Η όλη συζήτηση στο Eurogroup για το ελληνικό χρέος, αλλά και η ρύθμιση αυτή καθεαυτή αντανακλούν τις αμφιβολίες και την καχυποψία εταίρων και δανειστών για τις ελληνικές προσπάθειες.
Γι’ αυτό και η προσφερθείσα λύση δεν αντιστοιχεί στις δημοσιονομικές επιδόσεις της χώρας, ούτε στις προσπάθειες και στις θυσίες του ελληνικού λαού.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η Πορτογαλία με χαμηλότερες δημοσιονομικές επιδόσεις απολαμβάνει κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα επιτόκια.
Με άλλα λόγια, το διαρκές έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτιμάται σταθερά και συστηματικά από τους δανειστές και από τις αγορές.
Κάτι που αποτυπώθηκε και στις πρώτες αντιδράσεις στη συμφωνία του Eurogroup. Κανένας ενθουσιασμός, καμία βεβαιότητα, παρά μόνο μια μικρή προσαρμογή των επιτοκίων για τους ελληνικούς δεκαετείς τίτλους.
Βαραίνει επίσης το όλο σχήμα εποπτείας και η απαίτηση μακροχρόνιας δημοσιονομικής πειθαρχίας με πρωτογενή πλεονάσματα πολύ υψηλά, που επιβάλλουν καθεστώς ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
Το «μαύρο μηδέν» του Σόιμπλε επιβάλλεται στην ελληνική πολιτική μέχρι το 2060, την ώρα που η υπόλοιπη ευρωζώνη θα δεσμεύεται για ελλείμματα 3% του ΑΕΠ. Και αυτό είναι ακριβώς το τίμημα της αναξιοπιστίας που βαραίνει τη χώρα μας.
Ωστόσο η επιτευχθείσα συμφωνία δεν είναι αμελητέα. Η Ελλάδα επί της ουσίας βγαίνει, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, από τη ζώνη της χρεοκοπίας.
Η εξυπηρέτηση του χρέους διευκολύνεται, αλλά δεν αλλάζει ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ.
Δηλαδή το μείζον πρόβλημα παραμένει.
Η Ελλάδα δεν απαλλάσσεται μακροπρόθεσμα από το βάρος της υπερχρέωσης, αλλά παγώνει μέχρι το 2032 το χρέος προς τον λεγόμενο επίσημο τομέα.
Ητοι το ένα τρίτο του χρέους ακινητοποιείται για 14 χρόνια και δίδεται η ευκαιρία στη χώρα να αναλάβει δράση και να δημιουργήσει τα δικά της γεγονότα.
Και εδώ έγκειται το πολιτικό ζήτημα της τρέχουσας περιόδου.
Κατά κοινή πεποίθηση ο συνεταιρισμός Τσίπρα – Καμμένου δεν έχει τις δυνάμεις να επιβάλει το απαιτούμενο καθεστώς πειθαρχίας, ούτε διαθέτει το όραμα ανάπτυξης που χρειάζεται ο τόπος για να υπερβεί το έλλειμμα αξιοπιστίας που καταδιώκει τη χώρα.
Το παρόν σχήμα εξαντλήθηκε, δεν αντέχει, ούτε μπορεί να σηκώσει τη χώρα πάνω από τα χρέη και την αναξιοπιστία της.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση, ικανή να εμπνεύσει τους πολίτες, συνδυάζοντας δημοσιονομική πειθαρχία και αναπτυξιακή δυναμική.
Το ερώτημα είναι ποια μπορεί να είναι αυτή.
Ενα σχήμα αμιγώς νεοδημοκρατικό πιθανώς να πνιγεί στις αυτές αδυναμίες που καταδιώκουν τη χώρα τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Ισως μια άλλη κυβέρνηση περισσοτέρων δυνάμεων, συγκροτημένη σε πανεθνική βάση και με πρόσωπα διακεκριμένα να προσφέρει πολιτικές δεξιότητες και περισσότερες εγγυήσεις για την έξοδο από την ατέλειωτη κρίση που βασανίζει τον πολύπαθο ελληνικό λαό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
