Μπορεί όλη αυτή η ιστορία με το Μακεδονικό να μας οδήγησε και πάλι, όπως συχνά στο παρελθόν, σε έναν εντελώς αδικαιολόγητο τη φορά αυτή (λόγω της σημασίας του θέματος) εθνικό διχασμό, αποδεικνύεται όμως ότι αυτός ήταν τελικά ο στόχος της κυβέρνησης, η οποία είναι προφανές ότι επέλεξε να πλήξει, για καθαρά μικροκομματικές σκοπιμότητες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αντί να επιδιώξει μια ευρύτερη συναίνεση. Αντιμετώπισε δηλαδή ένα ευαίσθητο εθνικό ζήτημα όχι ως ένα πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που θα έπρεπε λογικά να είναι, αλλά ως μια ευκαιρία για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, ώστε να καρπωθεί αποκλειστικά αυτή τα όποια πολιτικά οφέλη από τη συμφωνία. Αλλο αν δεν το πέτυχε. Δημιουργήθηκε όμως έτσι ένα εκρηκτικό πολιτικό σκηνικό, το οποίο είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των πραγματικά σοβαρών προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει τώρα η χώρα μας.
Ηδη αυτή την Κυριακή κρίνεται η περαιτέρω πορεία των πολύπαθων ελληνοτουρκικών σχέσεων, με τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη γειτονική μας χώρα και την τύχη που θα έχει ο γνωστός μας νεοσουλτάνος. Ενώ την ίδια ημέρα η έκτακτη σύνοδος 10 ευρωπαϊκών χωρών στις Βρυξέλλες θα αποφασίσει για το τι δέον γενέσθαι με το καυτό πρόβλημα του Προσφυγικού, που απειλεί να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Δεν θέλει βέβαια και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι, σε αντίθεση με το συναισθηματικής σημασίας Μακεδονικό, τα δύο αυτά προβλήματα μπορεί να προκαλέσουν, αν δεν έχουν ήδη προκαλέσει, τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην εθνική κυριαρχία και στην εθνική ασφάλεια της χώρας μας και να ανατρέψουν κοινωνικές ισορροπίες, που έχουν ήδη οδηγήσει στη γιγάντωση του τέρατος του εθνικολαϊκισμού. Ιδίως αν, όπως διαφαίνεται, το μάρμαρο θα το πληρώσουν και πάλι οι χώρες πρώτης υποδοχής προσφύγων, όπως η Ελλάδα.
Πολλά έχουν γραφεί για το αν ο Ταγίπ Ερντογάν θα εκλεγεί από τον πρώτο ή τον δεύτερο γύρο ή αν το κόμμα του χάσει την πλειοψηφία στην Βουλή. Ο,τι και αν συμβεί όμως, το βέβαιο είναι ότι από τις εκλογές αυτές θα προκύψει ένας πανίσχυρος πρόεδρος, που δεν θα εξαρτάται από κυβερνητικές πλειοψηφίες και θα κυβερνά ουσιαστικά ως απόλυτος άρχων (χωρίς την παρουσία πρωθυπουργού) με προεδρικά διατάγματα, πραγματικός σουλτάνος δηλαδή. Ολα αυτά δεν αποτελούν βέβαια εγγύηση για μια ηπιότερη στάση απέναντι στην Ελλάδα, καθώς μάλιστα την επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τον προγραμματισμό των προκλητικών γεωτρήσεων γύρω από την Κύπρο αυτό το καλοκαίρι επικροτούν (αν δεν επαυξάνουν) και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι, απέναντι στην Ελλάδα τουλάχιστον, ακολουθείται μια εις βάρος μας εθνική γραμμή. Και το ερώτημα είναι: Πού είναι η δική μας εθνική γραμμή;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
