Σκόπια: Η μακριά ουρά του ποντικιού

Η πιο λακωνική, ρεαλιστική και σοβαρή τοποθέτηση, αναφορικά με το αντιδημοκρατικό παρασκήνιο των ερήμην της Ελληνικής Βουλής, αλλά και του κυρίαρχου λαού «διαπραγματεύσεων» Κοτζιά-Ζάεφ για τη μετονομασία της ΠΓΔΜ, ήταν θαρρώ αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου, σύμφωνα με την οποία είναι αδιανόητη η μη ενημέρωση των πολιτικών δυνάμεων και της Βουλής, κατά το στάδιο της διαπραγμάτευσης-της συνομολόγησης και υπογραφής της οποιασδήποτε συμφωνίας με τους Σκοπιανούς.

Δυστυχώς, στην αποκρυφιστική αυτή τακτική της ελληνικής κυβέρνησης θα έπρεπε να προσθέσουμε και την μακαριότητα του μείζονος τμήματος της ελληνικής αντιπολίτευσης, που αντί να προτείνει μια ονομασία, που δεν θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία, ή παράγωγό της, στη νέα ονομασία της γείτονος χώρας, παρασύρεται από την πατατζίδικη τακτική των Σκοπίων, να προτείνουν το δεύτερο ή πρώτο συνθετικό «Μακεδονία». Και μάλιστα, χωρίς τις αντι-αλυτρωτικές εγγυήσεις και την ταυτόχρονη αλλαγή του σκοπιανού συντάγματος, αλλά και χωρίς τη συνέχιση των εξ υποκλοπής όρων «μακεδονική γλώσσα» και «μακεδονική ταυτότητα», που εντάσσονται και οι δύο αυτοί όροι στην αμιγώς ελληνική οντότητα. Και όχι φυσικά στα συνηθισμένα πλιάτσικα ή ορθότερα, στις πολιτιστικές λεηλασίες και αγυρτείες των σημερινών επιγόνων των Σλάβων που εποίκησαν την περιοχή των Σκοπίων τον 6ο μ.Χ. αιώνα, σύμφωνα με την ομολογία του αείμνηστου Προέδρου της ΠΓΔΜ, Κίρο Γκλιγκόροφ.

Κατά συνέπειαν, ούτε οι επιπόλαιοι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για το αναμενόμενο τηλεφώνημα-σωτηρία του μονίμως χαμογελαστού Ζάεφ, για την διαρκώς και αενάως επικείμενη συμφωνία του, με τον εξίσου διαχυτικό σε ασπασμούς και εναγκαλισμούς Ν. Κοτζιά, αλλά ούτε και η ενδοτική τακτική της αντιπολίτευσης για εμφιλοχώρηση της «Μακεδονίας» ως πρώτου ή δεύτερου συνθετικού με γεωγραφικό προσδιορισμό στη μετονομασία της ΠΓΔΜ, πρόκειται να τερματίσουν ένα οιονεί… συμφωνημένο αδιέξοδο.

Στα 64 χρόνια που μας χωρίζουν από τον σχηματισμό, με πρωτοβουλία του Τίτο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (και μετέπειτα Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας), όπως και τα 25 χρόνια από την είσοδο της ίδιας γείτονος χώρας στον ΟΗΕ με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, δυστυχώς σε όλη αυτή την μακρά περίοδο, δεν μπόρεσαν 21 πρωθυπουργοί αλλά και τρεις εξέχοντες συντονιστές των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων (Πινέϊρο, Ονήλ, Όουενς) να εξομαλύνουν τις σχέσεις των δύο όμορων κρατών και να συμβάλουν σε μια τελική και erga omnes δεκτή ονομασία των Σκοπίων.

Αυτό το «πρόβλημα» κυρίως από την πλευρά του Βελιγραδίου και των Σκοπίων προέκυψε μετά το νομοτελειακό ναυάγιο του παλαιού ονείρου του Τίτο να ενώσει μεγάλο τμήμα των νοτίων Βαλκανίων υπό την ψευδεπίγραφη ονομασία Μακεδονία με διέξοδο προς το Αιγαίο.

