Μπορεί η συγκυρία που μοιάζει ευνοϊκή για τον κ. Τσίπρα, μπορεί οι έπαινοι που παρέχονται αφειδώς από τους ισχυρούς του κόσμου να έχουν γιγαντώσει τον ναρκισσισμό του, ώστε να αυτοπαρουσιάζεται ως γκραν μετρ της πολιτικής σκακιέρας και να δηλώνει ότι οι πράξεις του θα κριθούν μόνο από την Ιστορία, οφείλει ωστόσο να σέβεται και τους στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες. Δεν είναι δυνατόν για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως η συμφωνία για το Μακεδονικό, που διχάζει τον ελληνικό λαό, να μην προηγηθεί της υπογραφής κάποιου είδους προέγκριση, εξουσιοδότηση, από το ελληνικό Κοινοβούλιο τουλάχιστον. Εδώ η Νέα Δημοκρατία έχει δίκιο, αληθεύει ότι η κυβέρνηση δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση. Οχι μόνο δημοσκοπικά δεν εκπροσωπεί, τη δεδομένη στιγμή, ούτε το ένα τέταρτο των πολιτών, αλλά κυρίως ο κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος, που της παρέχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλώνει ότι θα καταψηφίσει τη συμφωνία με τα Σκόπια. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ο κ. Πρωθυπουργός δεν φέρνει τη συμφωνία στη Βουλή. Αυτός είναι ο λόγος που οι αντίπαλοί του επείγονται και πιέζουν να το κάνει. Πίσω από την αγωνία για το Μακεδονικό κρύβεται το, πάντα ανομολόγητο, πάθος για τη διατήρηση ή την κατάκτηση της εξουσίας.
Η αντιπολίτευση επιθυμεί να πέσει η κυβέρνηση λόγω Μακεδονικού και η κυβέρνηση να εγγράψει μια ακόμη νίκη, επικοινωνιακή τουλάχιστον.
Είναι όμως τόσο κακή η συμφωνία που πέτυχε ο κ. Τσίπρας με τον κ. Ζάεφ; Δικαιολογούνται η αγανάκτηση, οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για εθνική ταπείνωση, η κινδυνολογία ότι οι επεκτατικές διαθέσεις του σλαβομακεδονικού εθνικισμού θα μείνουν αλώβητες, εάν δεν γιγαντώνονται κιόλας;
Νομίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν κανονικό συμβιβασμό, μια αξιοπρεπή προσπάθεια να αναιρεθεί ένα πρόβλημα με διεθνείς διαστάσεις, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στις αρχές του εικοστού αιώνα. Οι Σκοπιανοί αλλάζουν το όνομα της χώρας τους, το όλον Μακεδονία αντικαθίσταται με το μέρος, Βόρεια Μακεδονία, συμφωνούν στο «έναντι όλων», αλλάζουν το Σύνταγμά τους, παραιτούνται από τις παραχαράξεις της Ιστορίας αποδεχόμενοι τη δική μας πολιτιστική κληρονομιά της αρχαίας Μακεδονίας. Είναι αρκετές υποχωρήσεις. Είναι αληθές ότι δεν τους πείσαμε να αλλάξουν την ταυτότητά τους και τη γλώσσα τους. Δεν θα μετονομαστούν σε Βορειομακεδόνες και η γλώσσα τους σε σλαβομακεδονική. Ετσι όμως αυτοπροσδιορίζονται έναν αιώνα τώρα, Μακεδόνες που μιλούν μακεδονικά –είναι όντως πρόβλημα, είναι κάπως αργά όμως για να απαιτήσουμε να τα αλλάξουν όλα. Αυτό δεν θα ήταν άλλωστε συμβιβασμός, συμφωνία που θα αντέξει και θα στηρίξει μια ετοιμόρροπη χώρα, θα καλλιεργήσει συνθήκες καλής γειτονίας. Θα ήταν ένα είδος ελληνικού θριάμβου, κατάκτησης, ταπείνωσης των γειτόνων.
Ως αρχαίος πολιτισμός, ως έθνος παλαιό, συχνά δραπετεύουμε στο ένδοξο παρελθόν. Οι συμπολίτες μας που διαδηλώνουν για το Μακεδονικό νομίζω ότι κατά βάθος δεν φοβούνται τη FYROM. Θέλουν να βροντοφωνάξουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι δικός μας. Αλλά αυτό η συμφωνία το εξασφαλίζει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
