FIFA World Cup Russia 2018: Οι προσωπικότητες των φαβορί

Το 2010, προτού αρχίσει το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, ο Πελέ είχε πει ότι «το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια ιστορία που αφορά πέντε ομάδες, τη Βραζιλία, τη Γερμανία, την Αργεντινή, τη Γαλλία και την Ιταλία», γιατί από τότε που αυτός σταμάτησε το ποδόσφαιρο, «μόνο αυτές έχουν αποδείξει ότι μπορούν να το κερδίσουν». Το αστείο είναι πως σε εκείνη τη διοργάνωση πρωταθλητές κόσμου βγήκαν οι Ισπανοί για πρώτη φορά στην ιστορία! Τώρα οι Ιταλοί λείπουν, οι Ισπανοί συγκαταλέγονται στα αουτσάιντερ και ένα βηματάκι πιο μπροστά τους είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης Πορτογάλοι. Οι υπόλοιποι εκλεκτοί του Πελέ θα είναι παρόντες με την προσοχή της ποδοσφαιρικής οικουμένης πάνω τους. Ισως γιατί όλοι έχουν κάποιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που μπορεί να βάλουν την υπογραφή τους φαρδιά-πλατιά σε έναν τελικό θρίαμβο.

Η Αργεντινή κυνηγάει έναν τίτλο που άγγιξε τέσσερα χρόνια πριν στο Μαρακανά, όταν έχασε από τη Γερμανία με τους Βραζιλιάνους εναντίον της. Φυσικά πάλι εξαρτάται από τα κέφια του Λίο Μέσι. Σε όλα τα τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα αυτός ήταν πρωταγωνιστής, και ας μην κέρδισε κανένα. Το 2006 στη Γερμανία ήταν ο χαρισματικός πιτσιρίκος που ζητούσε χρόνο συμμετοχής. Το 2010 με προπονητή τον Ντιέγκο έπρεπε στη Νότια Αφρική να κερδίσει το τρόπαιο –δεν τα κατάφερε. Το 2014 έπρεπε να σώσει το γόητρο της Λατινικής Αμερικής: έχοντας κόντρα τους Βραζιλιάνους, είδε τους Γερμανούς να πανηγυρίζουν. Εφέτος όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω του: μοιάζει να παίζει τα ρέστα του.

Υποφέρει πάντα από τη σύγκριση με τον Μαραντόνα και είναι λογικό: στον καθένα θα συνέβαινε. Σιγά-σιγά αυτό το πρόβλημα το ξεπερνά, κυρίως όσο το παιχνίδι του αρχίζει να μοιάζει με του Μαραντόνα όλο και περισσότερο. Πλέον, όπως ο μεγάλος Ντιέγκο, παίζει λιγότερο με την μπάλα κι έχει απλά κάποιες σπάνιες ποιοτικές στιγμές –όσες χρειάζονταν για να σου δείξει ότι είναι από άλλον πλανήτη. Στο Μουντιάλ που ξεκινά δεν θα δούμε τον παλιό Μέσι της Μπάρτσα, που έβαζε δεκάδες γκολ, δεν άφηνε την μπάλα σε κανέναν και έπαιζε φορ ξεκινώντας μακριά από την περιοχή. Θα δούμε τον νέο Μέσι, (που χτυπάει και πολλά φάουλ πλέον, όπως ο Ντιέγκο), διαλέγει τις στιγμές, διαβάζει τις άμυνες. Η απορία όποιου είδε την Αργεντινή να περνά πολύ δύσκολα τα προκριματικά είναι αν ο Μέσι θα βρει κάποιον να κάνει τον Βαλντάνο ή τον Κανίγια για να τον βοηθήσει να αλλάξει την ιστορία της πληγωμένης Αργεντινής, που είναι πάντα ένα από τα φαβορί, αλλά δεν ξεκινά και εύκολα, αφού στον πρώτο γύρο οι έμπειροι Κροάτες, οι σκληροί Νιγηριανοί και οι ανέμελοι, πεισματάρηδες Ισλανδοί μπορούν να της δημιουργήσουν προβλήματα. Καλούς παίκτες έχει πολλούς η Αργεντινή, και ο προπονητής της, ο κ. Σαμπάολι, που έχει κάνει θαύματα με τη Χιλή, είναι παμπόνηρος: υπόσχεται να μας παρουσιάσει μια ομάδα με πρωτοποριακή διάταξη –ένα 2-3-2-3 δικής του έμπνευσης. Αλλά παίκτη που να παίξει λίγο και για τον Μέσι και να πάρει στις πλάτες του την ομάδα, όταν όλοι θα ασχολούνται με τον σταρ της Μπαρτσελόνα, δεν έχουμε δει ακόμα. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.