Έκτοτε το νεοσύστατο κράτος της ΠΓΔΜ (1993) αντί να συμμορφωθεί προς τη νέα πραγματικότητα και να προχωρήσει στη μετονομασία με λέξη ταυτισμένη με την πραγματική ιστορία της κλασικής αρχαιότητας στη σημερινή επικράτεια της ΠΓΔΜ (και τέτοιες λέξεις είναι αμέτρητες αλλά και γοητευτικές), όχι μόνον αυτομαστιγώνεται με τις ομολογημένες πολιτισμικές λεηλασίες, εις βάρος της Ελλάδας, αλλά συμπαρασύρει και τον ελληνικό πολιτικό κόσμο σε μια αβδηριτική έριδα «περί όνου σκιάς».

Το πρώτο ρεαλιστικό βήμα προς τη σοβαρότητα και την εμπέδωση και επαύξηση της καλής γειτονίας με την Ελλάδα, αποτελεί καθήκον των Σκοπίων. Και το βήμα αυτό είναι να διαλέξουν μία από τις λέξεις Σκόπια, Δαρδανία, Παιονία κ.α., που επιχωριάζουν ιστορικά στη σημερινή επικράτεια της ΠΓΔΜ.

Έτσι, θα σταματήσει το εξουθενωτικό κρυφτούλι των αλυτρωτικών πυρήνων των Σκοπίων στα ημέτερα εθνικά, εδαφικά και πολιτισμικά θησαυροφυλάκια. Και ας γνωρίζει η αμετανόητη και επιπόλαιη μειοψηφία των σοβινιστών γειτόνων μας, ότι η τακτική τους αυτή εύκολα ανακαλύπτεται γιατί τους εξισώνει με τα ποντίκια, που τρυπώνουν στα πιο απρόσιτα σημεία, σε αποθήκες και κελάρια, αλλά τα προδίδουν η μακριά ουρά τους…

Υ.Γ.1: Και για να μη πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ας αναλογιστούμε ότι τουλάχιστον 10 χώρες έχουν αλλάξει ή με διαπραγματεύσεις ή οικειοθελώς την ονομασία τους. Η Περσία μετονομάσθηκε σε Ιράν, η Καμπούτσια σε Καμπότζη, η Αβισσινία σε Αιθιοπία, το Ζαϊρ σε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Άνω Βόλτα σε Μπουργίνα Φάσο, η Βρετανική Ονδούρα σε Μπελίσε, η Δαχομέη σε Μπενίν, η Κεϋλάνη σε Σρι Λάνκα, η Βιρμανία σε Μιανμάρ. Και όπως ανακαλύπτει κανείς εύκολα, σε όλες τις μετονομασίες δεν υπάρχει ως πρώτο ή δεύτερο συνθετικό το αρχικό όνομα… Έτσι δεν είναι κ.κ. Ζάεφ, Κοτζιά κλπ;

Υ.Γ.2: Απαραίτητη διευκρίνιση: Το κείμενο αυτό γράφτηκε προχθές το βράδι και απεστάλη για δημοσίευση χθες το πρωί. Οι ενδιάμεσες εξελίξεις, που με βρίσκουν εν πλω, προς τις νησιωτικές παραλίες, ουδόλως επηρεάζουν ή αλλοιώνουν το περιεχόμενο του κειμένου μου. Πολλώ δε μάλλον όταν οι θέσεις αυτού του κειμένου δεν εναρμονίζονται:

α) με τα επινίκεια μιας διαπραγμάτευσης που απογειώνει τον σκοπιανό αλυτρωτισμό στο ζενίθ της ελληνικής υποχωρητικότητας, με τη φημολογούμενη αποδοχή των όρων Μακεδονική Γλώσσα και Ταυτότητα από τους έλληνες διαπραγματευτές.