Ομάδα ερωτεύεσαι μόνο μικρός

Ερχονται ηµέρες Μουντιάλ και κάθε Μουντιάλ είναι μια μεγάλη κολυμβήθρα οπαδικής υποστήριξης για εκατομμύρια παιδάκια: μπορεί να γεννηθεί στις παιδικές καρδιές λατρεία ή πίκρα για μια ομάδα ή έναν ποδοσφαιριστή. Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, π.χ., πολλά παιδιά σοκαρίστηκαν από την ήττα των γηπεδούχων από τη Γερμανία με 1-7 και η Βραζιλία «πέθανε» μέσα τους.

Οταν ήμασταν μικροί, υποστηρίζαμε μια ομάδα και μια εθνική ομάδα. Κανονικά η εθνική ομάδα έπρεπε να είναι η ομάδα της χώρας μας, αλλά η Ελλάδα μας στο Μουντιάλ πήγε πρώτη φορά το 1994 και η εμπειρία ήταν εφιαλτική. Στην Ελλάδα είναι πολλοί αυτοί που για διάφορους λόγους υποστηρίζουν τη Βραζιλία ή την Αργεντινή ή την Αγγλία ή ακόμα και την Ιταλία –σίγουρα είναι περισσότεροι από τους φανατικούς της Εθνικής Ελλάδος: όταν ήταν μικροί, στα Μουντιάλ δεν την έβλεπαν ποτέ.

Ενα παιδί μπορεί να υποστηρίζει μια ομάδα γιατί αυτή κερδίζει ή γιατί αυτή το γοητεύει. Αν αυτή σταματήσει να κερδίζει ή σταματήσει να το γοητεύει, μπορεί να διαλέξει μια ομάδα από το εξωτερικό –συνήθως το κάνει για τους ίδιους λόγους: κάτι «γράφει» γλυκά στην καρδιά του. Καμιά φορά η επιλογή μπορεί να έχει να κάνει με έναν μεγάλο παίκτη που έχει αγωνιστεί στην ομάδα: πολλοί είναι με τη Νάπολι γιατί εκεί έπαιξε ο Μαραντόνα ή με τη Λίβερπουλ γιατί φορούσαν τη φανέλα της ο Κίγκαν και ο Νταλγκλίς ή με τη Γιούβε «λόγω Πλατινί». Κάποια παιδάκια απλώς αγαπάνε την ομάδα της πόλης τους: μπορεί να είναι φανατικά με την ΑΕΛ γιατί γεννήθηκαν στη Λάρισα ή με τον Αρη γιατί μεγάλωσαν κοντά στο «Κλεάνθης Βικελίδης».

Πολλά έχουν διαλέξει οµάδα γιατί ο μπαμπάς ή κάποιος θείος ή κάποιος οικογενειακός φίλος τα πήγε μικρά σε ένα γήπεδο να θαυμάσουν έναν μεγάλο παίκτη. Εμένα, π.χ., με είχαν πάει μικρό να δω τον Χατζηπαναγή σε ένα ματς του Ηρακλή με τον ΠΑΟΚ για να γίνω Ηρακλής. Ηταν καλοκαίρι και ο μεγάλος Βάσια βαριόταν: οι καλλιτέχνες το παθαίνουν. Ετσι ο Ηρακλής έχασε έναν οπαδό –δεν έγινε και κάτι. Ομάδα διαλέγεις μόνο όταν είσαι μικρός. Οταν μεγαλώνεις, μπορεί να παρακολουθείς διάφορες ομάδες περιστασιακά, όπως παρακολουθείς τα κοριτσόπουλα που μόλις καλοκαιριάσει ομορφαίνουν. Μπορεί να σου κλέψουν το βλέμμα, αλλά δεν είσαι πλέον «για σχέση» –ούτε εκείνες άλλωστε περιμένουν κάτι από σένα.

Αλλάζεις ομάδα; Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, ναι, και δεν είναι και τίποτε δύσκολο αν είσαι άνθρωπος που εύκολα λες «σ’ αγαπώ». Αλλά και αυτό ακόμα πρέπει να το κάνεις μικρός, διότι ο χώρος που έχεις στην καρδιά σου είναι πολύ συγκεκριμένος: χωρά δύο, άντε τρεις, το πολύ, μεγάλους έρωτες. Οταν μεγαλώνεις, αυτό που νομίζεις ότι είναι έρωτας, τις πιο πολλές φορές είναι ένα σκίρτημα –νομίζεις πως αλλάζοντας ομάδα ή χαρίζοντας σε κάποια την προσοχή σου θα ξαναγίνεις παιδί και θα ανακαλύψεις πάλι έναν κόσμο γεμάτο ιστορίες και ήρωες –αυτό προσφέρουν οι ομάδες. Αλλά σύντομα κατανοείς ότι δεν είναι έτσι ακριβώς. Ομάδες ερωτεύεσαι μόνο μικρός.

Διάβασα πρόσφατα μια τρομερή περιγραφή έλληνα πολιτικού στο βιβλίο «Αριστερά, πολιτική και ποδόσφαιρο» του Θανάση Κ. Κάππου (εκδ. Αλήθεια). Λέει λοιπόν: «Στην Ευρώπη συμπαθώ τη Σαν Πάουλι (σ.σ.: Ζανκτ Πάουλι λέγεται, αλλά δεν πειράζει…) και την ισπανική Ράγιο Βαγιεκάνο, για προφανείς, νομίζω, λόγους. Δεν μπορώ όμως να κρύψω τη συμπάθειά μου για την «αναρχική» Μπαρτσελόνα, σε αντίθεση με τη «βασιλική» Ρεάλ. Είμαι, επίσης, οπαδός, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, της κόκκινης Λίβερπουλ, που συνδυάζει την ποδοσφαιρική τρέλα με τη δύναμη και την τεχνική, αλλά και έχει οπαδούς που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα και δίνουν ένα εντυπωσιακό «παρών» σε κάθε αγώνα. Τέλος, αγαπώ τη Γιουβέντους, με τη φανέλα της οποίας κυκλοφορούσα πιτσιρικάς, γιατί η αδελφή μου σπούδαζε στο Τορίνο και κάθε φορά που γύριζε στην Ελλάδα μού έφερνε δώρο και μια στολή της Μεγάλης Κυρίας. Βλέπετε, στο ποδόσφαιρο, όπως και στον έρωτα, οι αγάπες γεννιούνται με πολλούς τρόπους και από πολλούς δρόμους».

Απορώ πραγματικά τι διάβολο παιδικά χρόνια είχε ο κ. Αλέξης Τσίπρας…

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Ιουνίου 2018.