Μολονότι ματαιοπονώ, δεν βλάπτει να συνεισφέρω για πολλοστή φορά την άποψή μου για την ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Καθώς φαίνεται αναπόφευκτο να εμπεριέχεται σ’ αυτήν η λέξη Μακεδονία (αν καταλήξουμε ποτέ σε συμφωνία), προέχει να επιδιώξει η ελληνική πλευρά ονομασία μιας λέξης. Η ιστορική πραγματικότητα υπαγορεύει την ονομασία Σλαβομακεδονία, αφού ως σλαβική οντότητα εξελίσσεται από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Δυστυχώς διαφωνεί η αλβανική μειονότητα. Από τις υπό συζήτηση η λιγότερο προβληματική φαίνεται η Νέα Μακεδονία, αλλά απαραιτήτως ως μία λέξη, Novomacedonija. Μόνο έτσι μπορεί να σταματήσει η ήδη επικρατούσα διεθνώς ονομασία Μακεδονία. Ετσι θα ονομάζονταν οι κάτοικοί της Νεομακεδόνες και η γλώσσα τους νεομακεδονική.
Δυστυχώς τον όρο ονομασία με μια λέξη δεν βλέπω να προτείνει η ελληνική πλευρά, οι δε άλλες συζητούμενες επιλογές δεν μπορούν να αποτρέψουν την παγίωση των ονομασιών Μακεδονία, Μακεδόνες και μακεδονική γλώσσα. Ετσι εκτός απροόπτου φαίνεται διαιωνιζόμενο ως εθνικό θέμα η ονομασία της FYROM, όπως και το Κυπριακό, που επίσης μάταια αναζητεί λύση, επειδή και πάλι η ελληνική πλευρά δεν τολμά το εφικτό, που σήμερα πια είναι και το εθνικά συμφέρον, τόσο για τους ίδιους τους Ελληνοκυπρίους όσο και για την εγγυήτρια Ελλάδα.
Η αποτυχημένη αρχική επιλογή της ενιαίας Κύπρου, που κατέληξε στο πραξικόπημα, στον Αττίλα και στη διχοτόμηση, απέδειξε ότι η συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων αποβαίνει σε βάρος των πρώτων, λόγω της καθοριστικής τουρκικής παρέμβασης, που την επιβάλλουν τα στρατηγικά συμφέροντα και η στρατιωτική υπεροχή της γείτονος, σε συνδυασμό με την ουσιαστική αδυναμία αποτρεπτικής στρατιωτικής παρέμβασης της Ελλάδας. Από το 1974 και μέχρι σήμερα έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση που μπορεί να ενίσχυσε την παρουσία της Τουρκίας στη βόρεια Κύπρο, αλλά απέδειξε επίσης ότι η ελληνοκυπριακή κρατική οντότητα, χάρις και στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, λειτούργησε εξαιρετικά. Η ταχεία μάλιστα και επιτυχής έξοδος της Κυπριακής Δημοκρατίας από την οικονομική κρίση, απέδειξε ότι μπορεί έτσι να συνεχίσει ως αυτοτελής κρατική οντότητα, αποχαιρετώντας τα ουτοπικά σχέδια περί διζωνικής ομοσπονδίας, η οποία το πιθανότερον θα κατέληγε σε νέα ελληνοτουρκική αιματοχυσία ή πάντως σε τουρκική επικυριαρχία. Η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να απαρνηθεί τις στρατηγικές επιτυχίες της, τη δε ελληνοκυπριακή πλευρά καταφανώς δεν συμφέρει να καταστήσει συμμέτοχο και συνέταιρο τους Τούρκους στα όσα έχει επιτύχει ως ομοιογενής κυρίαρχος στη νότια και πλέον ευημερούσα Κύπρο.
Αντί των ατερμόνων διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού, που δυστυχώς θα καταλήξουν σε κάποιο διζωνικό δικοινοτικό έκτρωμα ως κερκόπορτα για την τουρκική επικυριαρχία σ’ ολόκληρη τη μεγαλόνησο, θα ήταν προτιμότερος ο οραματισμός του κ. Στέφανου Μάνου για την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κυπριακών κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που θα συνεργάζονται αρμονικά στην επιδίωξη κοινών στόχων για την ευημερία των λαών τους («Καθημερινή», 26/27 Μαΐου). Ηδη ως αυτοδύναμη κρατική οντότητα, ομοιογενής και χωρίς μειονοτικά προβλήματα η Κυπριακή Δημοκρατία ευημερεί, με λαμπρές μάλιστα προοπτικές μετά την ανακάλυψη τεραστίων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στη θάλασσά της. Ας τολμήσει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ένα σχετικό δημοψήφισμα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