Οι πιο πολλοί προπονητές καταλήγουν στις εθνικές ομάδες αφού έχουν χτίσει μια καριέρα δουλεύοντας και κερδίζοντας τρόπαια σε σημαντικούς συλλόγους. Ο Γιοακίμ Λεβ έκανε το ακριβώς αντίθετο: έδειξε την αξία του στον πάγκο της Εθνικής Γερμανίας για να αναλάβει μετά το Μουντιάλ τον ρόλο του αφεντικού σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα –όλα δείχνουν ότι στο μέλλον του υπάρχει η Ρεάλ. Στο μεταξύ, τον περιμένει μια δύσκολη αποστολή: να ξανακερδίσει το τρόπαιο με τους Γερμανούς, που συγκαταλέγονται μεταξύ των φαβορί δείχνοντας μια καταπληκτική ανθεκτικότητα. Ο Λεβ ήταν βοηθός του Γιούργκεν Κλίνσμαν το 2006, όταν η Γερμανία ξεπέρασε την κρίση της βρίσκοντας τη χαμένη της γερμανικότητα: έκτοτε η σταθερότητά της εντυπωσιάζει. Το 2014 στη Βραζιλία έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που κέρδισε το Μουντιάλ στη Λατινική Αμερική και το χρωστά πολύ στον προπονητή της, που δεν είχε αφήσει τίποτε στην τύχη: ο Λεβ είχε πείσει τη γερμανική ομοσπονδία να ξοδέψει 3 εκατ. ευρώ για την κατασκευή ενός προπονητικού κέντρου κοντά στο Ρίο, που επέτρεψε στους Γερμανούς να αποφύγουν και την υγρασία του βραζιλιάνικου Νότου και το κρύο του Βορρά. Στη Ρωσία δεν θα έχει κάμποσους από τους ήρωες της Βραζιλίας (ο αρχηγός Λαμ, ο σκληρός Σβαϊνστάιγκερ, ο μόνιμος φορ Κλόζε και ο σκόρερ του τελικού Γκέτσε δεν υπάρχουν πια) και το πρόβλημά του είναι ότι αρκετοί πιστοί του στρατιώτες (ο Οζίλ, ο Μίλερ, ο Μπόατενγκ, ο Ντράξλερ κ.τ.λ.) έχουν κάνει μια μέτρια σεζόν –αλλά ο Λεβ λέει ότι αυτό έγινε γιατί τα παιδιά έχουν το μυαλό στο Μουντιάλ. Ο ατάραχος κόουτς με τις αηδιαστικές συνήθειες (τρώει να νύχια του, μυρίζει τις μασχάλες του, ξύνει τη μύτη του σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση) είναι ο πιο έμπειρος του Μουντιάλ: αν τη διαφορά την κάνουν πάλι η οργάνωση, η ομαδικότητα και η στρατηγική, το back to back δεν αποκλείεται. Πόσω μάλλον όταν στην πρώτη φάση η Νότια Κορέα, η Σουηδία και το Μεξικό μάλλον θα αντιμετωπίσουν τους παγκόσμιους πρωταθλητές με δέος.

