Παραζάλη

Καταστάσεις μένουν πίσω μας, αλλά το βάθος της ερήμου μεγαλώνει. Ο άξιος αιχμάλωτος του εαυτού του, ο ελληνικός λαός, περνάει από παραζάλη σε παραζάλη. Χαμένος στις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου, παραμένει ευάλωτος στις εντυπώσεις του επιφανειακού και στην ένταση του επίκαιρου. Η ιδεολογική και πολιτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης να επεξηγήσει, επίμονα και δημιουργικά, τι είναι αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη, τι είναι αυτό που πραγματικά συντελείται, επιτείνει τη σύγχυση. Ο μηχανισμός χειραγώγησης του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη σύγχυση και τρέφει την παραζάλη. Συνεχίζει να ελπίζει στη δύναμη των ερειπίων. Ηδη η αιχμαλωσία στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο αποτελεί εμπειρία, που η σκιά της είναι πιο απειλητική από τον ήλιο της ερήμου. Η εγκατάσταση της ψευδούς διαίρεσης μνημόνιο – αντιμνημόνιο δεν διευκόλυνε μόνο τους κυνικούς εκμεταλλευτές των αναγκών του λαού στον δρόμο προς την εξουσία. Λειτούργησε και ως παρατεταμένη παγίδα για τη σκέψη. Εξωτερικά το μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι νεκρό. Το παραλυτικό δηλητήριό του είναι εδώ. Αρνηση της ευθύνης. Απόκρουση του πραγματικού. Επιμονή του οργανωμένου ψεύδους.

Αυτή η ματιά στον κόσμο ορίζει και σήμερα την πορεία. Ο χειρισμός των μεγάλων θεμάτων, από την οικονομία μέχρι το «Σκοπιανό», εντάσσεται στην αναζωπύρωση της παραζάλης, αγωνιά για τον κίνδυνο απογύμνωσης του πυρήνα ταύτισης των κυβερνητικών εταίρων, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό τον αυτάρεσκο διχασμό. Το «εμείς ή αυτοί» υπό το κριτήριο της κυβερνητικής πανουργίας δεν εκφωνείται αυτές τις μέρες. Λειτουργεί όμως όπως τα υπόγεια ύδατα. Διαβρώνει και αποσαθρώνει. Οσο και αν οι κυβερνητικοί τείνουν να μιλήσουν ορθολογικά, κατέχονται από την αρχική παραζάλη της ψευδοεπαναστατικής μέθης. Καταγγέλλουν, συκοφαντούν, διαβάλλουν, ψεύδονται. Είναι προφανές ότι όλα τα μεγάλα ζητήματα, που συνδέονται με την ύπαρξη της σύγχρονης Ελλάδας, έχουν υπαχθεί στο (αναλλοίωτο πάντα) αρχικό εξουσιαστικό σχέδιό τους. Οικονομία, εθνικά, Προσφυγικό. Πέρα από κάθε λαϊκό ή εθνικό συμφέρον, ο «συμβιβασμός» γίνεται πάντα με κριτήρια ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από κάθε λαϊκή ή εθνική ανάγκη. Πέρα και απέναντι. Η υπηρέτηση αυτών των πολιτικά ιδιοτελών επιλογών θα παροξύνει την τυφλή σύγκρουση και θα δίνει πολιτική υπόσταση στον νέο ανορθολογισμό, που στις επόμενες εκλογές ως παραζάλη, ως υλοποιημένη αφροσύνη, θα αναζητήσει κατοικία στην κάλπη. Η βία που θα τη συνοδεύει θα μιλάει για το βάθος της ερήμου. «Προσπάθησε μες στις κραυγές και την αλλοφροσύνη… να πεις για το ναυάγιο αυτό και να το μνημονέψεις…».