Kάποιες φορές σκέφτεσαι πώς καταφέρνει και κινείται ένας τόσο αποσυναρμολογημένος κόσμος. Σου φαίνονται όλα ασύνδετα, εχθρικά μεταξύ τους, με τόσες αντίρροπες δυνάμεις, που φαντάζει θαύμα ότι καταφέρνει και περνάει στην επόμενη μέρα.
Aυτό βέβαια ιστορικά είναι η κανονικότητα του κόσμου. Δεν έχουμε ζήσει ποτέ κάτι άλλο. Πιθανώς μια αρμονία –όπως την έχουμε εμείς στο μυαλό μας –να ήταν η καταστροφή μας. Εκείνο το «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» του Γκάτσου να είναι το DNA της ανθρωπότητας και η παραδοχή του να είναι ο εύκολος και γρήγορος δρόμος να ξεμπερδεύουμε με το όνειρο της «ενιαίας λογικής».
Το πράγμα όμως γίνεται αρκετά επώδυνο για τον καθένα μας όταν αυτός ο έξω κόσμος αντιστοιχεί απολύτως και στον εαυτό μας. Οταν ακούς κομμάτια να πέφτουν μέσα σου χωρίς να ξέρεις από πού ξεκόλλησαν. Ο ενιαίος εαυτός είναι ακόμη μεγαλύτερη ουτοπία από τον ενιαίο κόσμο.
Ομως, από την άλλη, και αυτό που διδάσκουν οι γκουρού των ανατολικών φιλοσοφιών περί εσωτερικής αρμονίας, όταν το συναντάς πραγματωμένο σε ανθρώπους, ψιλοφοβάσαι. Δεν φαίνεται και πολύ φυσιολογικό. Πώς μπορείς να τα έχεις βρει με όλα; Πόσες ερωτήσεις σκοτώνεις για να υποστηρίξεις την επίπλαστη αλήθεια μιας δευτερεύουσας απάντησης;
Και αν οι περισσότεροι από αυτούς τους μικρούς ή μεγάλους «εξωτερικούς» πολέμους είναι κατευθυνόμενοι και εργαστηριακά δημιουργήματα της εκάστοτε εξουσίας για να πορευόμαστε διαιρεμένοι –μπαίνουμε εύκολα στην ατζέντα του καθενός -, οι άλλοι, οι εσωτερικοί, δεν διαβάζονται τόσο εύκολα όσο οι θανάσιμα προβλέψιμες πρακτικές της μαζικής χειραγώγησης.
Κάποιοι φίλοι κράσαραν εκεί κοντά στα πενήντα. Κοίταξαν πίσω, δεν τους άρεσε αυτό που είδαν ή τους έπιασε εκείνη η περιέργεια πώς θα ήταν αν είχαν γίνει όλα αλλιώς. Μάταιη σκέψη και καθόλου δημιουργική –σαν την νοσταλγία -, αλλά είναι μια κάποια αντίδραση, μια προσπάθεια να φύγεις από τον αυτόματο. Εκεί αρχίζεις να ονειρεύεσαι νέες ζωές, που όμως δεν υπάρχουν. Ακόμη και όλα τούμπα να τα φέρεις, δεν πρόκειται για νέα ζωή αλλά για συνέχεια της μίας, της προηγούμενης. Αλλαξε η ζωή μου που χώρισα, άλλαξε η ζωή μου που άλλαξα δουλειά, που έφυγα από την Αθήνα, που έκοψα το τσιγάρο… Πας να χορτάσεις την πείνα σου με πείνα.
Πολύ απαισιόδοξο δεν είναι να λες πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας; θα μου πεις. Δεν λέω αυτό. Λέω πως η αλλαγή ζωής δεν είναι μια απλή αλλαγή της καθημερινότητας και των συνηθειών. Είναι πολλά περισσότερα που δεν ξέρω πώς γίνονται και ούτε αν αξίζουν. Αν δεν μπορείς να αλλάξεις τους ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπάνε, αν δεν μπορείς να αλλάξεις τα πάθη σου –που σε καθορίζουν και σε κρατάνε ζωντανό -, τις βασικές σου αρχές ή εκείνα τα κομμάτια σου που δεν κολλάνε μεταξύ τους, αλλά τα χρειάζεσαι όλα, τότε η αλλαγή ζωής που φαντάζεσαι είναι απλά μια αλλαγή της ρουτίνας σου.
Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
