11 ερωτήσεις στον Μανώλη Μαυροματάκη

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας», ένα έργο της Αλεξάνδρας Κ* σε σκηνοθεσία Σαράντου Γεώργιου Ζερβουλάκου. Ποιος είναι ο ήρωάς σας, ο Αντώνης Τάδε; «Εχει πολλά στραβά. Είναι σεξιστής, είναι ρατσιστής, είναι κουτοπόνηρος. Τον συναντάµε όταν η πρώτη ιδιωτικοποίηση δηµόσιας γης απειλεί το αυθαίρετο εξοχικό του και έτσι εκείνος αποφασίζει να το κηρύξει ανεξάρτητο κράτος».

Μιλάτε με συμπάθεια για εκείνον; «Ναι, γιατί µου άρεσαν και τα καλά του. Είναι δηµιουργικός, εργατικός, µε θάρρος, φιλόξενος –περιποιείται, για παράδειγµα, µε τον καλύτερο τρόπο τη φίλη της κόρης του».

Ναι, μια Γερμανίδα που απορεί για τα παράδοξα αυτού του τόπου… «Τελευταία ως Ελληνες κουβαλάµε µια ενοχή. Ναι, δεν υπακούµε εύκολα σε κανόνες. Την ίδια στιγµή που οι Δυτικοευρωπαίοι αν βγουν έξω από τις νόρµες δεν µπορούν να λειτουργήσουν. Δεν ζεις όµως για να φτιάχνεις κανόνες, αλλά φτιάχνεις κανόνες για να µπορείς να ζεις, και φυσικά δεν µπορείς να επιβάλλεις τον δικό σου τρόπο σε όλον τον υπόλοιπο κόσµο. Η πραγµατικά πολιτισµένη Ευρώπη δεν θέλει µια Ελλάδα που της µοιάζει, αλλά µια Ελλάδα που κουβαλά και τον δικό της τρόπο».

Στο έργο η νέα γενιά συγκρούεται με την παλιά, κατηγορώντας τη για όλες τις παθογένειες, την ίδια στιγμή που η ίδια παρουσιάζεται κακομαθημένη… «Στη δική µου γενιά υπήρχε το ιδανικό να κάνεις την προσωπική σου επανάσταση, να φύγεις από το σπίτι. Αλλά τότε µπορούσες να βρεις δουλειά. Υπήρχε το περιθώριο να κάνεις και τον επαναστάτη. Σήµερα δεν υπάρχει».

Οι ιδεολογίες μάς έκαναν κακό; «Τις χρησιµοποιήσαµε για να κρυφτούµε. Δηλώνοντας την ταύτισή µας αισθανόµασταν ασφαλείς: από εδώ το καλό, από εκεί το κακό. Προχθές πάλι είπα: «Αυτός είναι καλός άνθρωπος, αν και δεξιός». Και µε ακούει ένας νέος συνάδελφος και µου λέει: «Μιλάς σαν τον αριστερό πατέρα µου»».

Το θέατρο είναι αξιοκρατικός χώρος; «Δεν οφείλει να είναι. Με ποια αντικειµενικά κριτήρια θα ορίσεις την αξιοκρατία στο θέατρο; Μια ερµηνεία σε µια θεατρική παράσταση, όσο κι αν µας αρέσει ή όχι, ως αποτέλεσµα δεν είναι καθόλου µετρήσιµο. Μόρια θα βάλουµε; Eνας σκηνοθέτης επιλέγει τον ηθοποιό που θέλει µε τα δικά του κριτήρια. Αυτό µπορεί να στενοχωρεί κάποιον. Aλλο όµως η προσωπική πικρία, άλλο το αίτηµα για αξιοκρατία. Αυτό το χούι, να κρύβουµε το προσωπικό µας ανάγοντάς το σε κοινωνικό! Είναι ένα από τα σηµάδια της καθήλωσής µας».

Πρόσφατα γυρίσατε μια ταινία στη Γαλλία. «Πρόκειται για το γαλλικό φιλµ νουάρ «Les Traducteurs» («Oι µεταφραστές») του Ρεζίς Ρουανσάρ. Τον χειµώνα θα προβληθεί και στην Ελλάδα».

Συναντήσατε διαφορετική νοοτροπία εκεί; «Η διαφορά έγκειται στο ότι είναι πιο γενναιόδωροι απέναντι σε κάποιον ο οποίος κάνει καλά τη δουλειά του. Εδώ λέµε: «Μην του πούµε ‘µπράβο’, θα καβαλήσει το καλάµι». Ε, ας το καβαλήσει! Μάλλον το καλάµι ζηλεύουµε και παριστάνουµε τους ηθικούς».

Μέσα από την τηλεοπτική επιτυχία του «Ταμάμ» ήρθατε αντιμέτωπος με τη μεγάλη δημοσιότητα. Τρομάξατε; «Με το «Ταµάµ» είχα πια συνέλθει. Με τη διαφήµιση του «οµορφάντρα» είχα το πρόβληµα. Δεν µπορούσα να το διαχειριστώ. Ελεγα: «Μα εγώ δεν είµαι αυτό. Είµαι κάτι άλλο». Οταν όµως ο άλλος σε βλέπει στο σπίτι του την ώρα που φοράει την πιτζάµα του, σε νιώθει δικό του άνθρωπο και αυτή η οικειότητα µερικές φορές κρύβει κάτι άγριο. Αλλά είχα κι εγώ τα θεµατάκια µου. Για να το πω απλά, είχα µάλλον µεγάλη ιδέα για τον εαυτό µου. Είναι και αυτά τα ταµπού που κουβαλάµε από το θέατρο, και που, σε έναν βαθµό, ίσως και καλώς τα κουβαλάµε. Πάντως ήταν µια καλή σειρά».