Η παρεΐτσα των Πρεσπών

Η 17η Ιουνίου 2018 έχει ήδη καταγραφεί ως υπόδειγμα παγκόσμιας πρωτοτυπίας, μιας fast συναπόφασης από την παρεΐτσα Ζάεφ,-Τσίπρα-Κοτζιά-Νίμιτς για την επίλυση του προβλήματος της ψευδεπίγραφης και εξ υποκλοπής χρήσης της ελληνικής ονομασίας «Μακεδονία» από τα αλυτρωτικά γκρουπούσκουλα του πανσλαβικού-αλβανικού-ρομά αχταρμά της ΠΓΔΜ.

Το τελευταίο πεντάμηνο, το πνέον τα κυβερνητικά του λοίσθια, ψευδο-αριστερο-ακροδεξιό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προκειμένου να διασφαλίσει μια θετικώς υστερόφημη αποχώρησή του από την φαυλοκρατική τυραννία του, μηχανεύτηκε ή επί το κοσμιότερον… σοφίστηκε:

α) Την εν κρυπτώ συνεννόηση με την αδημονούσα για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ηγεσία της ΠΓΔΜ.

β) Την επίσης εν κρυπτώ και non paper «διαπραγμάτευση» για το πρόσφατο και περικυκλωμένο από δακρυγόνα και χημικά εκνεφώματα διθυραμβικό σόου της συνυπογραφής της μειοδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών.

γ) Την παρουσίαση, με Ερντογανική και Μαδουριανή υμνωδία, αυτού του … επιτεύγματος, ως μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία παράδειγμα φιλίας, ομοψυχίας αλλά και υπόδειγμα ηγετικής εφυΐας!

Για του λόγου το αληθές αναφερόμαστε στις λέξεις-κλειδιά με τις οποίες η παρεΐτσα των Πρεσπών μετέτρεψε επικοινωνιακώς τη νύχτα σε ημέρα.

Μάθιου Νίμιτς: «Η επίλυση του προβλήματος (της ονομασίας) απαίτησε ηγετικό πνεύμα, σύνεση, πολιτικό θάρρος και στρατηγικό όραμα. Οι ηγέτες αυτοί (της Αθήνας και των Σκοπίων) απέδειξαν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν βρίσκει κανείς πολιτικό θάρρος και στρατηγικό όραμα, δεν βρίσκει συχνά τέτοιες διπλωματικές ικανότητες». Και η αλα τενόρο Λουτσιάνο Παβαρότι επωδός, το σπαραξικάρδιο και ιλαροτραγικό ρεφρέν του διπλωματικού επιλόγου του Ματθαίου Νίμιτς: «Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, (δηλαδή εγώ ο Νίμιτς και η Πρεσπιανή παρέα) για την ύπαρξη τέτοιας ποιότητας ηγετών σ’ αυτές τις δύο χώρες (ΠΓΔΜ-Ελλάδα).

Με λίγα λόγια, ο Νίμιτς με τη γραφειοκρατική ανδρική και γυναικεία κομπανία του ΟΗΕ – που με αυτές τις επιπολαιότητες απεργάζεται την αυτοδιάλυσή του, όπως συνέβη με το τέλος της Κοινωνίας των Εθνών το 1946 – ο αξιότιμος λοιπόν ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ με τις παραπάνω φράσεις αναιδώς, αναιδέστατα παρουσιάζει, ως πρώτον όρο σύγκρισης, τις διαπραγματευτικές ομάδες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Ζάεφ-έναντι του συνόλου των … πολιτικών δυνάμεων Ελλάδας-ΠΓΔΜ. Και το χείριστο, έναντι του συνόλου της ηγεσίας όλων των κρατών του κόσμου. Εδώ πλέον έχουμε το απόγειο της παραφροσύνης!

Περιττό να τονισθεί, ότι η επιλεκτική αυτή, μονομερής, χαριστική και αντιδημοκρατική υποβάθμιση όσων δεν ανήκουν στην παρεΐτσα των Πρεσπών, όχι μόνον εκθέτει ανεπανόρθωτα τον ίδιο τον υψηλό διαπραγματευτή, αλλά και διασύρει τον ίδιο το ρόλο του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ όταν ο κ. Νίμιτς βαθμολογεί, από σπόντα, ως παρελκυστικούς, ατάλαντους και αναποτελεσματικούς διπλωματικούς ηγέτες, όσους δεν διαθέτουν τα… «προσόντα» του Αλέξη Τσίπρα και του Ζόραν Ζάεφ!

Όμως ο ανεπανάληπτος και ανεκδιήγητος Συριζανελικός κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος είναι αυτός που έχει σημειώσει τα εντυπωσιακότερα τρίποντα με τους αίνους και τους ύμνους τόσο για τη συνυπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, όσο και πολύ ενωρίτερα με τη συνηγορία του υπέρ της μονολεκτικής ονομασίας «Μακεδονία» στο κρατίδιο των Σκοπίων.

Έτσι, ως γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού, το 2005-2010 είχε δηλώσει, όταν με την ιδιότητά του αυτή επισκέφθηκε τα Σκόπια: «Υπερασπιζόμενοι την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, θεωρούμε ότι το όνομα ‘Μακεδονία’ μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί από τους γείτονές μας (…) Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει ν’ ακυρώσει αυτή την κατάσταση».

Όσο για τη «Συμφωνία των Πρεσπών» ο Δ. Τζανακόπουλος δήλωσε με την ολότελα μη πειστική σοβαροφάνειά του, ότι μετά τη Συμφωνία αυτή, η Ελλάδα αναδεικνύεται «σε ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια». Ο αθεόφοβος με τη φράση αυτή αποπειράθηκε να τοποθετήσει τον Τσίπρα υψηλότερα, από τον Ρήγα Φεραίο και τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου (που διεκήρυξαν την ανάγκη ομοσπονδοποίησης της Βαλκανικής)!