Η Γαλλία ήταν το 2014 στη Βραζιλία η πιο προικισμένη σε ταλέντο ευρωπαϊκή ομάδα, αλλά ο Αντουάν Γκριεζμάν δεν ήταν καλά-καλά 23 χρόνων –ακόμη άγουρος. Επρεπε να γίνει ηγέτης μιας ομάδας την οποία ακόμη καταπλάκωνε η ανάμνηση των μεγάλων ημερών του Ζιντάν και του Ανρί. Ο Γκριεζμάν έφτασε στην Εθνική χωρίς ποτέ του να έχει αγωνιστεί στο γαλλικό πρωτάθλημα: η Ρεάλ Σοσιεδάδ τον είχε φέρει στη χώρα των Βάσκων προτού γίνει 13 χρόνων. Δεν είχε εντυπωσιάσει στα βραζιλιάνικα γήπεδα, αλλά εκείνο το καλοκαίρι συνέβη στην καριέρα του κάτι σημαντικό: τον απέκτησε η Ατλέτικο Μαδρίτης και σε αυτήν ο Γκριεζμάν βρήκε τον Ντιέγκο Σιμεόνε, που μετέτρεψε ένα χαμογελαστό «αγριοκάτσικο» σε αληθινό λιοντάρι. Ο Γάλλος είναι ο πιο βελτιωμένος ποδοσφαιριστής στον κόσμο στα τέσσερα τελευταία χρόνια και η Μπαρτσελόνα θα ξοδέψει τρεις περιουσίες κι άλλη μια για να τον βάλει δίπλα στον Μέσι και τον Σουάρες του χρόνου. Στο μεταξύ την πρόοδό του την έδειξε δύο χρόνια πριν, όταν με τη Γαλλία έφτασε ένα βήμα από το να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης. Η θαυμάσια σεζόν του, η κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ με την Ατλέτικο, η ικανότητά του να παίζει στην κορυφή της επίθεσης ακόμη και μόνος, μολονότι δεν είναι γίγαντας, τον καθιστούν μεγάλο φαβορί για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης και στο Παγκόσμιο Κύπελλο όποια ομάδα έχει έναν τέτοιο πάντα διακρίνεται. Αν του συμπαρασταθούν όπως πρέπει ο ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο Πογκμπά και ο ταχύτατος αλλά ακόμη ανώριμος Εμ Μπαμπέ, η Γαλλία του πραγματιστή Ντιντιέ Ντεσάν μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στη Ρωσία. «Ο Γκριεζμάν μπορεί να τα καταφέρει εκεί που κάποτε απέτυχε ο Ναπολέων Βοναπάρτης» λέει η «Εκίπ», όχι και τόσο χαριτολογώντας.

Στην έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας οι τότε γηπεδούχοι Βραζιλιάνοι έδωσαν μια συνέντευξη Τύπου στο Σάο Πάολο. Δίπλα στον στρεσαρισμένο προπονητή τους Φιλιπάο Σκολάρι καθόταν ο Νεϊμάρ, ένας ταλαντούχος πιτσιρίκος, που γελούσε χαρούμενος –κι αυτό ήταν τότε το μόνο καλό σημάδι για τη Σελεσάο. Είπε ότι όταν έπαιξε κάποτε στον τελικό του Λιμπερταδόρες με τη Σάντος δεν είχε κλείσει μάτι μία εβδομάδα, ενώ τώρα κοιμάται μια χαρά, θυμήθηκε ότι ήταν δέκα χρόνων όταν πρωτοείδε τον Σκολάρι στην τηλεόραση και ότι από κοντά είναι πιο όμορφος, τόνισε ότι δεν τον ενδιαφέρει να βγει πρώτος σκόρερ, αλλά να κερδίσει το Κύπελλο –δεν τα κατάφερε γιατί τραυματίστηκε και χωρίς αυτόν η Βραζιλία καταστράφηκε γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της από τη Γερμανία με 7-1, εκείνη τη μαύρη βραδιά στο Μπέλο Οριζόντε.

