Παιχνίδια εξουσίας στον μακεδονικό βάλτο

Μόνος και αντιμέτωπος με τα επίχειρα της βιαστικής συμφωνίας για το Σκοπιανό βρίσκεται πλέον ο Αλέξης Τσίπρας. Την ίδια στιγμή όμως, και ενώ είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικός όμηρος του Πάνου Καμμένου, επιχειρεί να αναζητήσει διέξοδο υποδαυλίζοντας πάθη και επιφέροντας αναστάτωση στο πολιτικό σκηνικό.

Απώτερος σκοπός και κεντρική επιδίωξη είναι η πυροδότηση φυγόκεντρων κινήσεων στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, βάσει των οποίων θα εκδηλωθούν μετακινήσεις και μεγαλύτερες ή μικρότερες διασπάσεις. Είναι μια διαδικασία στην οποία ο κ. Τσίπρας στηρίζει τις περισσότερες –αν όχι όλες –ελπίδες του. Με τη βοήθεια «προθύμων» από τον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Μετά τη συμφωνία του με τον Ζόραν Ζάεφ, ο Πρωθυπουργός αποδύεται ήδη σε μια νέα εκστρατεία, επικοινωνιακή και πολιτική. Ρίχνει δολώματα δεξιά και αριστερά και περιμένει να δει ποιος και πότε θα «τσιμπήσει».

Κολακευμένος από τη στήριξη του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος επείγεται για δικούς του λόγους για το κλείσιμο της εκκρεμότητας με την πΓΔΜ και επαινεί την «ηγετική ικανότητα» του κ. Τσίπρα, ο Πρωθυπουργός πρωταγωνιστεί πλέον σε ένα παιχνίδι με τη φωτιά.

Παρουσιάζει μεν τον εαυτό του ως υπεύθυνο ηγέτη, ο οποίος τάχα δεν παρασύρεται από συναισθηματισμούς και εθνικιστικές κορόνες, μοιάζει δε να περιφρονεί τις ιστορικές συνέπειες των όσων σήμερα προωθεί. Ή να είναι βέβαιος για την ετυμηγορία της Ιστορίας, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη συνέντευξή του, όπου δήλωσε μεταξύ άλλων: «Θα με κρίνει η Ιστορία»…

Με αφορμή τη συμφωνία με τον Ζόραν Ζάεφ και την αναμενόμενη υπογραφή της την Κυριακή στις Πρέσπες, ο κ. Τσίπρας επί της ουσίας προσβλέπει στην εκδήλωση διαθέσεων –κατά βάση συγκεκριμένων προσώπων.

Υπό αυτή τη συνθήκη, όμως, δείχνει ότι στην παρούσα συγκυρία υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο είναι αναγκασμένος να διαφυλάξει πάση θυσία: η σχέση με τον Πάνο Καμμένο.

Τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός κατηγορεί τους διαφωνούντες με τη συμφωνία για πΓΔΜ ως πατριδοκάπηλους, εμπόρους πατριωτισμού και ακροδεξιούς, για τον κυβερνητικό του εταίρο επιφυλάσσει μόνο επαίνους και εγκώμια: «Ο Πάνος ο Καμμένος έχει αρχές και αξίες» σημείωσε την Τετάρτη το βράδυ στην ΕΡΤ.

Η προστασία του Πάνου Καμμένου ήταν η παράμετρος που οδήγησε τον κ. Τσίπρα στο να μη μετατρέψει την πρόταση δυσπιστίας της ΝΔ σε διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, όπως έχει συμβεί στις περισσότερες αντίστοιχες περιπτώσεις μεταπολιτευτικά. Κατά τον τρόπο αυτόν διασφαλίστηκε ότι ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ δεν θα έρχονταν στη δυσχερή θέση να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση εν όψει της υπογραφής μιας συμφωνίας με την οποία διαφωνούν. Ωστόσο, η παραδοξότητα της καταψήφισης της πρότασης δυσπιστίας της ΝΔ καταγράφηκε.

Παράλληλα, αποφεύχθηκε η ανάδειξη των διαφωνιών στο εσωτερικό των ΑΝΕΛ, όπου κάποιοι από τους βουλευτές έχουν ήδη εκδηλώσει προθυμία μεταπήδησης στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η σημερινή περίοδος συζήτησης του Σκοπιανού είναι για τον κ. Τσίπρα απλώς ένα προοίμιο των όσων σχεδιάζει. Μετά την αναμενόμενη αρχική υπογραφή και εν όψει των όσων δρομολογούνται για μετά το καλοκαίρι, οι μηχανορραφίες του Μεγάρου Μαξίμου έχουν στο επίκεντρο τις συζητήσεις και τις διαδικασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όμως στο εσωτερικό των άλλων πολιτικών δυνάμεων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.

Περιλαμβάνουν όμως και κάποιες νάρκες για την επόμενη κυβέρνηση:

l Αφενός, το ενδεχόμενο να είναι η επόμενη Βουλή αυτή που θα κληθεί να εγκρίνει τη συμφωνία (αναλόγως του πότε θα γίνουν εκλογές).

l Αφετέρου, τη μετάθεση του βάρους της ενδεχόμενης ακύρωσης της συμφωνίας, αν δεν τηρηθούν οι όροι για την ένταξη στο ΝΑΤΟ, σε κάθε περίπτωση στην επόμενη κυβέρνηση.

Παρά ταύτα, ο κ. Τσίπρας επιμένει να λέει ότι ποντάρει σε ευρεία πλειοψηφία αν και όταν έλθει η συμφωνία προς ψήφιση στη Βουλή, περί τα τέλη του έτους. Κάτι που δεν προκύπτει. Απλώς, ο Πρωθυπουργός ευελπιστεί πως στον χώρο του ΠαΣοΚ – ΚΙΝΑΛ θα υπάρξουν μεγαλύτερες αναταράξεις, καθώς είναι γνωστό ότι οι διαθέσεις ποικίλλουν. Σταύρος Θεοδωράκης και Σπ. Δανέλλης θεωρούνται από τους βέβαιους που θα ψηφίσουν υπέρ της συμφωνίας, ο Σπ. Λυκούδης δεν έχει εκδηλωθεί, αλλά η στάση του δεν μπορεί να θεωρείται προεξοφλημένη. Ο Γ. Αμυράς δύσκολα θα δώσει την ψήφο του στη Βόρεια Μακεδονία, όπως και ο Γρ. Ψαριανός, έστω και αν αυτό θα βασίζεται στη γενική του αποστροφή προς οποιαδήποτε απόφαση, ενέργεια και μεθόδευση του κ. Τσίπρα.

Οι στάσεις αυτές έχουν αντανάκλαση και στο ΠαΣοΚ – ΔΗΣΥ. Το «όχι» της Φώφης Γεννηματά δεν συμπίπτει με τις διαθέσεις του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν είναι μεν μέλος του Κοινοβουλίου, πλην όμως έχει επιρροή τουλάχιστον στην εικόνα που διαμορφώνεται και μεταφέρεται ως προς το τι επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματος. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι την προηγούμενη εβδομάδα το ΚΙΔΗΣΟ του κ. Παπανδρέου εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά του Αντ. Σαμαρά, σε πνεύμα αντίστοιχο με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέλος του Κοινοβουλίου δεν είναι ούτε ο Γ. Καμίνης, όμως οι θέσεις του υπέρ μιας λύσης του Σκοπιανού εκφράστηκαν ήδη δημοσίως. Το ίδιο ισχύει και για τον Ν. Ανδρουλάκη.