Αν οι τρισκατάρατοι «ξένοι» που μας δάνειζαν για να μας πιουν το αίμα και μετά μας επόπτευαν και μας ήλεγχαν για να μας εξευτελίσουν, δέχονταν τη θεία φώτιση ώστε να συνδέσουν και τα σκουπίδια με το τέλος των μνημονίων, ίσως και να είχαμε γλιτώσει. Μπορεί σήμερα, κατακαλόκαιρο, με τη χώρα να βουλιάζει από τουρίστες, να μη βρωμοκοπούσε η Αθήνα από τους ξέχειλους κάδους σκουπιδιών, να μην ήταν στην Κέρκυρα τα απορρίμματα τουριστικό αξιοθέατο, να μη συνεχιζόταν παντού στην Ελλάδα η ντροπή των χωματερών. Οπου θάβονται παρανόμως, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον, μαζί οργανικά και ανόργανα σκουπίδια, μαζί πλαστικά, γυαλιά και κονσερβοκούτια, αποφάγια, χαρτιά και υπολείμματα φρούτων και λαχανικών. Αυτά γίνονταν στις ευρωπαϊκές χώρες πριν από 50 χρόνια. Εμείς ζούμε με τα σκουπίδια και αλλού ζουν από τα σκουπίδια. Εδώ είναι πρόβλημα μέγα η διαχείριση των απορριμμάτων, αιτία εξεγέρσεων, συγκρούσεων και πολιτικών «μαχών», παντού στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πηγή πλούτου και για τους ιδιώτες και για τους δήμους.
Στην πρωτεύουσα τις Αυστρίας, στη Βιέννη, λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια εργοστάσιο καύσης σκουπιδιών. Εντός της πρωτεύουσας! Εννοείται ότι γίνεται και εκμετάλλευση της θερμικής ενέργειας που παράγεται, ενώ από το φουγάρο του εργοστασίου, που στεγάζεται σε ένα πρωτοποριακό αρχιτεκτόνημα, δεν βγαίνει καπνός αλλά ένας λευκός ατμός. Ιδιας τεχνολογίας μονάδα υπάρχει και στο κέντρο του Αμβούργου, ενώ οι μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι η επιβάρυνση της ατμόσφαιρας από τις μονάδες αυτές είναι ελάχιστη, πολύ μικρότερη από αυτήν των αυτοκινήτων στις παρακείμενες λεωφόρους. Τέτοιο τελευταίου τύπου εργοστάσιο δημιουργήθηκε και στην Κοπεγχάγη, αρχιτεκτονικό αξιοθέατο επίσης, στον περιβάλλοντα χώρο του οποίου πραγματοποιούνται αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες!
Υπάρχουν δεκάδες τεχνολογίες σύγχρονης διαχείρισης σκουπιδιών, καθεμία έχει τα υπέρ και τα κατά της. Αν δεν μας αρέσει η καύση σύμμεικτων απορριμμάτων, επιλέγουμε άλλους τρόπους, που προϋποθέτουν αυστηρή τήρηση κανόνων διαλογής στην πηγή, δηλαδή στο σπίτι, μηχανισμούς ανακύκλωσης που να μην κοστίζουν στον πολίτη, επιβράβευση του κάθε νοικοκυριού με ογκομέτρηση. Δηλαδή τα δημοτικά τέλη να εξαρτώνται και από το πόσα σκουπίδια παράγεις… Για την ώρα περιμένουμε ακόμη την «κόκκινη» Ρένα Δούρου να αποδείξει πως υπάρχει και αριστερή διαχείριση σκουπιδιών.
Αδιάβλητες επιστημονικές προτάσεις από μηχανικούς και οικονομολόγους, παράθεση μοντέλων που θα επιλέγει κάθε περιοχή και μετά διεθνής διαγωνισμός για την εκτέλεση του έργου, είναι αυτό που συμβαίνει παντού. Επιτέλους ας ξεκινήσει τώρα η κυβέρνηση, μπας κι αφήσει ένα ίχνος έστω προόδου πίσω της.
Η άγνοια, οι προκαταλήψεις, η μέχρι ένα σημείο δικαιολογημένη καχυποψία των πολιτών, η λυσσώδης μάχη των εργολάβων για την κατάκτηση καίριων θέσεων στην οικονομία των απορριμμάτων που μπλοκάρει το πολιτικό σύστημα, μας έχουν οδηγήσει σε απόλυτο αδιέξοδο. Το δε επικίνδυνο είναι ότι με το μαχαίρι στον λαιμό θα δοθούν λύσεις απαρχαιωμένες, ακριβές, ακατάλληλες. Ιδού λοιπόν στίβος αληθινού πολιτικού αγώνα για κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