Τέσσερα χρόνια αργότερα πάλι η μεγάλη ελπίδα των Βραζιλιάνων είναι ο Νεϊμάρ, που το περασμένο καλοκαίρι άφησε την Μπαρτσελόνα για την Παρί και πάει στη Μόσχα έχοντας μόλις αναρρώσει από έναν τραυματισμό που τον άφησε έξω για μήνες.

Το ευχάριστο είναι ότι εξακολουθεί να χαμογελάει. Η Βραζιλία στηρίζεται πάνω του και αυτός μοιάζει να μην έχει άγχος, αλλά τα χαμόγελα συχνά κρύβουν μεγάλες αγωνίες. Το παράδοξο με τον Νεϊμάρ είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν επιθετικό που δεν μπορεί να περιμένει πολλές βοήθειες από τους συμπαίκτες του –υπάρχει για να βοηθάει τους άλλους και δεν μπορεί να περιμένει από την ομάδα να παίζει για αυτόν. Χάρη στην καλή δουλειά του προπονητή με το παράξενο όνομα Τιτί η Βραζιλία βρήκε μια άμυνα, μοιάζει να ξεπέρασε το σοκ του διασυρμού από τους Γερμανούς, προκρίθηκε άνετα από τα προκριματικά, είναι γεμάτη λύσεις στη μεσαία γραμμή, αλλά δεν έχει σέντερ φορ και ο Νεϊμάρ πρέπει να κάνει στην επίθεση τα πάντα. Μπορεί;

Πάει στη Ρωσία κουβαλώντας στις αποσκευές του τρία χρόνια συνεχόμενων θριάμβων. Εφέτος κέρδισε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ, αλλά έχουμε ξεχάσει ότι είναι και πρωταθλητής Ευρώπης με την Πορτογαλία και σίγουρα θέλει να δώσει συνέχεια στο σερί των θριάμβων του. Η Πορτογαλία αρχίζει με δύσκολα ματς: ήδη στην πρεμιέρα της με την Ισπανία θα φανούν οι αρετές και οι φιλοδοξίες της. Ο Ρονάλντο έχει βρει στο πρόσωπο του Φερνάντο Σάντος τον προπονητή που τον καταλαβαίνει: η Πορτογαλία παίζει με τον τρόπο που κάθε σουπερστάρ προτιμά. Ο μαστρο-Σάντος έχει φτιάξει μια ομάδα στην οποία δέκα παίκτες σκίζονται για να μην επιτρέψουν στον αντίπαλο να επιτεθεί όπως θέλει, ώστε να πάρει κάποια στιγμή την μπάλα ο Ρονάλντο και να κάνει τη διαφορά. Μόνο που στο Παγκόσμιο Κύπελλο αυτό δεν είναι εύκολο: ο Κριστιάνο μετρά μόνο αποτυχίες. Ηταν μικρός για να κάνει τη διαφορά το 2006, τελείωσε με δάκρια το Μουντιάλ του 2010 όταν η Πορτογαλία του αποκλείστηκε από τους Ισπανούς, απέτυχε πλήρως στη Βραζιλία –η Πορτογαλία αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο.

Αυτή τη φορά έχει ένα αβαντάζ: ο κόσμος δεν ασχολείται τόσο πολύ μαζί του! Η δημοφιλία του παραμένει βέβαια τεράστια, αλλά άλλοι έχουν στο Μουντιάλ την υποχρέωση της διάκρισης: αυτό το γνωρίζει και ως εγωιστής προετοιμάζεται να καταπλήξει. Ξέρει βέβαια ότι και πολλοί τον μισούν, τον θεωρούν αλαζόνα και φιγουρατζή, αλλά δεν μοιάζει να ανησυχεί. Το 2008, όταν είχε κερδίσει την πρώτη του Χρυσή Μπάλα, η Νike είχε στήσει γύρω του μια καμπάνια με βασικό μότο «η αγάπη σας με δυναμώνει, το μίσος σας με κάνει ασταμάτητο». Οι άνθρωποι είχαν καταλάβει νωρίς με ποιον έχουν να κάνουν…