εκδίδει εκτελεστικά διατάγματα που θα έχουν ισχύ νόμου και θα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στη δικαιοσύνη. Η απόλυτη κυριαρχία του αποτελεί φυσικά μια μεγάλη ήττα για την κοσμική Τουρκία, για τη μειοψηφία, όπως αποδείχθηκε που θέλει μια ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Προφανώς η προεκλογική εκστρατεία ήταν προβληματική και άνιση για την αντιπολίτευση, όπως παραδέχθηκε και η ύπατη εκπρόσωπος για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ Φρ.Μοργκερίνι. Τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης για παράδειγμα αφιέρωσαν δέκα φορές περισσότερο χρόνο στον Ερντογάν από ότι στην αντιπολίτευση. Είναι εμφανές όμως ότι παρά την οικονομική κρίση,παρά το καθεστώς έκτακτων μέτρων, παρά τους χιλιάδες φυλακισμένους και τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους, η πλειοψηφία των τούρκων, εξακολουθεί να προτιμά και να εμπιστεύεται τον τούρκο πρόεδρο.
Το ερώτημα για την Ελλάδα, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή, είναι πως θα διαχειριστεί από εδώ και πέρα, την απόλυτη εξουσία του ο κ.Ερντογάν. Αν θα συνεχίσει την επιθετική ρητορική απέναντι μας, αν θα επιμείνει στην αιχμαλωσία των δυο ελλήνων στρατιωτικών, στη διεκδίκηση των 8 τούρκων αξιωματικών και στην πολιτική των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο.
Η απόλυτη εξουσία συνήθως δεν είναι καλός σύμβουλος. Πολύ περισσότερο, όταν και η αντιπολίτευση πλειοδοτεί σε εθνικιστική ρητορική. Γιατί,πέρα από τη μονοκρατορία Ερντογάν, το μεγάλο πρόβλημα με την Τουρκία είναι η αναβίωση του μεγαλοϊδεατισμού και του νεοοθωμανισμού. Το βλέπουμε και στην επιθετική τακτική που ακολουθεί στη Συρία με τους Κούρδους και στις σχέσεις της με παραδοσιακούς συμμάχους.
Το σίγουρο είναι ότι θα έχουμε μπροστά μας ένα πανίσχυρο ηγέτη, σε μια όλο και πιο προβληματική, οικονομικά τουλάχιστον, Τουρκία. Μένει να δούμε πως θα διαχειριστεί την απόλυτη εξουσία που του προσέφεραν, χωρίς αντίβαρα, οι συμπατριώτες του.
ΤΟ ΒΗΜΑ
